การ์ตูนที่รัก/นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

Dream Fossil ก่อนจะถึงความฝัน (2)

หนังสือการ์ตูน Dream Fossil เพิ่งตีพิมพ์ฉบับภาษาอังกฤษปี 2015

ประกอบด้วยเรื่องสั้น 15 เรื่องของ ซาโตชิ คง (Satoshi Kon 1963-2010)

หลังจากที่เคยตีพิมพ์เป็นภาษาญี่ปุ่นหลังการตายของเขาไปแล้วเมื่อปี 2011

เรื่องที่ 14-15 คือ Toriko-Prisoner ซึ่งได้รับรางวัลเท็ตซึยะชิบะสำหรับนักเขียนหน้าใหม่ยอดเยี่ยมเมื่อปี 1984 และไม่เคยตีพิมพ์ที่ไหนมาก่อน

น่าจะเป็นไฮไลต์ของหนังสือเล่มนี้ แม้ว่าจะเขียนก่อนแต่เอาไว้เป็น 2 บทสุดท้าย 2 ตอนจบ

ในหน้าแรกของ Toriko-Prisoner ตอนที่ 1 เป็นภาพเด็กหนุ่มเปลือยเปล่าถูกยึดเอาไว้ด้วยสายไฟระโยงระยางและอุปกรณ์ไอที ชวนให้นึกถึง Akira อะนิเมะปี 1988 ของ คัตสึฮิโร โอโตโมะ ที่เปิดศักราชให้แก่การ์ตูนไซไฟยุคใหม่ที่เรียกว่าไซเบอร์พังก์

และชวนให้นึกถึงการ์ตูนเรื่องที่ 1 ของหนังสือเล่มนี้คือ Carve ซึ่งตีพิมพ์เมื่อปี 1985 และได้เขียนถึงในตอนที่แล้ว มีโทนเรื่องคล้ายคลึง Akira เช่นกัน

เล่าเรื่องโตเกียวหลังล่มสลาย เข้าใจว่าเกิดจากพวกมนุษย์พลังจิตที่ควบคุมพลังตนเองไม่ได้ วันนี้พวกเขาจึงถูกตามล่า

ตัวเอกของเรื่องเป็นเด็กหนุ่มชื่อไคถูกทางการจับตัวไปทดลองย้ายพลังจิตไปที่หุ่นยนต์สังหาร

สําหรับ Toriko-Prisoner ตอนที่ 1 เปิดฉากแรก เด็กหนุ่มสองคนมิซูโนะและโคอิชิทำลายกล้องวงจรปิดแล้วพยายามจะงัดบุหรี่จากตู้หยอดเหรียญในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ตำรวจหุ่นยนต์ตนหนึ่งปรากฏตัว เด็กสองคนขัดขืนการจับกุมแต่ก็หนีไม่พ้นถูกรวบตัวไปได้

ข่าวสองคนถูกจับมาถึงโรงเรียน เชื่อว่าทั้งสองคนจะถูกส่งไปศูนย์ฟื้นฟู

ยูอิจิเป็นนักเรียนมัธยม วันนี้เขารู้สึกไม่สบายจึงไปพบอาจารย์พยาบาล อาจารย์พยาบาลตรวจแล้วพบว่าไม่สบายจริงๆ จึงยื่นบัตรอิเล็กทรอนิกส์ให้ใบหนึ่งแล้วว่ากลับบ้านได้ “ตรงไปบ้านนะ ห้ามแวะไหน”

ยูอิจิเสียบบัตรที่ทางออกจากโรงเรียน “เร็วๆ หน่อยเด้” เขาอารมณ์เสียใส่เครื่องตอบรับอัตโนมัติ และเมื่อเครื่องตอบรับอัตโนมัติให้ผ่านได้พร้อมทั้งอวยพรเทกแคร์ เขาก็ตอบว่า “หุบปากเหอะน่า”

ระหว่างทางกลับบ้าน ตำรวจหุ่นยนต์ตนหนึ่งเข้ามาขอตรวจบัตร “โรงเรียนยังไม่เลิก ทำไมมาอยู่ที่นี่” ยูอิจิยื่นบัตรให้ตรวจสอบ “ขอโทษที่ตั้งข้อสงสัย” ตำรวจหุ่นยนต์พูดแล้วยื่นบัตรคืน

“ขอโทษที่ตั้งข้อสงสัย พ่อ…ง” ยูอิจิสบถทิ้งท้ายอีก

ยูอิจิเดินผ่านร้านอาหารที่โคอิชิและมิซูโนะพยายามงัดบุหรี่แล้วถูกจับกุมส่งศูนย์ฟื้นฟู เขาสังเกตเห็นกล้องวงจรปิดที่ถูกทำลาย เดินไปกดซื้อบุหรี่ ครั้นตู้ขายถามหาบัตรอิเล็กทรอนิกส์เพื่อตรวจสอบอายุ พบว่าอายุยังซื้อไม่ได้จึงปฏิเสธการขายพร้อมยึดเงินที่หยอดไปก่อนแล้ว

ยูอิจิโกรธมากเตะเครื่องแล้วหนีออกมา

เมื่อยูอิจิกลับมาถึงบ้าน พ่อแม่รออยู่แล้ว “วันนี้ศูนย์แจ้งมาว่าแกพยายามจะซื้อบุหรี่ ทีหลังอย่าทำอีก”

คืนนั้นยูอิจิย่องลงมาจากห้องนอนมาแอบกินเหล้าของพ่อแล้วปีนหนีออกทางหน้าต่าง พ่อตื่นมาเห็นเข้าจึงโทร.แจ้งหมายเลขของลูกชาย AB09047D ให้แก่ปลายสายหนึ่ง โดยมีแม่นั่งกลุ้มใจอยู่ข้างๆ

ยูอิจิไปที่ร้านเหล้า พยายามจะสั่งเหล้ากิน ครั้นเจ้าของร้านไม่ขายและขอดูบัตร ยูอิจิไม่ให้ เจ้าของร้านแจ้งตำรวจหุ่นยนต์มาจับทันทีข้อหาไม่พกบัตร

ทันใดนั้นขบวนตำรวจไล่ล่าคนร้ายผ่านมาพอดี รถพุ่งชนตำรวจหุ่นยนต์ที่กำลังสกัดยูอิจิล้มลงแตกหัก ท่ามกลางความชุลมุนนั้นเอง ยูอิจิเก็บกระบองไฟฟ้าของตำรวจหุ่นยนต์ขึ้นมาแล้วเดินหนีหายไปในฝูงชน

จากต้นเรื่องถึงตรงนี้แสดงให้เห็นถึงเมืองอนาคตที่พลเมืองถูกจับตาด้วยสมาร์ตการ์ดสมบูรณ์แบบ และเป็นไปได้ว่าหากพ่อไม่โทร.แจ้งความเรื่องลูกชายออกจากบ้านยามวิกาล พ่อแม่เองที่จะเป็นฝ่ายต้องโทษด้วย

ยูอิจิรู้จักจุนโกะ นักเรียนมัธยมหญิงรุ่นเดียวกัน สองคนเดินผ่านโคอิชิที่เพิ่งถูกปล่อยตัวจากศูนย์ฟื้นฟู เมื่อสอบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง โคอิชิว่าจำไม่ได้แล้วเดินผ่านไป หรือว่าเรื่องศูนย์ฟื้นฟูเป็นสถานที่ลบความจำจะเป็นความจริง

จบตอนที่ 1

ตอนที่ 2 เป็นไคลแมกซ์ วันถัดมาจุนโกะถูกครูรังควาน ยูอิจิเหลืออดงัดกระบองไฟฟ้าที่ซ่อนไว้ขึ้นมาทำร้ายครูแล้วพาจุนโกะหนี

ตอนนี้เป็นฉากไล่ล่าเด็กหนุ่มสาวทั้งสองจนกระทั่งไปจนมุมในศูนย์ฟื้นฟู เป็นเวลาเดียวกันกับแม่ของยูอิจิกำลังเดินทางมาที่ศูนย์ฟื้นฟูเหมือนกัน

การไล่ล่าในศูนย์ฟื้นฟูดำเนินต่อไป บัดนี้ยูอิจิและจุนโกะได้เห็นสภาพที่แท้จริงภายในแล้ว!

“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นแม่ของ ยูอิจิ ซูซูกิ ที่มาพักรักษาตัวที่นี่ค่ะ” แม่พูดกับเจ้าหน้าที่ศูนย์ฟื้นฟูพร้อมยื่นบัตรอิเล็กทรอนิกส์ใบหนึ่งให้

แล้วจากนี้ไปคือตอนจบ

เรื่องสั้นเรื่องนี้ต่างหากที่น่าจะเป็นจุดกำเนิดของ “ความฝัน” ทั้งมวลของซาโตชิ คงในเวลาต่อมา ชีวิตที่เราดำเนินไปนี้มิใช่ความฝันแน่ๆ แต่ว่าแน่แค่ไหน