เคยมีสิ่งที่คิดว่าต้องทำก่อนตายไหมคะ

ฉันเคยตั้งใจกับตัวเองว่าจะเปลี่ยนที่เคาต์ดาวน์ไปทุกปี จนไปที่ซิดนีย์ ออสเตรเลีย ก็รู้สึกอิ่มเอมและเต็มตื้นแล้ว ยิ่งเมื่อปีที่แล้วได้ไปตรงวัดอรุณฯ ก็ยิ่งรู้สึกประทับใจกับความสวยงามและความคิดสร้างสรรค์พลุของไทยสุดๆ

จนมาสิ้นปีที่ผ่านมาได้เดินทางไปปารีส ลอนดอน และมีเพื่อนไปทำงานที่อเมริกาพอดี เลยตั้งใจว่างั้นเราไปเคาต์ดาวน์นิวยอร์กกันดีไหม

เรียกว่าบินกันเพลิดเพลิน ปรับเวลากันสนุกสนาน และแล้ววันที่ 31 ธันวาคม ฉันก็อยู่ตรง Time Square นิวยอร์กจนได้

ทั้งๆ ที่เป็นคนไม่ได้ชอบนิวยอร์กเพราะเป็นเมืองใหญ่วุ่นวาย แต่ภาพงานเคาต์ดาวน์ที่ดูสนุกสนาน ยิ่งใหญ่อลังการที่เราดูผ่านหน้าจอทีวีมันทำให้คนนับล้านทั่วโลกอยากจะมายืนอยู่ตรงจุดนี้สักครั้งในชีวิต รวมทั้งตัวฉันด้วย

วางแผนอย่างดี จองโรงแรมที่อยู่บนถนนตรงนั้น ถ้าจองวันที่ 31 วันเดียวเขาไม่ให้จอง เลยจองมัน 3 วันไปเลย โดยราคาวันสิ้นปีแพงกว่าปรกติ 3 เท่าตัว!!!

เพราะได้ยินมาว่าคนเยอะมาก จะเข้าก็ยาก จะออกก็ลำบาก ไหนจะต้องเข้าห้องน้ำอีก เลยคิดว่าการได้อยู่โรงแรมตรงนี้มันคือคำตอบสุดท้ายแล้ว

แต่…มันไม่ได้สวยงามดั่งภาพที่ฝันไว้ เมื่อไปถึงโรงแรม มีป้ายใหญ่ยักษ์แจ้งแขกผู้เข้าพักว่า โรงแรมไม่ได้มีพื้นที่พิเศษจัดให้นะ อยากไปดูก็เชิญหาทางกันเอาเอง

(สรุปได้ดังนี้) เราเริ่มชักเอะใจเบาๆ

พอเช็กอิน พนักงานให้ใบปลิวขายตั๋วงานวันเคาต์ดาวน์ บอกเราว่าถ้าสนใจก็เข้าไปซื้อบัตรในเว็บไซต์ได้เลย เรายังมีทีท่าเฉยๆ ใครจะอยากอยู่ในโรงแรม เราต้องไปอยู่ท่ามกลางผู้คนสิ แต่ถ้าหนาวมากเราจะมาดูในโรงแรมละกัน

เปิดประตูห้อง พุ่งไปยังหน้าต่าง มองลงไป “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เห็นถนนเส้น 7 Avenue ที่จัดงานพอดี แต่…ไม่เห็นตึกที่พลุจะยิงออกมา เพราะโดนอีกตึกของโรงแรมบัง คืออะไร กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

มองหน้ากันกับเพื่อน งั้นเราคงต้องหาลู่ทางอื่น เข้าเว็บไซต์ซิบัตรเท่าไหร่

ผีเปรตตตตตตตตตต 3,000 เหรียญต่อคน นั่นคือ แสนกว่าบาท!!!!

รวมอาหาร เครื่องดื่ม การแสดง เดินพรมแดง บลาๆๆ โอ้ยยยยยจะบ้าตาย ไปถามพนักงานโรงแรม ทุกคนแนะนำว่า “ซื้อบัตรสิจะได้ไม่ต้องไปเบียดผู้คน เนี่ยๆ เจ้าชายจากประเทศนั้นนี้มากันทุกปี” หราาาาาาาาาาาา นาทีนั้นอยากจะให้เจ้าชายมาซื้อบัตรให้สักใบ

ไปดูตามจุดอื่นๆ เช่นฟิตเนสก็มองไม่เห็น ไม่มีที่ใดมองเห็นได้เลยยกเว้นที่เสียเงิน กรูจะบ้า! ถนนรอบๆ โรงแรมมีรถถ่ายทอดจอดเต็มไปหมด สถานที่จัดงาน เวที แสงสีเสียงพร้อมสรรพ

เอาวะไม่เป็นไร เราออกไปเบียดผู้คนก็ได้ โรงแรมเราอยู่แค่นี้เดินไป 10 ก้าวก็ถึงถนนนั้นแล้ว ไม่ต้องรีบ ชิลๆ สัก 3 ทุ่ม เราค่อยเดินออกไปเอาบรรยากาศเนอะ

 

แผนมรึงสวยหรูอีกแล้ว แต่ความเป็นจริงคือ

เช้าวันที่ 31 ธันวาคม พอตื่นฉันก็เปิดม่านมองลงไปดู เห็นคนมานั่งรอแล้วตั้งแต่ 7 โมงเช้า ถนนมีรั้วเล็กกั้นเป็นบล็อกๆ เรานับถือคนที่มาแต่เช้าขนาดนี้จริงๆ หนาวก็หนาวยังรอกันแต่ไก่โห่ ฉันออกไปวิ่งที่เซ็นทรัลพาร์กกับเพื่อน กลับมาอีกทีคือเลยเที่ยงไปแล้ว คนแถวโรงแรมเริ่มมากขึ้น โดยเฉพาะตำรวจ หนาแน่นมาก และที่สำคัญมีรั้วเหล็กมากั้นตั้งแต่ทางออกจากโรงแรมเพื่อเดินไปยังถนนที่จัดงาน

ไปถามตำรวจแล้ว ได้ความว่า “ห้ามเข้าาาาาาาาาาา”

กรี๊ดดดดดดดด แผนพังพินาศ นั่นหมายความว่าถ้าอยากเข้าต้องเข้าไปตั้งแต่เช้าแล้วห้ามออก ถ้าออกแล้วคือออกเลย แม่เจ้า! คนที่อยู่ในนั้นคือต้องเตรียมเสบียงเข้าไป ใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ไว้ จะฉี่คือปล่อยเลย โอ้ยยยยยยยยยยยยย ต้องทุ่มเทกันขนาดนี้!!

พวกเราเริ่มรู้ชะตากรรมว่าคงต้องไปตายเอาดาบหน้าแล้ว อาบน้ำแต่งตัว ออกจากโรงแรมตอนบ่ายสาม เดินหาทางเข้าจากถนนที่ขนานกับถนนจัดงาน แต่ยิ่งเวลาผ่านไปก็ต้องเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ เพราะคนเริ่มมากันเยอะแล้ว

พอเห็นเส้นไหนคนยืนออกันเยอะๆ นั่นหมายถึงว่า ตำรวจจะเปิดให้เข้า แต่ต้องใช้เวลานานมากเราต้องเบียดคนอยู่นาน ดีที่อากาศเย็น ทุกคนใส่เสื้อผ้าหนา เวลาเบียดมันจะนิ่มๆ แต่มันก็แทบหายใจไม่ออก

บางทีเจอคนเพี้ยนๆ พูดไม่หยุดก็ต้องทนๆ ไป ที่กว่าจะเข้าไปได้ทีละคน ตำรวจต้องตรวจร่างกายอย่างละเอียด ตรวจของที่เข้าไป จึงต้องใช้เวลา

แค่ผ่านจากจุดนี้ได้เราก็ดีใจแล้ว พอเข้าไปถึงถนนที่จัดงานก็ต้องเบียดอีกครั้ง เพราะตำรวจตรวจอีกแล้วค่า คราวนี้ตรวจเข้มกว่าเมื่อกี้ ใครมีเป้สะพายเขาจะให้เอาของในเป้ออกมา แล้วโยนเป้ทิ้งลงถังขยะใหญ่ๆ ที่เตรียมไว้ ณ จุดนี้คือจุดวัดใจว่า จะเอาเป้ไว้หรือเข้าไปในงาน บางคนคอตกถอยออกมาก็มี เพราะปีนี้ตำรวจนิวยอร์กออกมาบอกเลยว่า งานเคาต์ดาวน์ที่นิวยอร์กทุกคนต้องปลอดภัย พอเข้ามาได้ก็อยู่ในบล็อกที่เขาจัดไว้ อยู่ไกลจากตึกที่ยิงพลุมาก มองยังไม่เห็น

พอยืนรอไปสักพัก เขาก็เริ่มเปิดรั้วเหล็กให้เราได้เข้าไปบล็อกที่ใกล้ขึ้นๆ

จนในที่สุดเราได้อยู่ในจุดที่เห็นตึกนั้นแบบที่ไม่ต้องยืนเบียดมาก มีที่นั่งบนพื้นได้สบายๆ

พอได้ที่แล้วหลังจากนี้คือการรอ…

เนื่องจากจุดที่เรายืนไม่มีจอใหญ่ๆ ให้ดู เสียงในงานก็ไม่ได้ยิน ต้องดูจากจอที่อยู่บนตึก ซึ่งเห็นก็ไม่ชัด รอบๆ ตัวจึงต้องสร้างความบันเทิงด้วยตัวเอง ร้องเพลงกันไป เล่นกันไป หิวก็มีร้านอาหารด้านข้าง มีพนักงานออกมารับออเดอร์ แล้วเอาของออกมาให้ แล้วเราก็มานั่งกินตรงที่เรา

ฉันต้องค่อยๆ จิบน้ำ เพราะถ้าปวดฉี่คือจบ

รอไปนานๆ ก็หนาวมากค่ะถึงแม้จะเตรียมใส่เสื้อผ้ามาหนาแน่นแล้วก็ตาม แล้วพอครบชั่วโมงนาฬิกาบนตึกจะนับถอยหลังและยิงพลุออกมาข้างตึกเบาๆ ว่าเหลืออีก 5 4 3 2 ชั่วโมงนะ พอตอน 2 ทุ่ม เริ่มมีการแสดงบนเวที เปิดด้วยการแสดงจากจีนหลายชุด ซึ่งไม่ได้อลังการอะไรเลย งานที่เยาวราชบ้านเรายังตื่นตาตื่นใจกว่าเยอะจะเริ่มมีนักร้องขึ้นมาร้องเพลง

แต่ตรงจุดที่เรายืนจะไม่เห็นหรือได้ยินเสียงอะไรเลย แถมนักร้องมาเป็นช่วงๆ คือช่วงไหนออกอากาศก็มีนักร้อง พอตัดเข้าโฆษณาก็ไม่มีอะไร คือสำหรับการจัดอีเวนต์นี่ถือว่าสอบตก

ควรมาดูอีเวนต์ปีใหม่บ้านเราจริงๆ แรงดีไม่มีตก

แล้วพอกล้องถ่ายไปที่คนดู ทุกคนก็ต้องหน้าตาดูยิ้มแย้มสนุกสนาน เต้นอย่างบ้าคลั่ง อยากให้มาถ่ายด้านหลังๆ ว่าเป็นอย่างไร เด็กบางคนก็หลับ นั่งๆ ยืนๆ กันเบื่อๆ

พอใกล้ถึงเวลา ทุกคนลุกขึ้นมาเตรียมตัว พอนับถอยหลังก็เริ่มคึกคักขึ้น พอเที่ยงคืนปุ๊บ ลูกแอปเปิ้ลคริสตัลก็ตกลงมา แล้วก็มีพลุยิงออกข้างตึกเบาๆ ดัง “แผะๆ” ยิงขึ้นบนตึกอีกครั้งดัง “แผะๆ” แล้วบอกให้คนหันไปจูบกันตามธรรมเนียม เฮ้ยๆๆๆๆๆ เดี๋ยวสิ พลุยิงขึ้นฟ้าสักบึ้มต้องมีสิ ไหนๆๆ ไม่มีอะไรเลย ยิงแผะๆ 2-3 ทีแล้วเลิก ปล่อยกระดาษปลิวมาเต็มถนน แล้วเลิก!

อะไรว้าาาาาาาา รั้วกั้นเปิด เดินไปข้างหน้าได้ งานเลิกแล้ววววว การออกมายืนรอ 8 ชั่วโมงคือเท่านี้ค่าาาาาา ที่เราเห็นความยิ่งใหญ่สนุกสนานคือการใช้มุมกล้องตอนออกทีวีค่า คุณหลอกดาว!!!!!!!

อย่าคิดว่าสิ่งที่เห็นในทีวีคือเรื่องจริงทั้งหมด นี่ขนาดทำทีวียังตกม้าตาย ไม่คิดว่าอเมริกาเขาจะทำได้ขนาดนี้

“หนึ่งสิ่งที่ไม่ต้องทำก่อนตายคือการมาเคาต์ดาวน์ที่นิวยอร์ก”

ไม่รักไม่บอกกันนะเนี่ย…