๑

ปี1997 มีนิยายเรื่อง Titan เขียนถึงนักอวกาศกลุ่มหนึ่ง เดินทางไปดวงจันทร์ไทแทน ด้วยมีข้อมูลบางอย่างว่า ดวงจันทร์ของดาวเสาร์ดวงนี้ อาจมีสิ่งมีชีวิต

ความน่าสนใจของนิยายเรื่องนี้อยู่ที่ มันเกิดขึ้นในปี 2004 ในสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้อให้กับการเดินทางไกล ด้วยเทคโนโลยีเก่า พวกเขาไปด้วยพลังงานเคมี ด้วยจรวด ขับเคลื่อนด้วยแรงเหวี่ยงของดาวเคราะห์

และเพราะไม่มีงบประมาณ พวกเขาใช้ยานอวกาศเก่า ตั้งแต่สมัย Apollo การเดินทางต้องใช้เวลานานถึงหกปี กว่าจะไปถึง

และที่สำคัญที่สุดคือ เมื่อไปถึงแล้ว ก็กลับไม่ได้ เรียกว่าเป็น one way

เหตุที่ต้องเลือกไปแล้วกลับไม่ได้ เพราะไม่มีงบประมาณพอ มันแตกต่างกันมหาศาล กับปฏิบัติการที่ไปแล้วกลับ กับไปแล้วไม่จำเป็นต้องกลับ เสบียง เชื้อเพลิง ความยากง่ายในการวางแผน มันต่างกันราวฟ้ากับดิน

เรียกว่า หากต้องการไปแล้วกลับ จะเป็นไปไม่ได้ หากไปแล้วไม่กลับ ยังพอมีทาง แม้จะยากลำบากเป็นอันมาก

นักอวกาศกลุ่มนี้มีเพียงห้าคนเท่านั้น ด้วยเทคโนโลยีที่ล้าหลัง และช้า ไม่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล หรือชาวโลก เนื่องจากผู้คนไม่เชื่อ ไม่ศรัทธาในโครงการอวกาศอีกแล้ว

พวกเขาใช้ยานอวกาศเก่าที่ทิ้งแล้ว ที่ถูกเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์หรือเอาไปตั้งโชว์ในงาน และด้วยเงินเพียงไม่มาก พวกเขาก็เดินทางไปถึง

๒

ที่น่าคิดคือ คนรุ่นใหม่ ว่องไวกว่า มีเทคโนโลยีสูงกว่า แต่ไม่มีใครไปถึง แต่คนรุ่นเก่าเหล่านี้ มีดีบางอย่าง กล่าวคือ

๑ ความกล้าหาญ

๒ ความมุ่งมั่น

๓ ความอดทน

๔ ความเป็นนักปฏิบัติ

๕ วินัย

สิ่งเหล่านี้มีคุณค่า นี่เป็นอีกตัวอย่างหนึ่งของเต่าแข่งกับกระต่าย

และเต่าจะไปถึงก่อน

คนรุ่นใหม่ว่องไวด้วยดิจิตอล แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะกล้าหาญ มีวินัย อดทน คุณสมบัติดังกล่าว เป็นอีกสิ่งหนึ่ง ที่ต้องเรียนรู้ ฝึกฝน ใครมีก็มี ใครไม่มีก็ไม่มี

หากบนโลกนี้มีสองประเทศที่แตกต่าง ประเทศหนึ่งผู้คนมีความกล้าหาญ ความมุ่งมั่น ความอดทน เทียบกับอีกประเทศหนึ่งที่มีเทคโนโลยีสูงกว่า ชาติแรกก็อาจเอาชนะชาติหลังได้ ทำอะไรก็สำเร็จ แม้จะช้า แต่ก็ไปถึง ในขณะที่ชาติหลัง แม้แต่เริ่มก็ยังไม่ได้เริ่มเลย

ทุกปฏิบัติการ ต้องเริ่มด้วยความมุ่งมั่น และทำให้สำเร็จด้วยความอดทน

๓

ฉันสังเกตว่า ดาวเคราะห์ชั้นในอุดมด้วยพลังงาน เพราะอยู่ใกล้ดวงอาทิตย์ ที่มีพลังงานสูงสุด คือดาวพุธ เพราะมันใกล้ที่สุด มันคือแสงอาทิตย์เที่ยงวัน

ดาวเคราะห์โลก ก็เป็นดาวเคราะห์ชั้นใน อุดมด้วยพลังงาน เป็นแสงแดดยามบ่ายแก่ๆ

แต่ดาวเคราะห์ชั้นนอก พลังงานจะลดลง เริ่มจากดาวอังคาร และเมื่อไปไกลถึงดาวพฤหัสฯ ดาวเสาร์ มันคือยามสนธยา ใกล้ค่ำ ชีวิตที่นั้นจะเชื่องช้า

ที่จริงมนุษย์โลกเรา ล้วนมีพลังงานแรงกล้า เราเป็นอย่างนี้ จนลืมไป เพราะไม่ได้เปรียบเทียบ เราร้อน เราแรง เราเต็มไปด้วยความปรารถนา

สิ่งที่เรามีน้อยเกินไป คือความกล้าหาญ ความมุ่งมั่น ความอดทน และวินัย

๔

นิยายเรื่องนี้สนุกเหลือเกิน

เพราะยานอวกาศลำนี้ไม่ใหญ่ เชื่องช้า เหมือนห้าเซียนซามูไร ที่กำลังไปสู้กับศัตรูที่เหนือกว่ามาก ไปเจออุปสรรคที่ใหญ่หลวง ไม่มีใครเชื่อว่าพวกเขาจะทำสำเร็จ

และที่โศกเศร้าคือ ไม่มีใครสนใจ ที่ยอมให้ไป ก็เพราะยานอวกาศเหล่านั้นกำลังจะถูกโละทิ้ง ด้วยงบประมาณนิดเดียว

พวกเขาเป็นเพียงสิ่งโฆษณา เป็นแค่บันเทิงเล็กๆ สำหรับชาวโลก เป็นแค่สิ่งชวนระลึกถึงความหลัง ถึงสมัยที่มนุษย์มีความฝันใหญ่กว่านี้

นักอวกาศห้าคนนี้ไม่ได้ไปแบบผู้ยิ่งใหญ่ หากแต่เป็นเพียงนักอวกาศกิ๊กก๊อกห้าคน ที่เรียกได้ว่าคนบ้า คนที่กำลังฆ่าตัวตาย หกปีกว่าในยานอวกาศแบบนี้ ไม่เคยมีใครทำมาก่อน

แค่ความแคบ ความเหงา ความอ้างว้าง และการกินอยู่ในยานที่ไร้แรงโน้มถ่วง มันคือนรกดีๆ นี่เอง

นรกที่สุดจะทรมาน เพื่อไปถึงดวงจันทร์ไทแทน

และเมื่อไปแล้ว ก็ไม่อาจกลับ เพื่อค้นหาสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่อาจมีหรือไม่มีก็ได้ หากมี ก็เป็นข้อมูลน่าสนใจ สำหรับนักวิทยาศาสตร์ แต่คนจำนวนมากก็ไม่สนใจในดาวเคราะห์ชั้นนอกที่ห่างไกล จะมีชีวิตเล็กๆ มีจุลินทรีย์หรือไม่ มีชีวิตแบบใหม่ ที่อยู่ได้ด้วยธาตุต่างกับชาวโลกหรือไม่

คนจำนวนมากไม่อยากรู้

๕

อวกาศน่ากลัวจะตาย อันตรายเหลือจะประมาณ แค่พายุสุริยะ รังสีที่แผ่เข้ามา ก็ทำให้นักอวกาศเหล่านี้ตายได้ ถึงไม่ตาย ก็อายุไม่ยืน การอยู่ในสถานที่ไร้แรงโน้มถ่วงนานเป็นปี ร่างกายมนุษย์ที่ปรับตัวสำหรับโลกมานานหลายพันล้านปี ย่อมปรับตัวไม่ทัน ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต พวกเขาถึงกลับบ้านได้ ก็ล้วนต้องมีอายุสั้น

ในห้าคน ค่อยๆ ตายทีละคน คนที่ตายคือคนที่ประมาท

คนประมาทตายก่อน เพราะจะเกิดอุบัติเหตุได้

ในอวกาศไม่มีที่ว่างสำหรับความผิดพลาดเล็กๆ

คนอ่อนแอ ตายตาม

เพราะความเหงา ความอ้างว้างนานหลายปี คนอ่อนแอจะทนไม่ไหว จะเป็นบ้า จะฆ่าตัวตาย

ในที่สุดก็เหลือเพียงสองคนเท่านั้น

คนที่เข้มแข็งที่สุด คนที่รอบคอบที่สุด

๖

แต่ชาวโลกหลายพันล้านคน ก็ไม่ได้ไปไหนเลย วนเวียน ซ้ำซาก และจมอยู่ในความบันเทิง ในกิเลสตัณหา

เด็กผู้ชายอายุสิบสี่คนหนึ่ง ไปบอกแม่ว่า เขาเป็นเกย์ และมีแฟนแล้ว อายุมากกว่าเขาสองปี เขาไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์อีกต่อไป และต้องการแต่งงานกับแฟน และตั้งครรภ์ด้วยตนเอง

สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็นไปได้

๑ เด็กผู้ชายอายุสิบสี่ก็เป็นเกย์ได้

๒ มีแฟนได้

๓ ผู้ชายตั้งครรภ์เอง ก็ทำได้ในอนาคตอันใกล้

แต่คำถามคือ ทำทำไม ทำไมต้องเป็นอย่างนี้

มีข้อโต้แย้งมากมาย หากต้องการโต้แย้ง

เช่น ทำไมหนูไม่เรียนให้จบก่อน หนูยังอยู่ในวัยเรียน

ทำไมต้องรีบมีครอบครัว ในเมื่อหนูยังเด็ก

ทำไมต้องการคนเพศเดียวกัน ไม่เลือกเพศตรงข้าม

ทำไมผู้ชายต้องการตั้งครรภ์เอง

แต่หากนี่คือความต้องการ มันก็คือทุกสิ่ง มันเป็นความใฝ่ฝันสูงสุดของเด็กผู้ชายคนนี้ มันคือความสุข เทียบเท่านักอวกาศห้าคนนั้น ที่ใฝ่ฝันจะไปถึงดวงจันทร์ไทแทน

ในทางอารมณ์ ในความอยาก มันเท่ากัน

แต่ผลที่ออกมาต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ ไม่เหมือนกัน

อันหนึ่งวนกลับเข้าหาตัวเอง มีตัวเองเป็นศูนย์กลาง นี่คือคนโลกแบน

อันหนึ่งพุ่งตรงไปข้างหน้า ไปไกลนอกระบบสุริยะ นี้คือคนโลกกลม

มันต่างกันมาก แต่คนจำนวนมาก ก็แยกแยะไม่ได้ และเลือกจะเป็นคนโลกแบบ ชีวิตมนุษย์แปดพันล้านคน ไม่น่าเชื่อว่า ส่วนใหญ่คือคนโลกแบน ที่แอบแฝงตัว

๗

นิยายเรื่องนี้สนุก และเศร้า

เศร้ามากจนไม่อยากเชื่อ