เหมือนกับความพยายามจะ”ย้อนยุค”หลังรัฐประหารให้หวนกลับไปสู่ยุค”ประชาธิปไตยครึ่งใบ”จะเป็นจุดแข็งของ”คสช.“

​โดยมีภาพ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ เป็น “ปฏิมา”

​เห็นได้จาก พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ไม่ตั้งพรรคการเมือง และไม่ลงสมัครรับเลือกตั้ง

​หากคอยหยิบ “ชิ้นปลามัน”สบายใจ

​สบายใจตั้งแต่เดือนมีนาคม 2523 กระทั่งเดือนสิงหาคม 2531

​รวมแล้วอยู่ในตำแหน่งกว่า 8 ปี

​กระนั้น เมื่อนำ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ไปวางเรียงเคียงกับ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ก็มีทั้งความเหมือนและความต่าง

​เป็นจุดต่างที่”จุดแข็ง”กลายเป็น”จุดอ่อน”

 

ต้องยอมรับว่าสังคมไทยในยุคหลังรัฐประหารเมื่อเดือนตุลาคม 2520 กับในห้วงแห่งรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 มีความแตกต่าง

​เมื่อปี 2520 พรรคการเมืองยังอ่อนแอ กระจัดกระจาย

​พรรคประชาธิปัตย์ เก่าแก่ก็จริง พรรคกิจสังคม พรรคชาติไทย ก่อตั้งตั้งแต่ปี 2518 ก็จริง แต่ก็ยังไม่แข็งแกร่งและมั่นคง

​จึงมีแต่ “พรรคราชการ”โดยมี”ทหาร”นำเท่านั้นที่มั่นคง แข็งแกร่ง

​แต่มาถึงหลังรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 แม้”พรรคราชการ”โดยมี”ทหารนำ”จะยังแข็งแกร่ง มั่นคง แต่ก็ต้องยอมรับว่าพรรคการเมืองอย่างพรรคเพื่อไทยก็ใช่ว่าจะอ่อนแอ ปวกเปียก

​เพราะความแข็งแกร่งของพรรคเพื่อไทยอยู่บนฐานอันประชาชนให้การสนับสนุนมาตั้งแต่ยุคพรรคไทยรักไทย พรรคพลังประชาชน

​รัฐประหารกี่ครั้งก็ไม่มีพรรคการเมืองใดสยบอิทธิพล ไทยรักไทย พลังประชาชน เพื่อไทย ลงได้

 

จุดแข็งของไทยรักไทย พลังประชาชน เพื่อไทย ซึ่งได้มาจากรัฐธรรมนูญ พ.ศ.2540 และการเลือกตั้งนับแต่เมื่อเดือนมกราคม 2544 นั้นเอง

​ทำให้หนทางเดินในทางการเมืองของรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 ไม่ฉลุย

​ไม่ง่ายดายเหมือนยุค พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์