หลายคนถามว่าฉันจะกลับไปที่นั่นอีกทำไม

ไปอยู่เพื่อทำงานเป็นปีๆ ยังไม่เบื่ออีกเหรอ

ไม่รู้สิ, เมืองบางเมืองเราก็อยากไปซ้ำเพราะไปแล้วสบายใจ

แต่กับบางที่

เราไปเพื่อให้เรียนรู้

ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว

ย่อมไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

คนชอบบอกให้เผื่อใจ

มันก็คงได้ในช่วงแรกๆ

เราเผื่อหัวใจไว้สำหรับความเจ็บปวด

เราบอกตัวเองว่าความแน่นอนคือความไม่แน่นอน

เรารู้ว่าความเปลี่ยนแปลงย่อมเป็นธรรมดาของโลก

หลังจากนั้นเราก็โดนความเคยชินครอบงำ

มันจะเป็นไปได้อย่างไรว่ามือที่กุมมือเราจะไม่มีอีกแล้ว

จะเป็นไปได้อย่างไรที่ความรักซึ่งค่อยสะสมมาจะสูญหายไปในพริบตา

ไม่มีทาง

พื้นใจของเราถูกหล่อเลี้ยงด้วยความมั่นใจในตัวใครคนหนึ่ง

ว่าเราจะมีเขาเสมอ

ไม่, ไม่ใช่ความเคยชิน

ความเคยชินนั้นเอาไว้ใช้กับการดูโทรทัศน์ การสั่งข้าวเมนูเดิมๆ การถอดรองเท้าก่อนเข้าบ้าน

ความเคยชินไม่สามารถอธิบายความมั่นคงในหัวใจได้

เราจึงเสียหลักอย่างมหาศาล เหมือนอยู่ๆ มีคนกระชากผืนพรมออกจากใต้ฝ่าเท้า

เราหงายหลัง หัวฟาด

ตกตะลึงเกินจะกล่าว

แล้วจากนั้นถึงจะเป็นช่วงของความเจ็บปวดรวดร้าว

“กลางดึกในเมืองอิสตันบูล เมฟลุตเร่ขายโบซาตามถนน ความคิดให้ร่อนเร่ไปไกลกว่าสองเท้า เมืองเงียบสงัด แต่เหมือนจะเอ่ยวาจาไม่รู้จบกับเขา เมฟลุตเฝ้ามองเมืองอิสตันบูลค่อยๆ เปลี่ยนแปร พร้อมๆ กับที่เมืองอิสตันบูลเฝ้ามองชีวิตเมฟลุตค่อยๆ เปลี่ยนไป ท่วงทำนองแห่งกาลเวลาร้อยเรียงกับจังหวะแห่งโชคชะตา เป็นบทเพลงหวนไห้ของอิสตันบูล”*

เมืองกาญจน์แบบไม่ทำงาน

ไม่มีวันเมามายหลบเลียแผล

ไม่มีการขี่ม้าแล้วให้ลมพัดจนน้ำตาแห้ง

ไม่มีก๋วยเตี๋ยวเจ๊ฟ้า

ไม่มีร้านกับซุ้มเฟื่องฟ้า ตอร์ติญ่าแฟลต คาโบนาร่าใส่ถั่วฝักยาว

-ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่

ยิ่งดูมันก็จะยิ่งไกล

บอกทีว่าฉันต้องทำเช่นไร

ถ้าจะเอาเธอออกไปจากใจ จากใจ-**

หนีจากเมืองหนึ่งมาอีกเมืองหนึ่ง

หนีออกจากบ้านมาเมืองกาญจน์

ใช้จ่ายเงินเพื่อสร้างความทรงจำ

เสียงเพลงจากลำโพงเล็กๆ ดังก้อง

ระลอกน้ำไหวนิดๆ จากแรงลมอ่อน

หรือจะเป็นแรงจากหัวใจฉัน

เรื่องบางเรื่องเราก็เอาชนะไม่ได้

ฉันฝึกขี่ม้าทุกวันทุกวัน เก่งขึ้นทุกวัน โหมโถมตัวลงไปกับม้า หยาดเหงื่อปะปนน้ำตา

มีเป้าหมายว่าฉันต้องทำให้ได้

ทำเหมือนมันเป็นหมุดหมายอย่างหนึ่ง

หากฉันผ่านสิ่งนี้ได้

โลกที่เหลือจะง่ายขึ้นสำหรับฉัน

หากฉันทำได้

เธอก็อาจจะกลับมา

หรือถ้าจะให้ดีไปกว่านั้น

ถ้าฉันทำได้

ฉันจะมีความสามารถในการลบเธอออกไปจากความทรงจำ

ทั้งๆ ที่ฉันก็รู้ว่าเธอไม่กลับมา

แต่ใจมันยังคิดถึงเธอเป็นเหมือนกับยา

-ยังนึกถึงตอนเธอมองตาทุกครั้ง

รอยยิ้มตอนเธอนั้นมองมาที่ฉัน

ยังนึกถึงเรื่องเดิมๆ ของเราซ้ำๆ

ก็ทำได้แค่คิดถึงมัน

เรื่องราวมันก็เป็นเช่นนั้นเช่นนั้น

จะลืมทำไมมันยากมันเย็น

ฉันเลยต้องเมาแม้ใครจะบอกว่าไม่จำเป็น

เพราะตอนฉันเศร้าเขาก็ไม่เคยได้เห็น

บอกทีว่าฉันต้องทำเช่นไร

ถ้าจะเอาเธอออกไปจากใจ จากใจ-**

เย็นมากแล้ว แต่แดดสุดท้ายยังอ้อยอิ่งพริบพรายผิวน้ำ

เหมือนแต้มแตะจากความทรงจำถึงเธอ

สัมผัสยังอ้อยอิ่ง

แล้วลับเลือนหายพร้อมแสงตะวัน

“หากหัวใจไม่สามัญ” (A Strangeness In My Mind) เขียนโดย Orhan Pamuk แปลโดย นพมาส แววหงส์ ฉบับพิมพ์ครั้งแรกโดย สำนักพิมพ์มติชน มีนาคม, 2561

*ข้อความจากในหนังสือ

**เนื้อเพลง You Kno โดย YoungOhm