ไม่ว่าในปริมณฑลแห่งไวรัส ไม่ว่าในปริมณฑลแห่งการล็อกดาวน์ ไม่ว่าในปริมณฑลแห่งผลสะเทือนอันเนื่องแต่มาตรการเข้มเพื่อต่อ กรกับการแพร่ระบาดแห่งไวรัส

​ปรากฏภาพแห่งความขัดแย้งในทาง”ความคิด” ในทาง”การ เมือง”ออกมาอย่างไม่ขาดสาย

​เหมือนกับว่าอำนาจอันสำแดงผ่าน”รัฐราชการรวมศูนย์”จะดำรงอยู่ในสถานะเป็นฝ่ายควบคุม กำกับ บงการและครอบงำไปในวงกว้าง

​จาก “ส่วนกลาง” ไปยัง “ภูมิภาค” อย่างเบ็ดเสร็จ เด็ดขาดทุกระดับทุกพื้นที่ ตั้งแต่ปัญหาไฟป่า พีเอ็ม 2.5 กระทั่งปัญหาไวรัสโควิด-19

​แต่คำถามก็คือ เป็นอำนาจอันเบ็ดเสร็จ เด็ดขาดจริงละหรือ

 

หากเบ็ดเสร็จเด็ดขาดเหตุใดจึงปรากฏภาพการเข้าแถวยาวเป็นกิโล ไม่ว่าจะเป็นบนถนนเพชรเกษม บางแค ไม่ว่าจะเป็นในย่านดอนเมือง

​ทั้งๆที่ภาพเหล่านี้สะท้อนถึงผลด้านลบอันเนื่องแต่มาตรการ เข้มปิดงาน ปิดอาชีพอย่างเด่นชัด

​ไม่เพียงแต่ตะกอน “คนไร้บ้าน” จะปรากฏ หากแต่ว่ามาตร การ”เข้ม” ได้ก่อให้เกิดคนไร้บ้าน”รุ่นใหม่”ขึ้นมา และทำให้ตัวเลขความต้องการ 5,000 บาทต่อเดือนทะยานเกือบ 30 ล้าน

​ขณะเดียวกัน เสียงเรียกร้องในเรื่องบทบาทของรัฐสภา บทบาทของอำนาจนิติบัญญัติ นับวันก็ยิ่งดังกระหึ่มในท่ามกลางความพยายามจะสร้าง #MobFromHomeขึ้นมา

​แม้เหล่านี้จะเสมอเป็นเพียงคลื่นลมเล็กน้อย แต่อย่างน้อยก็ยืนยันว่าได้เกิดกลุ่มคนที่ไม่ยอมจำนนขึ้น

​ท้าทายต่ออำนาจอันเบ็ดเสร็จของ”รัฐราชการรวมศูนย์”

 

สถานการณ์นับแต่การประกาศภาวะฉุกเฉินในปลายเดือนมีนาคมเป็นต้นมา จึงเป็นสถานการณ์อันแหลมคมยิ่งสำหรับรัฐบาล

​เป็นการฉายชี้ให้เห็นอีกครั้งหนึ่งว่า การบริหารผ่านสถาน การณ์ฉุกเฉินของรัฐบาลจะมีผลอย่างไร

​เป็นสถานการณ์ไวรัส เป็นสถานการณ์เศรษฐกิจ

​การต่อสู้ในทาง “ความคิด”จึงมิได้อยู่ในปริมณฑลทางด้านสุขภาพเท่านั้น หากแต่กำลังขยายไปสู่ปริมณฑลทางด้าน”เศรษฐกิจ”

​และจากปริมณฑลทางด้าน”เศรษฐกิจ”ก็จะพัฒนาไปสู่ปริมณฑลทางด้าน”การเมือง”ในที่สุด