การ์ตูนที่รัก / นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

 

Hostage ตอนที่ 3 หนี

 

วันที่ 14 กันยายน เขายังคงอยู่ในห้องเดิม นอนเสื่อ ถูกล็อกไว้กับฮีตเตอร์ข้างๆ ทั้งวันคืน ไม่มีหน้าต่าง มีแค่หลอดไฟเล็กๆ หนึ่งดวงบนเพดาน
เขาพยายามนับวันและวันที่ มีสับสนบางครั้ง ตั้งสตินับ เขาคิดว้าวุ่นเรื่องความช่วยเหลือที่มาไม่ถึงเสียที และดับความว้าวุ่นนั้นด้วยการคิดถึงกิจกรรมในปารีส คิดถึงยุทธวิธีนโปเลียนที่เขาเชี่ยวชาญ
วันนี้เขาถูกนำขึ้นรถอีกแล้ว หลายวันแล้วที่เขาถูกนำตัวขึ้นรถไปคุยโทรศัพท์กับเจอราร์ดเพื่อนของเขาที่ออฟฟิศ แต่ไม่มีความก้าวหน้า วันนี้พวกมันพาเขาเข้าเมือง
เป็นเมืองตอนกลางคืน เหมือนอยู่ในห้องที่ไม่มีแสง เขาไม่เห็นดวงอาทิตย์นานมากกว่าสองเดือนแล้ว เขาไม่ถูกผูกตาเหมือนทุกครั้ง แต่เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนอยู่ดี

ครั้งนี้พวกมันพาเขาไปที่อพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง อ้วนผอมหายไปแล้ว เป็นผู้คุมคนใหม่ มันจับเขานั่งพื้นข้างเตียงแล้วล็อกกุญแจมือเขาเอาไว้กับหัวเตียง ท่านี้ทำให้เขานอนหลับไม่ได้ และปวดมากตลอดคืน
อย่างน้อยห้องนี้ก็มีหน้าต่าง เขาเห็นแสงอาทิตย์เป็นครั้งแรกในตอนเช้า เขาถูกพาตัวไปส้วมแล้วกลับมาล็อกเอาไว้ต่อ ถึงกลางคืนพวกมันเอาเขาย้ายอีก มันสั่งให้เขานอนลงกับเบาะหลัง ครั้งนี้พวกมันขังเขาไว้ในตู้เสื้อผ้า เป็นครั้งแรกที่ไม่มีกุญแจมือ แม้ว่าจะแคบแต่เอามือกอดอกได้ พระเจ้าช่วย มือใช้กอดอกได้
เวลากินข้าว มันเข้าครัวไปทำอาหารให้ แต่ทิ้งปืนไรเฟิลเอาไว้กับเขา!
เขาจะใช้มันมั้ย ยิงคนแล้วหนี ยิงที่ส่วนไหน ท้องหรือขา ปืนมีเซฟตี้หรือเปล่า เขากล้ายิงจริงหรือ ยิงเสร็จทำอย่างไรต่อ ขณะกำลังคิดไม่ตกมันก็ถือจานอาหารกลับมา
มันยืนจ้องเขาและปืนไรเฟิลแล้วมองด้วยสายตาท้าทาย

โอกาสทองผ่านไปแล้ว เขาอยู่ในตู้เสื้อผ้าหลายวัน ไม่รู้กี่วัน เขาตกใจมากในวันหนึ่งเมื่อรู้ว่าตนเองถูกย้ายจนลืมนับเวลา เขาพยายามไล่วันที่อีกครั้งหนึ่ง แล้วคืนหนึ่งพวกมันมาย้ายเขาอีก
รถขับไปไกล ถึงโกดังแห่งหนึ่ง ครั้งนี้เป็นโกดังกว้าง เขาถูกล็อกอยู่กับที่ด้วยกุญแจมืออีกแล้ว แม้ว่าโกดังจะกว้างขวาง มีของระเกะระกะ มีกระเทียมตากอยู่ ไอ้อ้วนโผล่มาอีก ไอ้อ้วนเพื่อนยาก
เขาอยากกินกระเทียม จึงพยายามซ่อนขนมปังที่กินเหลือเอาไว้ แล้วยืดตัวไปไกลสุดปลายเท้าเพื่อเขี่ยเอากระเทียมมาใส่ขนมปังกินตอนพวกมันไม่อยู่ อา… สวรรค์แท้ๆ
แต่ที่แย่คือไม่มีส้วม ไอ้อ้วนต้องเอาถังเข้ามาให้เขาใช้ถ่ายทุกข์
14 ตุลาคม อากาศเริ่มหนาวแล้ว เขายังอยู่ในโกดัง ผอมลงมาก ลุกขึ้นยืนทีกางเกงหลุด อ้วนผอมและเด็กหนุ่มที่เขาเคยเห็นโผล่หน้ามาดูแลเขาครบทีม ตอนนี้เขากลัวมากที่จะอยู่แบบนี้ถึงคริสต์มาส เขาตายก่อนคริสต์มาสแน่
ตุลาคมพวกมันมาถ่ายรูปเขาอีก เป็นครั้งที่สามแล้ว ครั้งแรกเมื่อกลางเดือนกรกฎาคม ครั้งที่สองเมื่อไรนะ นี่เป็นครั้งที่สาม การเจรจาไม่สิ้นสุดเสียที ไม่รู้อีกนานเท่าไร
ถึงตอนนี้กายเขียนรูปผู้ชายคนหนึ่งนอน กิน ถ่ายทุกข์ให้เราดูซ้ำๆ มิหนำซ้ำส่วนใหญ่อยู่ในความมืด เขาเขียนแบบนี้มาถึงเศษสี่ส่วนห้าของเล่มแล้ว ทำเอาคนอ่านก็เบลอไปกับตัวประกันด้วยเหมือนกัน
แต่ชีวิตของตัวประกันดำเนินไปได้ ชีวิตคนอ่านก็ไม่ย่อท้ออ่านต่อไป

วันอาทิตย์ที่ 19 ตุลาคม เขาไม่แน่ใจนักหรอกว่านี่เป็นวันอาทิตย์ ไม่แน่ใจนักว่าเป็นวันที่ 19 แต่เขาพยายาม นอกเหนือจากการระบุวันเวลาให้ได้แล้วเพื่อป้องกันมิให้สติแตก เขายังคงคิดถึงการรบต่างๆ ในโลก เขารู้เยอะ สงครามกลางเมืองในสหรัฐอเมริกาเป็นอีกเรื่องที่เขาจำรายละเอียดได้ การรบที่เก็ตตี้สเบิร์กนำมาซึ่งจุดเริ่มต้นของความปราชัยของฝ่ายใต้ เขาจำได้ถึงยุทธวิธีอีกเช่นกัน
วันนี้พวกมันมาเอาเขาไปถ่ายรูปอีกแล้ว ครั้งนี้พิเศษมีหนังสือพิมพ์ให้เขาถือด้วย
เขาดีใจมาก เขาเห็นหัวหนังสือพิมพ์ชื่อ Liberation แปลว่าเขากำลังจะเป็นอิสระ แต่ที่ดีใจมากกว่าคือเขาเห็นว่าเป็นหนังสือพิมพ์ของวันพฤหัสบดีที่ 16 ตุลาคม
พฤหัสฯ 16 ศุกร์ 17 เสาร์ 18 อาทิตย์ 19 เยี่ยมยอดที่สุดไม่มีใดเทียม เขานับวันไม่พลาดจริงๆ ด้วย
มีบางครั้งที่เขาลุกยืนแล้วเป็นลม เขาขาดการออกกกำลังกายและโภชนาการที่ย่ำแย่ เขาสติใกล้แตกหลายทีจึงต้องทบทวนความรู้การสงครามเป็นระยะๆ เขาคิดนั่นคิดนี่สารพัดว่าใครทำอะไรอยู่ที่ไหนเพื่อช่วยเขา และมีความหวังว่าวันนี้เขาจะได้ออกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งบางวัน หรือแม้กระทั่งบางคืนที่พวกมันลืมปิดประตู
แต่พวกมันไม่เคยลืมล็อกเขาไว้กับห่วงเหล็กแข็งแรงที่พื้นดิน

วันที่ 20 ตุลาคม อากาศหนาวจริงแล้ว เขาไม่อยากออกจากผ้าห่มแต่ไอ้สูงเอาอาหารมาให้กิน เขาได้ยินเสียงไอ้อ้วนและภรรยาคุยกันข้างนอก เขากินแล้วหลับไปอีก ไอ้อ้วนเป็นคนเอาอาหารมาให้ตอนบ่ายสอง เขากินแล้วหลับไปอีก
เขาตื่นมาตอนเย็น มือเขาเป็นอิสระ!
เขาตกใจมาก ลุกนั่ง ทำไมมือเป็นอิสระ กุญแจมือหายไปแล้ว ประตูห้องนี้มิได้ล็อก เขาควรทำอย่างไร บ้านเงียบสงัด ไม่ได้ยินเสียงอะไร พวกเขาไม่อยู่ที่นี่
ผ่านมาสามเดือนกว่าเกือบจะสี่เดือน พวกมันไม่เคยทรมานเขา ไม่เคยซ้อม ไม่เคยทำอะไรน่ากลัว อย่างน้อยเขามีที่นอนและมีของกิน เขาควรหนีมั้ย ถ้าเขาหนีแล้วถูกจับได้พวกมันจะซ้อมเขามั้ย
หนีออกไปแล้วไปไหนต่อ เขารู้หรือว่าจะไปไหนต่อ
ไม่มีโอกาสดีเท่านี้อีกแล้ว จะหนีมั้ย?

หนังสือเล่มหนาเล่าเรื่องชายคนหนึ่งที่ถูกจับตัวไปขังนานสามเดือน ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในห้องคับแคบ ถูกล่ามกุญแจมือ และไม่ได้รับแสงสว่าง เขาได้อาหารและไปส้วมตามเวลา ไม่มีใครคุยด้วย และไม่มีอะไรให้ทำเลยนอกจากนั่งและนอน
ปัญหาของการขาดแสง ขาดอาหาร การพักผ่อนที่ไม่เพียงพอ ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนมักนำไปสู่การไม่รู้เวลา เมื่อไม่รู้เวลาแล้วอะไรๆ จะเสียหายอีกมาก ตัวประกันจึงพยายามอย่างยิ่งที่จะจดจำเวลาให้ได้เป็นอย่างแรก
ความไม่มีอะไรจะทำเป็นศัตรูอันดับสอง ทำให้สติแตกกระเจิงได้ง่าย เขาใช้วิธีนึกถึงความรู้ต่างๆ ที่ตัวเองมี เพื่อรวบรวมสติและเพื่อมิให้ฟุ้งซ่านอยู่กับการรอความช่วยเหลือมากเกินไป แม้กระนั้นเขาก็เริ่มมีวิธีคิดแปลกๆ เช่น ชื่อหนังสือพิมพ์เป็นสัญญาณบอกว่าเขากำลังจะได้รับการปล่อยตัว
ที่น่าประทับใจคือผู้เขียนการ์ตูน เขาช่างกล้าเขียนการ์ตูนมืดๆ ขาย และวาดรูปซ้ำๆ เขียนคำบรรยายซ้ำๆ ซ้ำเสียจนคนอ่านเหมือนถูกจับเป็นตัวประกันเสียเอง