เช้าอากาศเย็นเบาๆ รู้สึกถึงความสดชื่นเล็กๆ น้อยๆ จากสายลมที่สัมผัสได้จากปลายเท้าโผล่พ้นปลายผ้าห่ม ของแรงลมระดับ 2 จากพัดลมตั้งพื้นสีฟ้าตัวเก่า คงยังหมุนและสั่นส่ายหน้าอย่างไร้ชีวา เพราะความหิวแจ้งเตือนทำให้ต้องรีบตื่นลืมตา ลุกขึ้นจากที่นอนพับเก็บ

หาของกินใส่ปากใส่ท้อง

 

อาหารเช้าเป็นข้าวผัดใส่เบคอนที่ถูกตีตราว่าเพิ่งหมดอายุไปเมื่อวาน แต่ยังคงเป็นส่วนผสมที่กลมกลืน เข้ากันดีกับข้าวเก่าเหลือจากมื้อก่อนเช่นเดียวกัน

เหมาะสมแล้วที่จะเป็นมื้อเช้ากินกันตาย และกับความอร่อยที่ไม่ได้ลดคุณภาพลงแต่อย่างใด เพราะผัดเองกับมือและไฟแห่งความหิว

กับนิสัยใจคอที่เพิ่งเพิ่มเข้ามาในชีวิตได้พักใหญ่ บ่อยครั้งกับช่วงเวลาของมื้ออาหาร ที่มักจะแอบหยิบจับมือถือออกมาดูกับบางเรื่องราว คุ้ยๆ เขี่ยๆ บ้างให้พอเพลิน หรือหาดูข้อความที่อาจส่งเข้ามาในระหว่างนั่งพักรับประทาน

และในวันนี้ ในวันที่เช้าอากาศเย็นๆ เบาๆ เพิ่งผ่านพ้นไป ขณะเดียวกันกับข้าวผัดเบคอนกำลังถูกเคี้ยวและกลืนลงคอ มีหนึ่งข้อความที่มาพร้อมกับคำถาม

คำถามที่ชวนให้ได้คิด ของน้องท่านหนึ่งที่รักการถ่ายภาพ

คําถามของน้อง : พี่เคยถ่ายรูปแล้วไม่มีความสุขไหมครับ?

คำตอบของผม : มีครับ…แต่เป็นอาการที่มันรู้สึกขึ้นมาเอง พี่ก็แค่นึกถึงวันแรกที่เดินออกมาถ่ายรูป แล้วถามตัวเองว่า “เราออกมาทำแบบนี้เพื่ออะไร” แค่นี้เรารู้สึกถึง “ความสุขในกำมือละครับ” บางครั้ง “ใจเรามันก็สร้างเรื่องให้เราคิดไปเรื่อย” อยู่ที่ว่าเราจะทำยังไงกับสิ่งที่รู้สึกมันขึ้นมา จะรับรู้ไว้เฉยๆ หรือทำตามก็อีกเรื่องหนึ่ง

คำถามของน้อง : ถ้าวันหนึ่งพี่ไม่สามารถมีเวลาถ่ายรูปได้เท่าเดิมแล้ว พี่จะทำอย่างไรครับ?

คำตอบของผม : พี่ก็ต้องถ่ายรูปเหมือนเดิมครับ ถึงแม้เวลาจะน้อย ความสุขก็อย่าให้มีน้อยตาม

คำบอกเล่าปนมากับคำถามของน้อง : ผมได้งานประจำอ่ะครับ! แต่ผมก็ชอบการถ่ายรูป 2 สิ่งมันดูไม่ไปด้วยกันเลยอ่ะครับ มันเลยรู้สึกเศร้านิดๆ

คำบอกเล่าปนมากับคำตอบของผม : เป็นไปได้ครับ แค่ปรับนิดหน่อย แค่พกเวลาถ่ายรูปมาทำงานด้วย เผื่อไว้ช่วงพักกลางวัน ทางกลับบ้าน หรือในวันหยุดของเรา จริงๆ แล้วมีของให้เราถ่ายได้ทุกที่ครับ

น้อง : กลัวแสงหมดอย่างเดียว 5555

ผม : ดัน iso สู้เลยครับ (การปรับความไวแสง) อย่างน้อยก็ยังได้ถ่าย

น้อง : ครับผม 5555

ผม : พี่เข้าใจครับ เป็นใครก็รู้สึกเหมือนกัน “เวลางานกับเวลาเรา” ไม่ต่างอะไรกับกำแพงหนาๆ

น้อง : ผมว่ามันก็จะวัดใจ ว่าเราชอบมันจริงๆ ไหม วันหยุดยังมี 5555

คำแนะนำของผม : ถ่ายรูปในแบบเรานี่ละครับ! มีเวลาบ้าง ไม่มีเวลาบ้าง “บางครั้งอุปสรรคก็มาพร้อมกับการค้นพบสิ่งใหม่ๆ ให้ตัวเอง”

คำขอบคุณของน้อง : ครับผม ขอบคุณมากๆ ครับพี่

 

ข้อความระหว่างมื้อเช้าจบลง พร้อมกับการหมดแล้วของข้าวผัดเบคอนในจาน ถ้อยคำความกังวล จบลงที่อิ่มเอมไปกับเสียงหัวเราะ ที่แม้ไม่ได้ยินกับหู แต่รับฟังได้จากความรู้สึก วันที่ดีของเช้าอันแสนธรรมดา กับการที่ผมและน้องได้อาหารกายและใจไปพร้อมกัน

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022