กวีกระวาด/จิตฯ คัมภีรภาพ

ฝนฉ่ำบนภูสูง

 

เสียงภูฝนเริงระบำดังร่ำก้อง                       ฟ้าครวญครางเป็นทำนองสวรรค์ภาษา

แว่วหวานไหว ไกลใกล้ ในพนา                เสน่หาใจบรรเจิดความเพริศพริ้ง

เมื่อฝนรินพรมพื้นผืนป่าภู                        ให้รับรู้ให้สดับสรรพสิ่ง

ทุกสิ่งอย่างเอื้อเฟื้อกันนั้นคือจริง                เสียงติ๋งติ๋งหยดน้ำรดฉ่ำใจ

เพลงมนตราป่าภูอันตราตรึง                      ขณะหนึ่งเย็นซ่านสะท้านไหว

อ้ำอึ้งบางขณะรหัสนัย                              เสียงหวานใสอึ่งอ่างร้องก้องระงม

เป็นบทเพลงใจคิดค้นเมื่อฝนตก                 เย็นชุ่มฉ่ำของอุทกอันหอมฉม

ยิ่งเพลงภูกู่ก้องต้องสายลม                        วูบวาบพลิ้วพรูพรมเย็นลมเร้า

แหงนมองภูชะโงกง้ำเป็นผางอน               เห็นศิลป์ศาสตร์ของสิงขรกู่ขานเล่า

เขียนบันทึก ภู-ฝน ค้นรูปเงา                     ความรู้สึกของรากเหง้าเล่าผืนภู

สรรพสิ่ง เปิด รับ สรรพสิ่ง                       น้ำหยดติ๋ง หนึ่งขับขาน การเกิดอยู่

เป็นภูเขา แมกไม้ สายลมพรู                     เป็นเสียงกู่น้ำเซาะผาชลาธาร

แล้วเม็ดดินก็แหวกม่านการเกิดก่อ              มวลเมล็ดพันธุ์ก็แตกหน่อยิ่งไพศาล

เสียงอึ่งอ่างขับเสียงร้องก้องกังวาน             ร่วมผสาน ภู ฝน เป็นดนตรี

 

จึงได้รู้ สิ่งนี้ ในสิ่งนั้น                               และสิ่งนั่น ร่วมขยับ ขับดีดสี

สิ่งนี้เกิด สิ่งนั่น นั้นจึงมี                           มโหรีในเอกภาพ…แห่งเอกภพฯ