ยิ่งใกล้วันที่ 29 กันยายน มากเพียงใด หากมองจากมุมของคสช.ยิ่งมากด้วยความระทึกใจ

เพราะนั่นคือ วันเปิดตัว”พลังประชารัฐ”

พลันที่รัฐมนตรีอย่าง นายอุตตม สาวนายน นายสนธิรัตน์ สนธิจิรวงศ์ นายกอบศักดิ์ ภูตระกูล เดินพาเหรดเข้าไปนั่งในแต่ละ เก้าอี้ซึ่งจัดเตรียมเอาไว้

ประสานเข้ากับท่าทีอันมาจาก นายสมศักดิ์ เทพสุทิน นายสุริยะ จึงรุ่งเรืองกิจ

เสียงร้อง “อ๋อ”ก็จะดังมาจากทุกสารทิศ

เสียงร้อง “อ๋อ” นี้ก็จะทำให้แสงแห่งสปอตไลต์ฉายจับไปยังภายใน “ทำเนียบรัฐบาล”ได้แจ่มชัดมากยิ่งขึ้น

ตถตา เป็นเช่นนั้น

 

หากมองจากทางด้านของคสช. หากมองจากทางด้านของพรรค พลังประชารัฐ ฟ้าในวันที่ 29 กันยายน สดใสอย่างยิ่ง

เปี่ยมด้วยความหวัง มากด้วยความเชื่อมั่น

หากไม่เชื่อมั่นก็ยากเป็นอย่างยิ่งที่คนระดับ”รัฐมนตรี”จะตัดสินใจเข้าร่วม

หากไม่มีความหวังจะทุ่มเทสรรพกำลังไปทำไม

ก็ในเมื่องพรรคพลังประชารัฐมีรากฐานมาจากแนวทาง”ประ ชารัฐ” อันได้รับการวางหลักปักฐานมาอย่างแข็งแกร่ง มั่นคง ตลอด 4 ปีภายหลังการรัฐประหาร

เมื่อประสานเข้ากับ “พลังดูด” ที่ปฏิบัติการโดย”กลุ่มสามมิตร”และเครือข่ายของระบบราชการ ความมั่นใจจึงอยู่ที่ 300

พลันที่ประสบเข้ากับคำทำนายจากผู้เฒ่าแห่งสระแก้วที่ว่า พรรคเพื่อไทยจะได้ 200 ขึ้นและจะเป็นพรรคอันดับ 1

จึงบังเกิดความหงุดหงิดถึงกับไล่ให้กลับไปนอนบ้าน

 

พลันที่นำเอากฎแห่งอนิจจัง ไม่เที่ยง มาจับปรากฏการณ์ของวันที่ 29 กันยายน ก็จะมองเห็นการเปลี่ยนแปลงที่จะตามมา

นี่คือจุดเริ่มแห่งความเป็น NORMAL

ในที่สุด นักการเมืองที่เริ่มจากจุดแห่งรัฐประหารก็คืนกลับสู่สภาพความเป็นจริงที่ต้องจัดตั้งพรรคการเมืองและเข้าสู่สนามแห่งการเลือกตั้ง

เหมือนกับกำลังจะขึ้น”สวรรค์” แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเช่นนั้นเสมอไป