กวีกระวาด/สุธีร์ พุ่มกุมาร

โรย

คํ่าคืนนี้ดาราดารดาษ ฟ้ายังหมาดคลี่ม่านพระจันทร์ผ่อง

ชื้นใบชื่นลมโชยโรยละออง ดั่งริ้วทองพริบพรายผกายพรึก

จะลาแล้วแก้วผกามณฑาทิพย์ สั่งกระซิบหวามไหวในรู้สึก

เขาย่ำยามว่าโอ้มโหระทึก ทั้งสวนลึกสั่นสะท้านสะเทือนดิน

ชมนาดเข็มชบาการเวก พยับเมฆพุดซ้อนดอกซ่อนกลิ่น

อัญชันรักบุนนาคอินทนิล นมแมวลิ้นมังกรขจรจันทน์

จะลาสวนมวลไม้เพื่อนในสวน ซึ่งแล้วล้วนอาลัยถวายสวรรค์

ซึ่งทราบถึงอารมณ์พนมวัน ซึ่งพร้อมกันงันเงียบยะเยียบไพร

จะลาแล้วน้ำสาดหยาดน้ำค้าง เคยอ้างว้างสักเวลาก็หาไม่

เคยแต่ร่วมร่ายรำระบำใบ ความสุขในสวนนี้มากมีพร้อม

แล้วดาวเรืองถูกพามาอยู่เหย้า มายืนเฝ้าหน้าบ้านทุกย่านหย่อม

มาสนองปรารถนา-มโนน้อม ในวงล้อมไหววูบแห่งรูปเงา

แล้วดาวเรืองในถุงดำขาดน้ำเลี้ยง บ้างถุงเอียงบิดเบี้ยวต้นเหี่ยวเฉา

ดินแห้งกรอบรกเรื้อไม่เหลือเค้า ดาวเรืองเหงาหมดงามชั่วข้ามคืน

ในซับซ้อนของอารมณ์ผสมสื่อ ดาวเรืองคือมรดกความตกตื่น

ดาวเรืองในความมืดที่ชืดชื้น ดาวเรืองยืนต้นตายสนองงาน