เป็นความเคยชินของทุกปีแล้วครับ

ที่ช่วงปีใหม่จะต้องไปขวนขวายหาหนังสือ The World in … ปีนั้นปีนี้ของ ดิ อีโคโนมิสต์ มาอ่าน

ด้วยเหตุผลสองสามข้อด้วยกัน

อย่างแรกคือเพราะเชื่อว่าเป็นหนึ่งในหนังสือที่มีประโยชน์สำหรับคนทำอาชีพสื่อ

เนื่องจากรวบรวมเอาเหตุการณ์แทบทุกด้านและทั่วโลกมาสรุป วิเคราะห์ และคาดการณ์เอาไว้

จะการเมืองระหว่างประเทศ เศรษฐกิจ วิทยาการ กีฬา วรรณกรรม บันเทิง ฯลฯ

มีหมด

ข้อต่อมาก็คือ ทุกครั้งที่อ่านแล้วก็เหมือนได้เตือนตัวเองว่า

เมื่อเทียบกับโลกที่กว้างใหญ่ เหตุการณ์และการเปลี่ยนแปลงมโหฬารทั้งหลาย

ประเทศไทย สังคมไทยก็แค่ปลายอ้อปลายแขมดีๆ นี่เอง

ต้องหมั่นแง้มกะลาออกมาดูฟ้ากว้างบ่อยๆ

จะได้ไม่เข้าใจตัวเองผิด

หรือไม่หมกมุ่นกับตัวเองมากเกินไป

อย่าง The World in 2017 นี่เขาอุทิศหน้าปกให้ โดนัลด์ ทรัมป์

ในฐานะผู้มีสิทธิ์จะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับโลกได้อย่างมหาศาลในปีนี้

ถึง ดิ อีโคโนมิสต์ จะคิดว่าทรัมป์อาจไม่สามารถทำทุกอย่างแบบที่หาเสียงเอาไว้

แต่แค่ “ท่าที” ของท่านผู้นำเบอร์หนึ่งเบอร์สองของโลกที่เปลี่ยนไป

ประเทศ องค์กร และคนอื่นต้องปรับตัวกันจ้าละหวั่น

และไม่รู้ด้วยว่าปรับแล้วจะเดินขึ้นสวรรค์หรือกอดคอกันลงเหว

อย่างไรก็ดี โลกนี้ไม่ได้มีแค่ทรัมป์หรือสหรัฐ

ยังมีคนอื่นๆ และเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย

2017 คือวาระครบรอบ 150 ปีการพิมพ์หนังสือที่ถือเป็นคัมภีร์เล่มหนึ่งของลัทธิคอมมิวนิสม์อันได้ Capital ของ Karl Marx

คือปีครบรอบหนึ่งศตวรรษที่พรรคบอลเชวิกล้มล้างราชวงศ์โรมานอฟในรัสเซีย

และสถาปนารัฐคอมมิวนิสต์ขึ้นเป็นครั้งแรกในโลก

เป็นวาระครบ 50 ปีการจากไปของ เช กูวารา

นักปฏิวัติสังคมที่อาจจะมีผู้รู้จักมากที่สุดในโลก

ไม่ใช่จากการค้นคว้าประวัติการต่อสู้

แต่จากบนเสื้อยืดและท้ายรถ 10 ล้อ

 

อีโคโนมิสต์ฉบับพิเศษนี้ยังมีการเชิญบุคลที่น่าสนใจมาเป็น “นักเขียนพิเศษ”

เขียนเรื่องที่ตัวเองรู้ลึกรู้จริงให้คนอื่นได้อ่าน

อย่างปีนี้เขารวบรวมคนรุ่นใหม่ ตั้งแต่นักคอมพิวเตอร์ นักลงทุนในธุรกิจสตาร์ต-อัพ นักเคลื่อนไหวการเมือง ศิลปิน ฯลฯ มาเขียนบทความสั้นๆ ถึงแนวโน้มของโลกอนาคต

ในส่วนที่ตั้งชื่อให้ว่า Generation Prophet แปลไทยเชยๆ ได้ว่า “ประกาศแห่งยุคสมัย”

อ่านไปแล้วสองคน ก็ต้องบอกว่า

จริงของเขา

หนึ่งคือ แซม อัลต์แมน ประธานบริษัทวาย คอมบิเนเตอร์ ผู้ลงทุนในสตาร์ต-อัพชั้นดีทั่วโลก

เขียนเรื่อง Building the future หรือก่อร่างสร้างอนาคต

หนึ่งคือ โจชัว หว่อง นักศึกษา-นักเคลื่อนไหวการเมืองชาวฮ่องกง

ที่เคยถูกห้ามเข้าเมืองไทย

เพราะผู้บริหารการเมืองไทยกลัวจะไปสะกิดผิวสะกิดใจพี่ใหญ่จีน

เขียนเรื่อง Challenging China หรือท้าทายจีน

เนื้อหาเป็นอย่างไร ไม่บอกละครับ

เดี๋ยวสะเทือนใจกันอีก

ฮา

 

ถามว่าแล้วมีเรื่องเมืองไทยไหม

มีครับ

อยู่ในส่วนของการพยากรณ์เศรษฐกิจ

ที่เขาจะคัดประเทศสำคัญๆ มา 70-80 ประเทศทุกปี

แล้วถามว่าเขามองเมืองไทยอย่างไร

คำตอบคือทุลักทุเล

และเขาพยากรณ์อัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจของเราเอาไว้แค่ร้อยละ 3

ขณะที่คาดการณ์อัตราการเติบโตของประเทศรอบข้าง

ไม่ว่ามาเลเซีย ฟิลิปปินส์ เวียดนาม เอาไว้ร้อยละ 6-7

แม้แต่อินโดนีเซียที่มีปัญหายังโตร้อยละ 5.3

ตรงนี้ไม่มีความเห็นเพิ่มเติมครับ

เดี๋ยวสะเทือนใจกันอีกรอบ

(ฮา-อีกที)

แต่มีข้อสังเกตว่าในขณะที่เราหมกมุ่นกับปัญหาสารพัดในบ้าน

โลกนี้เขาวิ่งไปข้างหน้าทุกวินาที

และยิ่งนานก็ยิ่งทิ้งไกล

เขาไม่ได้เห็นหัวหรือให้ความสำคัญเราอย่างที่เราพยายามปลอบใจกันเอง

ดูจากสัดส่วนของเนื้อหาที่พูดถึง

หรือจากการที่ไม่เคยมีคนไทยรุ่นไหนได้รับเชิญไปเขียนอะไรให้โลกขบคิดเลย

นี่กำลังคิดว่า

ถ้าปีหน้าอีโคโนมิสต์เกิดเชิญ “คุณเจ้ย” อภิชาตพงศ์ วีระเศรษฐกุล ไปเขียนให้บ้าง

ในฐานะที่เป็นคนไทยซึ่งได้รับการยอมรับในระดับสากลมากที่สุด

กบทั้งหลายจะร้องออกมาเป็นเสียงอะไร?