๑

ปัจจุบันคือหลุมดำ มนุษย์คือผู้บิดผันกาลเวลา

๒

เวลาเรามองอดีต เรามักเอาตัวเราวันนี้ไปจับ และบิดผันมัน เรามักลืมไปว่าอดีตช้ากว่านี้มาก เข็มนาฬิกาเดินช้ากว่านี้ ฉันหมายถึงในความรู้สึก ในทางจิตใจ เวลาฉันดูหนังสมัยใหม่ที่ย้อนยุค สิ่งแรกที่ฉันรู้ว่าผิดคือเวลา อดีตไม่ได้เร็วอย่างวันนี้ กิริยา การกระทำ การตอบสนอง ไม่ได้เร็วอย่างนี้

ในทำนองเดียวกัน อนาคต มีความเร่ง ดังนั้น กาลเวลาของอนาคตจึงเร็วกว่าวันนี้

๓

ดังนั้น นิยายวิทยาศาสตร์ที่พาเราไปสู่อนาคต จึงผิดอีกเช่นกัน เพราะภาพที่ปรากฏ เหตุการณ์ที่ปรากฏ ล้วนช้าเกินความจริง เราบิดเบือนความจริง อนาคตทุกอย่างเร็วกว่านี้มาก ซับซ้อนกว่านี้มาก

๔

สมมติว่ามียานเวลา ยานเวลานั้นควรมีขอบเขตไหม ฉันคิดว่าควร และขอบเขตของมันนั้น น่าจะอยู่ที่สิบปี ฉันหมายถึงไปในอนาคตได้ไม่เกินสิบปี และไปอดีตได้ไม่ควรเกินสิบปี

๕

ขอบเขตนี้ เกิดจากจิตใจ

๖

เพราะหากฉันเดินทางไปในอนาคตได้ หากไปไกลเกินไป จิตใจของฉันจะรับไม่ได้ ฉันจะเป็นบ้า อุบัติเหตุจะเกิดขึ้นได้ง่ายมาก พริบตาเดียวฉันก็ตาย

๗

การเดินทาง สิ่งสำคัญคือความอยู่รอด ฉันต้องอยู่ให้ได้ ในสิบปีข้างหน้า มีสิ่งมากมายให้ฉันเรียนรู้ ในขณะเดียวกัน ฉันพอรับมือได้ พอเข้าใจ และตามทัน ทั้งการดำเนินชีวิต การแต่งตัว ภาษา ฉันยังกลมกลืน แนบเนียนไปกับมัน

ฉันช้ากว่าพวกเขาสิบปี แต่ฉันยังวิ่งตามได้ทัน

ในทางกลับกัน หากฉันเดินทางไปในอดีตสิบปี ฉันก็ยังกลมกลืนกับมันได้ ฉันอาจทันสมัยกว่า แหลมคมกว่า รอบรู้กว่าคนรอบกาย

แต่ก็ยังไม่ถึงกับผิดสังเกตมากนัก

๘

หากฉันเดินทางไปได้ในอนาคตหนึ่งร้อยปี ฉันอาจปรับตัวไม่ได้ ฉันคุยไม่รู้เรื่อง มีอุบัติเหตุรอบกาย

หรือฉันเดินทางกลับไปเมืองไทยหนึ่งร้อยปีก่อน ฉันคงทำอะไรผิดพลาดมากมาย และแม้ขนาดว่าภาษาไทยที่ใช้ สำเนียงที่ใช้ ก็ผิดเพี้ยน ผู้คนจะจับได้ว่าฉันเป็นสิ่งแปลกปลอม และสิ่งแปลกปลอมจะถูกทำลาย ด้วยความหวาดกลัว

ขนาดหนึ่งร้อยปี ยังมีผลมากขนาดนี้ ไม่ต้องคิดถึงห้าร้อยปี หนึ่งพันปี หากไกลขนาดนั้น แม้แต่ภาษาก็ใช้ไม่ได้แล้ว ไวยากรณ์ไม่ได้ สำเนียงไม่ได้ มีแต่ตายอย่างเดียวเท่านั้น

คนโบราณหวาดกลัวคนต่างชาติ หวาดกลัวสิ่งแปลกหน้า ฉันจะถูกฆ่าทันที หรือหากปรานี พวกเขาก็จับฉันไปตัดเส้นเอ็นที่เท้าทั้งสองข้าง แล้วปล่อยให้ฉันคลานไปตามถนน

๙

ขอบเขตของสิบปี เกิดจากความที่ฉันเป็นนักปฏิบัติ

เพราะการเดินทางไปข้างหน้าหรือข้างหลังได้สิบปี มีพลังมหาศาล

ในแง่ของการเงิน ฉันเป็นคนร่ำรวยที่สุดในโลก

เช่น ฉันจะรู้ล่วงหน้าว่า Leicester City จะได้เป็นแชมป์ และฉันเพียงเดินไปแทงราคา ๕,๐๐๐ ต่อ ๑ สัก ๑๐๐ ปอนด์ ฉันก็ได้เงินมากมาย บางคนอาจสงสัยว่าทำไมไม่แทงสัก ๑,๐๐๐ ปอนด์ เพราะแค่นี้ เจ้ามือก็จ่ายจนหน้าซีดอยู่แล้ว และเพราะฉันเดินทางได้ในอนาคตสิบปี ฉันร่ำรวยจนเหลือเกิน ฉันจะซื้อลอตเตอรี่งวดไหนก็ได้ จะเล่นหุ้นยังไงก็ได้ จะแทงม้าเที่ยวไหนก็ได้ และยังมีบอลอีกไม่รู้กี่หมื่นนัด รวมความคือเงินในบัญชีของฉันมีมากมายไม่สิ้นสุด

มีเงินไม่สิ้นสุด ที่สำคัญฉันต้องใช้มันได้ด้วย

ฉันต้องมีความสามารถอยู่รอด กลมกลืน ต้องมีพาสปอร์ต มีบัตรประชาชน ต้องมีรากฐาน นั่นหมายถึง ฉันต้องอยู่ไม่ไกลเกินไป

ไกลเกินไปคือ ศูนย์

๑๐

เวลาเราคิดเรื่องความเป็นอมตะ หรือไม่ต้องถึงกับเป็นอมตะ แค่ว่ามีชีวิตยืนยาวห้าหมื่นปี คิดแล้วก็สนุกดี แต่ในทำนองเดียวกัน มันทำไม่ได้ ในกรณีนี้ ยังไม่ต้องพูดถึงความเป็นไปไม่ได้ อันเนื่องมาจากสังขารที่เป็นร่างกาย ตับ ปอด กระดูก เส้นเอ็น เซลล์สมอง ที่สำคัญคือใจของเรานี้จะทนไม่ได้

๑๑

ในทางกายภาพ ร่างกายของฉัน ส่วนที่ฉันยอมแพ้ก่อนคือสมอง

สมองนี้ไม่สามารถเรียนรู้ได้เรื่อยๆ มันจะเสื่อมสภาพ หลงลืม และในที่สุดจะเกิดสภาพ hang คือคิดอะไรต่อไปไม่ได้ ไม่รับรู้ ไม่รับข้อมูล download อะไรไม่ได้ ต้องปิดเครื่อง

แต่สิ่งที่เรียบง่ายกว่า ธรรมดาสามัญ และใกล้ชิดที่สุดคือจิตใจ จิตใจนี้ก็สามารถมีความรู้สึกได้แค่ประมาณหนึ่ง เมื่อถึงจุดหนึ่งแล้ว ก็รับต่อไปไม่ได้ ทนไม่ไหว ยกตัวอย่างสิ่งที่พื้นฐานที่สุดคือความรัก เรารักได้แค่ไม่กี่ครั้ง เราไม่สามารถรักได้ไม่สิ้นสุด ใครคิดว่าทำได้ เป็นเพียงแค่คิดไปเอง เพราะทุกความรัก มันเรียกร้องหัวใจ มันเจ็บปวด มันดูดเอาอะไรมากมายไปจากดวงวิญญาณของเรา

เด็กๆ หรือวัยรุ่น อาจรักและผิดหวัง อกหัก แทบเป็นแทบตาย แต่เพราะพวกเขายังอายุน้อย ความรักที่เกิดนี้ยังเป็นเพียงครั้งแรกหรือครั้งที่สอง ต่อให้รักจริง รักมากปานไหน จิตใจของพวกเขาก็ยังพร้อมจะรักใหม่ได้ แต่เมื่อมีอายุ และเคยรักมาแล้วหลายครั้ง ในที่สุดก็หมดโควต้า รักต่อไปไม่ได้

มัน hang เช่นกัน

หัวใจเต็มตื้นได้รวดเร็ว

หนึ่งร้อยปีฉันก็รู้สึกว่านานเกินพอ

หากมีชีวิตอยู่ แต่ไร้ความรัก ไร้ความรู้สึก มันแย่กว่าตาย เพราะมันกลายเป็นซอมบี้

เรายากจะมีอายุเกินหนึ่งร้อยปี ไม่ใช่เพราะตับปอดทนไม่ได้ หรือแม้แต่สมองซึ่งก็ยากจะผลิตเซลล์ใหม่ได้ แต่สิ่งที่พื้นฐานยิ่งกว่า คือจิตใจของเราทนไม่ได้

ที่คิดถึงมนุษย์ที่มีอายุห้าหมื่นปี จึงไม่มีทางเป็นไปได้ ใจดับไปก่อน

๑๒

ฉันชอบคิดเรื่องง่ายๆ เหล่านี้ มันชัดเจนอยู่ตรงหน้า แต่เราก็มักมองข้ามไป ฉันเรียกสิ่งนี้ว่า การเป็นนักปฏิบัติ

๑๓

แต่ฉันแยกแยะว่าจินตนาการคือจินตนาการ การสร้างสรรค์คือการสร้างสรรค์ และนิยายก็คือนิยาย ดังนั้น ในมุมกลับกัน ฉันกลับชอบอ่านนิยาย ชอบอ่านเรื่องการข้ามกาลเวลา ชอบคิดไปไกลจนสุดขอบฟ้า

หมดแรงแล้ว ก็ยังคลานต่อ