กวีกระวาด/สิรินทร์

ทลายกำแพง

ฉันสร้างกำแพง

ค่อยๆ ก่ออิฐทีละก้อน

จากคนอ่อนไหว

ฉันจะไม่ยอมร้องไห้ง่ายๆ อีก

ปราการอารมณ์แน่นหนาขึ้นตามวันเวลา

ความหดหู่ หมองเศร้า

ไม่อาจผ่านเข้ามาได้

เพื่อปกป้องลูกในท้องของฉัน

ทุกวัน ฉันฉาบปูนด้วยรอยยิ้ม

และเสียงหัวเราะ

เสมือนเกราะป้องกัน

ฉันปรารถนาให้เขาเกิดมาร่าเริงแจ่มใส

จวบจนกระทั่ง

วันที่ลูกน้อยกลับหัว

หมอบอกว่าเขาเตรียมพร้อมแล้ว

สำหรับการเดินทางสู่โลกใบนี้

 

ฉับพลัน ขอบตาฉันร้อนผ่าว

ลูกจ๋า แม่ขอโทษ

สำหรับน้ำตาแห่งความปีติยินดี