ไม่รู้ว่านิสัยของผมเป็นคนชอบ “ถาม”

หรือว่าด้วยอาชีพนักข่าวที่ทำมายาวนานทำให้ผมต้อง “ถาม”

เพราะ “คำถาม” คือ “อาวุธ” ของนักข่าวในการค้นหาความจริง

ถามไปนานๆ ก็ติดเป็น “นิสัย”

แต่ไม่ว่า “ไก่” จะเกิดก่อน “ไข่”

หรือ “ไข่” เกิดก่อน “ไก่”

สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้จากการถามก็คือ ทุกครั้งที่ “ถาม” เราจะได้ “ความรู้ใหม่” เสมอ

ถ้าเราถามเพราะ “สงสัย”

เราก็ได้คำอธิบายเป็น “ความรู้”

ถามเพราะอยากรู้

เราก็ได้ “ความรู้” เป็นมุมมองใหม่ๆ

ถามเพราะตั้งใจกวน

เราก็จะได้คำแสดงความไม่พอใจจากคู่สนทนาที่บางครั้งสำนวนแบบนี้เราไม่เคยได้ยินมาก่อน

เป็น “ความรู้ใหม่” เหมือนกัน

ผมชอบ “ถาม”

และชอบอ่าน “คำถาม”

ทุกครั้งที่อ่านบทสัมภาษณ์หรือฟังการสัมภาษณ์ในรายการต่างๆ

นอกจาก “คำตอบ” แล้ว ผมยังสนใจ “คำถาม”

เพราะ “คำตอบ” ที่ดีมาจาก “คำถาม” ที่ดี

“คำถาม” ที่ถูกต้องจะนำมาสู่ “คำตอบ” ที่ถูกต้อง

นักสัมภาษณ์แต่ละคนมีคำถามที่แตกต่างกัน

การถามจึงเป็น “ศิลปะ” รูปแบบหนึ่ง

แม้วันนี้จะโบกมือลาอาชีพนักข่าวแล้ว

แต่นิสัยนี้ก็ยังติดตัว

ยังชอบตั้ง “คำถาม” กับทุกสิ่งในโลก

ผมยังพบปะกับผู้คนในแวดวงต่างๆ มากมาย

ยังอ่านหนังสือ

ยังดูหนัง

ยังติดตามกระแสต่างๆ ในโลกใบนี้

สิ่งหนึ่งที่ผมค้นพบก็คือ คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตล้วนชอบตั้ง “คำถาม”

ถามเรื่องการลงทุน

ถามเรื่องการบริหารคน

และ “คำถาม” หนึ่งที่สำคัญมาก

คือ “คำถาม” แห่ง “ชีวิต”

เป็น “คำถาม” ที่ทุกคนถามตัวเอง

ถามถึงความหมายและความสุขของชีวิต

เราทุกคนล้วนเคยถามตัวเองในเรื่องนี้

แต่ถามอย่างไรเท่านั้นเอง

อย่างที่ผมบอกไปแล้ว “คำถาม” ที่ถูกต้องจะนำไปสู่ “คำตอบ” ที่ถูกต้อง

ที่ไม่น่าเชื่อก็คือ คำถามของคนกลุ่มนี้กลับเป็น “คำถาม” ที่ “เรียบง่าย”

เรียบง่ายอย่างยิ่ง

ถ้า “กรรไกร” ของชาวสวน คือเครื่องมือที่ช่วยแต่งกิ่งและใบของต้นไม้ให้สวยงาม

และให้ผลได้สมบูรณ์

“คำถาม” ก็คือ เครื่องมือของมนุษย์ที่ช่วยแต่งกิ่งใบของชีวิต

เพื่อให้ชีวิตเติบโตอย่างงดงามและมีความสุข

และนั่นคือที่มาของหนังสือเล่มใหม่ของผม

โลกซับซ้อน ชีวิตสับสน

“คำถาม” เรียบง่ายจึงสำคัญ

“เพราะฉะนั้น ฉันจึงถาม”

ถ้าใช้สำนวนของ “มติชนสุดสัปดาห์”

ต้องบอกว่าชื่อหนังสือเล่มนี้ “ดาลใจ” มาจากคอลัมน์ของพี่วาณิช จรุงกิจอนันต์ ในนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ครับ

มีตอนหนึ่งเขาตั้งชื่อว่า “ดังนั้น ฉันจึงเถียง”

คนที่คุ้นเคยกับพี่วาณิช จะรู้ดีว่าเขาเป็นคนที่เถียงสนุกมาก

เวลาอยู่ในวงสนทนา ถ้าเห็น “วาณิช” เงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกว่า “เรื่องนี้มีประเด็น”

เป็นที่รู้กันว่ายาวแน่

ถ้า “เบียร์” ใกล้หมดก็รู้เลยว่า “ขวดใหม่” มาแน่นอน

เป็นการเถียงที่เปลืองเหล้าเปลืองเบียร์มาก

เพราะพี่วาณิชจะเถียงไม่หยุด

จำได้ว่าตอนที่เห็นพี่วาณิชตั้งชื่อเรื่อง “ดังนั้น ฉันจึงเถียง”

ผมหัวเราะเลย

และจำอยู่ในใจจนถึงวันนี้

แต่ผมไม่ใช่คนสนุกกับการ “เถียง” เหมือนพี่วาณิช

ผมชอบ “ถาม” มากกว่า

พอจะตั้งชื่อหนังสือเล่มใหม่เกี่ยวกับ “คำถาม”

ชื่อเรื่องของพี่วาณิชก็ลอยมาทันที

“ดังนั้น ฉันจึงเถียง”

นั่นคือที่มาของ “เพราะฉะนั้น ฉันจึงถาม”

เป็นหนังสือชุด “ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ” ลำดับที่ 30

อย่าตกใจเลยครับ

เพราะผมก็ตกใจเหมือนกัน

ใครจะไปนึกว่าจากคอลัมน์เล็กๆ ในนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ที่เริ่มต้นเมื่อ 20 กว่าปีก่อน

จะกลายมาเป็นหนังสือชุด “ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ” ต่อเนื่องยาวนานถึง 30 เล่ม

นามปากกา “หนุ่มเมืองจันท์” ก็เกิดขึ้นจากคอลัมน์นี้

…ที่นี่

อย่างที่ผมเคยบอก หลักกิโลเมตรต่อไปของ “ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ”

คือ “เพชรพระอุมา”

นวนิยายที่ยาวที่สุดของเมืองไทย

มีทั้งหมด 48 เล่ม

คิดเล่นๆ ว่า “ตูน บอดี้สแลม” ยังวิ่งจาก “เบตง” ไป “แม่สาย” ได้เลย

ทำไมเราจะทำไม่ได้

“ตูน” วิ่ง

ผมเขียน

เหนื่อยน้อยกว่ากันเยอะเลย

“เพราะฉะนั้น ฉันจึงถาม” คงจะออกจากโรงพิมพ์แบบอุ่นๆ ทันงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติ ที่ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์

วันที่ 17-28 ตุลาคมนี้

เวลาใครถามว่าทำไมส่งต้นฉบับช้า

ผมจะบอกว่าอาหารอร่อย ต้องกินตอนร้อน

“หนังสือ” ก็เช่นกัน

ดังนั้น เวลาหยิบหนังสือต้องระวังนิดนึง

มันร้อนครับ

และอย่าลืม “เป่า” ก่อน “เปิด” ดู

เดี๋ยวมือพอง

ในงานผมจะไปประจำการลงอาคมที่บูธสำนักพิมพ์มติชน โซนพลาซ่า ที่เดิม

วันที่ 20-21 และ 23 ตุลาคม

เวลา 14.00-15.30 น.

ถ้าใครว่างไปเจอกันครับ