จดหมาย

0 กวีนัดพบกวี

เรียน คอลัมน์จดหมาย มติชนสุดสัปดาห์
ดร.สมยศ แสงสุวรรณ นายกสมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทย
และ รศ.ดร.สมเกียรติ รักษ์มณี เลขาธิการสมาคมนักกลอนฯ
ขอเรียนเชิญ นักกลอน กวี นักเขียน ทุกๆ ท่าน
ร่วมพบปะสังสรรค์เช่นทุกปี
10 ธันวาคม 2560 “วันนักกลอน” ปีนี้ปีที่ 35 จัดยิ่งใหญ่ที่สุด
ณ โรงแรมรัตนโกสินทร์ (รอแยล) ถนนราชดำเนินกลาง กทม.
งานเริ่ม 16.00-22.00 น. โดยสมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทยเป็นเจ้าภาพ
ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย
และรับแจกวารสารฟรี
ท่านใดสงสัยติดต่อ 08-9127-0274
พร้อมกันนี้ ได้แนบบทกวี “กวีนัดพบกวี” เรียนเชิญด้วยลายลักษณ์อักษร ดังนี้
กวีนัดพบกวีเป็นศรีศักดิ์
มอบความรักให้กันสุขสันต์แน่
มิตรไมตรีมีค่าอย่าผันแปร
คือธาตุแท้จากใจจริงที่จริงใจ
ฟ้าวันนี้สีฟ้ากว้างกว่ากว้าง
เสรีภาพต่างๆ ยังฝันใฝ่
ริ้วขบวนเหยียดยาวต้องก้าวไป
สู่ถนนยิ่งใหญ่ไปดวงดาว
หวังสมคาดวาดหวังอย่างต่อเนื่อง
ชนลือเลื่องโลกนี้โลกสีขาว
ยิ้มเพริศแพร้วแววตาสุกสกาว
เด็ก หนุ่มสาว ผู้ใหญ่ เข้าใจกัน
รักเข้าใจในรักประจักษ์แจ้ง
เสมอภาคยุคแห่งแรงมุ่งมั่น
ร่วมจรรโลงวงกวีนิจนิรันดร์
สถาบันที่หวงแหนของแผ่นดิน
วรรณกวีมีวันอันผ่องผุด
บริสุทธิ์สร้างสรรค์วรรณศิลป์
คิด อ่าน เขียน เพียรฟังคำหลั่งริน
ตามแต่ใครถวิลภาพจินตนา
บทกวีทุกบทงดงามมาก
รูปแบบล้วนหลายหลากฝากเนื้อหา
อรรถรสรื่นเริงเชิงลีลา
สื่อภาษาโศกศัลย์จารประจง
ร้อยมะลิเรียงร้อยต่างสร้อยขวัญ
ใจร้อยใจผูกพันบันดาลส่ง
ความรู้สึกล้ำลึกสืบดำรง
ให้ค้ำคงเพิ่มพัฒน์สัจธรรม
ป่าอักษรทุกป่าเกียรติปรากฏ
ประดับชื่อเกียรติยศเช้าจรดค่ำ
เจริญพันธุ์ไม้ดอกงอกประจำ
คำทุกคำตราไว้ในใจคน
สมบัติ ตั้งก่อเกียรติ

ทองแถม นาถจำนง อดีตนายกสมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทย 2 สมัย
เคยให้สัมภาษณ์สั้นๆ ไว้ที่ไหนสักที่ว่า
“วันนักกลอน” ของสมาคมนักกลอนฯ นั้น
จัดขึ้นครั้งแรกในสมัย “เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์” เป็นนายกสมาคม
และจัดงานต่อเนื่องมาเป็นประจำทุกปี
ปีนี้ก็เป็นปีที่ 35 แล้ว
ถือว่ายาวนานตามสมควร
นักกลอนท่านใดอยู่ในสภาพ “เป็นนักกลอนนอนเปล่าก็เศร้าใจ”
จะไปร่วมงานให้หายเหงาก็น่ายินดี
ยิ่งในยามนี้ กวีและสื่อสิ่งพิมพ์ ที่เป็นเวทีให้โชว์ผลงาน ก็ลดน้อยเต็มที
ไม่รู้จะยืดยาวขนาดไหน
แวะไปจับเข่าถามสารทุกข์สุกดิบกันบ้างก็ดี
เพราะเอาเข้าจริง ถึงกวีบางส่วนจะปรับตัวจากสื่อกระดาษ
ไปยังสื่อดิจิตอล
ที่แม้มีพื้นที่ให้แสดงฝีมือ “ไม่จำกัด”
แต่ค่าบทกวี ก็ยัง “จำกัด”
ไม่พอเพียง ต้องเสพ “น้ำค้าง” อันพิสุทธิ์กันต่อไป