ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ

หนุ่มเมืองจันท์ / www.facebook.com/boycitychanFC

 

นางนวล

 

อยู่ดีๆ ผมก็อยากหยิบหนังสือ “โจนาธาน ลิฟวิงสตัน นางนวล” ของ “ริชาร์ด บาค” มาอ่าน

หนังสือเล่มนี้อาจารยชาญวิทย์ เกษตรศิริ เป็นคนแปล

เป็นหนังสือที่โด่งดังมากในหมู่คนหนุ่ม-สาวเมื่อประมาณ 30-40 ปีก่อน

ตอนที่ “บาค” นำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ เขาถูกตั้งคำถามว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสำหรับเด็กหรือผู้ใหญ่

เพราะถ้าอ่านแบบเด็กก็น่ารักดี

แต่หลายประโยคในเรื่องกลับลุ่มลึกและต้องตีความต่อ

บางคนถึงขั้นสรุปว่าเป็นนิยายปรัชญา

หนังสือเล่มบางๆ เล่มนี้ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย

เป็นเรื่องของ “โจนาธาน ลิวิงสตัน” นกนางนวลตัวหนึ่งที่คิดแตกต่างจากฝูงนกทั้งหมด

เขาชอบการบิน

ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อหาปลามาเป็นอาหาร

สืบพันธุ์

และตาย

ยิ่งบินสูง บินไกล เขาก็รู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่ไพศาลนัก

เขากล้าบินตอนกลางคืน ทำให้ได้เห็นโลกที่งดงามยามฟ้ามืด

เห็นดวงดาวระยิบระยับ

“ความเชื่อ” ของฝูงนกนางนวลที่สืบทอดมายาวนานคือ “การกิน” สำคัญกว่า “การบิน”

แต่สำหรับ “โจนาธาน” แล้ว

“การบิน” สำคัญกว่า “การกิน”

วันหนึ่ง แม่ก็ตั้งคำถามกับ “โจนาธาน”

“ทําไมนะ จอน ทําไม” แม่ถามขึ้น “ทําไมมันยากนักรึที่จะทําตัวให้เหมือนนกอื่นๆ ในฝูง หือ จอน ทําไมแกไม่ปล่อยให้การบินระดับต่ำเป็นเรื่องของนกเพลิแกน หรือนกอัลบาท รอส แล้วทําไมแกไม่กินซะบ้าง จอน แกน่ะเหลือแต่กระดูกและขน!”

“แม่ ฉันไม่กลัวที่จะเหลือแต่กระดูกและขน ฉันเพียงแต่อยากรู้ว่าเมื่อฉันอยู่ในอากาศ ฉันจะทําอะไรได้หรือทําไม่ได้ ฉันเพียงแต่อยากรู้เท่านั้นเอง”

“นี่นะโจนาธาน” พ่อพูดขึ้นอย่างไม่ไร้ความปรานี “หน้าหนาวก็ไม่ไกลนัก เรือหาปลาเหลือไม่กี่ลํา และปลาผิวน้ำก็จะว่ายลงสู่น้ำลึก ถ้าแกจะต้องเรียนรู้ แกก็ต้องเรียนรู้เรื่องอาหาร และก็หาอาหารกินให้ได้ เรื่องการบินนี่น่ะดีอยู่หรอก แต่แกก็น่าจะรู้ว่าการบินการร่อน กินเข้าไปไม่ได้”

และสรุปสั้นๆ ว่า

“อย่าลืมว่าเหตุที่แกบินก็เพื่อเอาไว้หากิน”

 

“โจนาธาน” รับฟัง ยอมเปลี่ยนพฤติกรรม

แต่ทำได้ไม่นาน เขาก็กลับไปเหมือนเดิม

นั่นคือ การฝึกบิน

หลังจากทดลองบินมาพักหนึ่ง เขาก็โดนเรียกให้ไปยืนตรงกลาง

“การยืนตรงกลาง” หมายถึงเพียงความอับอาย หรือไม่ก็เสื่อมเสียเกียรติยศอย่างใหญ่หลวง

“โจนาธาน ลิฟวิงสตัน” ผู้ใหญ่นกพูด “เข้ามายืนตรงกลางเพื่อให้นกอื่นๆ เห็นความน่าอับอาย!”

โจนาธานรู้สึกเหมือนกับว่าถูกตีด้วยแผ่นกระดาษ เข่าของมันอ่อนเปลี้ย ขนตกลู่ หูอื้อ ยืนตรงกลางเพื่อความอับอาย เป็นไปไม่ได้ ความสําเร็จ! พวกนั้นไม่เข้าใจ! พวกนั้นคิดผิด พวกนั้นคิดผิด!

“…เพื่อความเหลวไหลและความหุนหันพลันแล่น” เสียงที่เคร่งขรึมดังขึ้น “ทําลายเกียรติยศและประเพณีของตระกูลนางนวล…”

“…สักวันหนึ่ง โจนาธาน ลิฟวิงสตัน : นางนวล แกจะรู้ว่าการไร้ความรับผิดชอบไม่มีประโยชน์อะไร

ชีวิตเป็นเรื่องลี้ลับ และจะเรียนรู้ไม่ได้

เรามาอยู่ในโลกนี้เพียงเพื่อกิน และพยายามมีชีวิตอยู่ให้ยืนยาวเท่าที่เราจะทําได้”

โจนาธานถูกไล่ออกจากฝูงนกและถูกขับให้ไปมีชีวิตเดียวดายที่หน้าผา

ในขณะที่โจนาธานฝึกบินและมีความสุขกับการบิน นกนางนวลตัวอื่นๆ ก็เริ่มคิดแบบโจนาธาน

คบไฟแห่งความคิดได้ถูกส่งต่อไปเรื่อยๆ

นกหลายตัวเริ่มปฏิเสธกรอบความคิดแบบเดิมๆ ความเชื่อแบบเดิมๆ

“ความเชื่อ” ที่ไม่เคยถูกตั้งคำถาม

นกนางนวลไม่ได้เกิดมาเพียงเพื่อ “กิน”

แต่เกิดมาเพื่อ “บิน”

และไขว่หาอิสรภาพและเสรีภาพ

 

มีหลายประโยคในหนังสือที่น่าสนใจ

“โจนาธาน” สอนนกนางนวลรุ่นหลังที่มาฝึกบินว่า “อิสระเสรี” เป็นธรรมชาติที่แท้จริงของเรา

“อะไรที่มาขวางกั้นอิสระ เสรีภาพจะต้องโยนทิ้งไป ไม่ว่าจะเป็นพิธีกรรม ความเชื่อโชคลาง หรือข้อจํากัดไม่ว่าจะมาในรูปใด”

และ “กฎที่แท้จริงอันเดียวคือ กฎที่นําไปสู่อิสระ เสรีภาพ” โจนาธานบอก

“ไม่มีกฎอื่น”

หรือคำกล่าวขานของนกในฝูงที่พูดถึง “โจนาธาน”

“พวกนั้นกําลังกล่าวขวัญกันว่า ถ้าเธอไม่ใช่บุตรของนางนวลที่ยิ่งใหญ่ เธอก็คงจะอยู่ก่อนกาลเวลาของเธอเองสักพันปี”

โจนาธานถอนหายใจ มันคิดว่ารางวัลของการถูกเข้าใจผิดก็คือ จะถูกเรียกว่าเป็น “ปีศาจ”

หรือไม่ก็เป็น “พระเจ้า”

ทั้งที่เขาเป็นเพียงนกนางนวลธรรมดาตัวหนึ่งที่ตั้งคำถามกับ “กฎ” เดิมๆ เท่านั้นเอง

“ทําไมนะ” โจนาธานถามอย่างงงงวย

“สิ่งที่ยากเย็นที่สุดในโลก คือการที่จะทําให้นกตัวหนึ่งเชื่อว่าตนเป็นอิสระและให้เชื่อว่าเขาจะพิสูจน์ตัวเองได้”

ยิ่งอ่าน ผมก็ยิ่งสงสัย

คนหนุ่ม-สาวรุ่นผมอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยความรู้สึกว่าเป็น “หนังสือของเรา”

เรากล้าตั้งคำถาม

เราสงสัย

เราแสวงหาคำตอบด้วยตัวเอง

เราไม่เชื่อในสิ่งที่ “คนรุ่นเก่า” เคยเชื่อแบบง่ายๆ

เราอยากเป็น “โจนาธาน ลิฟวิงสตัน”

นกนางนวลที่โบยบินไปเพื่อแสวงหาเสรีภาพและอิสรภาพ

 

วันนี้ คนที่อ่านหนังสือเล่มนี้น่าจะใกล้เกษียณ หรือหลายคนเกษียณไปแล้ว

จาก “คนรุ่นใหม่” ในวันนั้น

กลายเป็น “คนรุ่นเก่า” ในวันนี้

ในขณะที่เด็กรุ่นใหม่ใน พ.ศ.นี้คงไม่เคยอ่านหนังสือ “โจนาธาน ลิฟวิงสตัน นางนวล”

แต่เขากล้าตั้งคำถาม สงสัย ไม่เชื่อในสิ่งที่คนรุ่นเก่าเชื่อ

เหมือนกับคนหนุ่ม-สาวเมื่อ 40 ปีที่แล้ว

คนหนุ่ม-สาววันนี้ได้กลายเป็น “โจนาธาน” โดยไม่ต้องอ่านหนังสือ

แต่ที่น่าสงสัยก็คือ “คนหนุ่ม-สาว” เมื่อ 30-40 ปีก่อน

เขายังมี “โจนาธาน” อยู่ในใจหรือไม่

นกนางนวลตัวนั้นยังโบยบินและแสวงหา

หรือยอมรับว่าชีวิตของเราเกิดมาเพื่อ “กิน”

และมีชีวิตอยู่ในยืนยาวเท่าที่เราจะทำได้

…เท่านั้นเอง