“ปีใหม่นี้มีแฟนแล้วก็ไม่ต้องออกไปไหนก็ได้ไง”

ปกติมีแฟนแล้วเค้าต้องออกกันไม่ใช่เหรอ เรายังเคยต้องจำใจออกไปเคาต์ดาวน์เกือบทุกปีก่อนหน้านี้เลย ตลกดีที่เมื่อปีที่ผ่านมานี่แหละ ที่เราตั้งใจมั่นว่าจะไม่ยอมออก ไม่รู้จะออกไปดูคนอื่นสนุกกว่าเราทำไม เราจะสนุกบ้างก็ไม่ได้ ต้องมานั่งแบกรับความรับผิดชอบที่ไม่ได้อยากรับ กลับก่อนก็ไม่ได้ ทำไปก็ไม่มีใครเห็นคุณค่า

เรื่องเก่าของเรามันสิ้นสุดก่อนที่เราจะพูดออกมานานมากแล้วล่ะ

มันเริ่มต้นขึ้นในวันปีใหม่

และเหมือนจะจบลงตอนปีก่อน

การมีเขาคนนั้นและไม่มีเขาคนเดิมในชีวิตนั้นส่งผลในระดับที่เกือบจะเทียบเท่ากัน มันทั้งเติมและขาด มันทั้งอยากเก็บและอยากระบาย

มันทั้งโล่งใจและเจ็บใจ

มันละล่ำละลัก ตะเกียกตะกายและเพียรพยายามจนแทบจะแข็งทื่อไร้ความเป็นธรรมชาติ

 

“ณ จุดสุดท้ายของวาระพิเศษที่เราได้รับมา” เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นขนาดยาวไว้ 2 เรื่อง

ประกอบด้วย-5 วันในเดือนมีนาคม- เรื่องสลับเล่าระหว่างสองหนุ่มสาว ฉันและเขา ผมและเธอ ผู้เพิ่งแรกพบและตกลงกันจูงมือเข้าโรงแรมย่านชิบูย่า ร่วมรักกันซ้ำๆ พูดคุยฉาบฉวยเพียงเพื่อให้ผ่าน 5 วันระหว่างโลกข้างนอกกำลังตัดสินใจก่อสงคราม

และ -หลากที่ที่ฉันอยู่- ความคิดและกิจกรรมทั้งออนไลน์และออฟไลน์ การปรากฏตัวตนในหลากที่หลายเวลา กระโดดสลับกลับไปมาของหญิงสาวผู้มีสถานะเป็นภรรยา

เธอล่องลอยผ่านโลกรอบๆ ทั้งที่ร่างกายยังคงทอดตัวสงบอยู่บนฟูกในห้อง

 

“มันไม่ใช่ว่าทุกครั้งที่เจอกันจะต้องมีอะไรกันนี่”

“แล้วไม่อยากเหรอ”

“ก็อยากนะ”

“แล้วทำไมต้องคิด”

“เพราะว่ามันสำคัญไง”

บางทีความรักอาจเป็นเรื่องจริงกว่าที่เราคิด เพียงแต่เราไม่ได้อยู่ร่วมมิติเดียวกันกับมัน

ความรู้สึกเชิงนามธรรมทั้งหลายนั้นอาจจะจับต้องได้ในโลกอื่น กำเนิดขึ้นเป็นชิ้นเป็นอัน เป็นเส้นสายที่ปรากฏขึ้น และสิ่งที่ไร้ตัวตนมีเพียงตัวเรา เราหลอมร่างรวมกัน แยกจากกัน สัมผัสกัน กลืนกินและเคี้ยวคาย สำรวจทุกความเป็นไปได้ที่ประกอบขึ้นมาเป็นเรา ทุกช่องว่างถูกเติมเต็มจากกันและกัน

และเมื่อมันถูกถมจนเต็มแล้ว เราจึงเริ่มมีสติพอจะถอยออกจากกัน มองดูรอบๆ ตัว และเลือกที่จะตัดสินใจ

 

ตู้โทรศัพท์นั้นตั้งอยู่หน้าตึกโรงหนังเล็กๆ คุณเดินผ่านแยกชิบูย่าแล้วเลี้ยวขวา เดินขึ้นไปเรื่อยๆ ก็จะเจอมัน มันตั้งอยู่อย่างนั้น และว่างทุกวันเมื่อฉันต้องการใช้

เสียงแกรกกรากของสัญญาณที่เดินทางข้ามอากาศและท้องทะเล ขุนเขาและบ้านเรือน การทะเลาะตบตีและรอยยิ้มส่งเสียงให้ได้ยินในสาย

มันเรียกซ้ำๆ

แต่ไม่มีใครตอบรับที่ปลายทาง

ฉันกำลังเล่าถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมานานแล้วแต่มันยังคงปรากฏตัวบางครั้งในความฝันระหว่างคืนที่ว้าวุ่น

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ไม่มีคนรับ

ฉันเรียกหาบางสิ่งบางอย่างตลอดกาล

“ณ จุดสุดท้ายของวาระพิเศษที่เราได้รับมา” (The End of The Special Time We Were Allowed) เขียนโดย Toshiki Okada แปลโดย มัทนา จาตุรแสงไพโรจน์ จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์กำมะหยี่ โดยได้รับทุนสนับสนุนการแปลและการจัดพิมพ์จาก Japan Foundation