ผมกลับไปจันทบุรีครั้งนี้ มีเป้าหมายคือไปงานเลี้ยงรุ่นของเพื่อนที่เรียนมัธยมต้น

เจอกันปีละครั้ง

แต่การเดินทางไปจันท์ครั้งนี้ยาวนานกว่าทุกครั้ง

เกือบ 5 ชั่วโมง

นอกจากการปรับปรุงถนนตั้งแต่เส้นบายพาสไปอำเภอแกลง จังหวัดระยอง

เส้นเข้าเมืองจันท์ก็ปรับปรุงใหม่เกือบทุกแยก

ช่วงที่ไปตรงกับการสอบข้าราชการท้องถิ่น

เขาใช้เมืองจันท์เป็นศูนย์การสอบภาคตะวันออก

ว่ากันว่าประมาณ 1 หมื่นกว่าคน

ยังไม่นับนักท่องเที่ยวอีก

เมืองจันท์วันนี้ไม่เหมือนวันก่อน

นักท่องเที่ยวเยอะขึ้นมากครับ

ในภาพรวมเชิงเศรษฐกิจก็ถือเป็นเรื่องดี มีคนมาจับจ่ายใช้สอยที่บ้านเรา

พ่อค้าแม่ค้าน่าจะมีความสุข

คนหนุ่มสาวเมืองจันท์ก็กลับบ้านไปทำธุรกิจส่วนตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

จากเดิมที่เมืองจันท์เป็นเมืองเงียบๆ รถไม่ติด

ตอนนี้นักท่องเที่ยวเต็มเมือง ช่วงวันหยุดรถเริ่มติดแล้ว

แม้ว่าเทียบกับ กทม.แล้วถือว่าคนละชั้น

แต่ความเป็นคนจันท์ที่เคยสุขสบายจนเคยตัว ไปไหนมาไหนสะดวก เที่ยวที่ไหนคนก็น้อย ร้านอาหารก็ไม่แน่น

ต่อม “ความเห็นแก่ตัว” ก็เลยทำงานเป็นระยะๆ 555

ตามประสาคนที่นานๆ กลับบ้านที

รถติดครั้งนี้ทำให้ผมเริ่มรู้สึกเซ็งเมืองจันท์นิดๆ

ช่วงเย็นนัดเจอเพื่อนร่วมรุ่นที่ยังหายใจอยู่

“ปีนี้มากัน 27 คน และที่เคยมาประจำติดธุระมาไม่ได้ประมาณ 8 คน”

“ทนายนุ” ประธานรุ่นตลอดกาลแบบไม่เป็นทางการรายงานผลประกอบการประจำคืนนี้

“ส่วนอีก 7 คน ไม่ต้องมา”

ครับ เขาหมายถึงเพื่อนที่จากไป

“เรื่องเศร้า” แค่ไหน พออยู่ในหมู่เพื่อนเราก็ทำเป็นเรื่องตลกได้ทุกครั้ง

นานๆ เจอกันทีก็ยังสนุกสนานเฮฮาเหมือนเดิม

ปีนี้มี “คาราโอเกะ” ด้วย

เพื่อนๆ ที่อยู่ในสังกัด “ศรีสุวรรณ จรรยา”

…นักร้อง

ทุกคนมีความสุขกันมาก

แต่เพลงที่ร้อง วัยรุ่นสุด ก็ประมาณ “เสก โลโซ”

ผมเพิ่งรู้ว่าเพื่อนๆ หลายคนร้องเพลงเพราะมาก

โดยเฉพาะเพลงลูกทุ่ง

“ชั่วโมงแรก 500 บาท ชั่วโมงต่อไป 200”

“ทนายนุ” ประกาศเรตราคาค่าใช้บริการเครื่อง “คาราโอเกะ”

“งั้นเราเริ่มที่ชั่วโมงที่ 2 ก่อนจะได้ประหยัด”

“ต๊ะ” นักบัญชีตะโกนสั่งการ

ปีนี้ “ต๊ะ” โดดเด่นมาก แย่งซีนเพื่อนๆ ทุกคน

ในขณะที่เพื่อนๆ ร้องเพลง

คนถือไมค์จะร้องนำ

ส่วนคนอื่นก็ตะโกนตาม

แต่ “ต๊ะ” เลือกแทรกในจังหวะที่คนอื่นเงียบ

นั่นคือ ช่วงดนตรี

เข้าจังหวะดนตรีเมื่อไร

เสียงเครื่องดนตรีชนิดใหม่ “กีต๊ะ” จะดังขึ้นมาทันที

ผ่านไป 2 เพลง พอเข้าท่อนแยกที่เป็นเสียงดนตรี

เพื่อนจะส่งไมค์ให้ “ต๊ะ”

เพลงไหนจำเสียงดนตรีไม่ได้

“ต๊ะ” ก็แต่งให้

นั่งหัวเราะต่อเนื่อง 4-5 ชั่วโมง

“ความเซ็ง” เรื่อง “รถติด” หายไปเลย

ลืมรถติดที่ถนนสุขุมวิท

เพราะที่เมืองจันท์มีถนน “มิตรภาพ”

เพื่อน…รักษาอย่างไรก็ไม่หาย

ผมไปนอนพักที่โรงแรมมณีจันท์เหมือนเช่นเดิม

ชอบอาหารเช้าที่นี่ครับ

เพราะมีอาหารจันท์ที่ชอบหลายเมนู

เขาใส่ “รายละเอียด” หลายอย่างที่เป็น “มูลค่าเพิ่ม” ในใจ

เช่น มีกาแฟสดสั่งเป็นแก้ว น้ำผลไม้คั้นแยกกากสดๆ ฯลฯ

ไปครั้งนี้ในห้องพักมี “หมอนข้าง” ให้ด้วย

เป็น “รายละเอียด” เล็กๆ ที่คนคิดไม่ถึง

อยู่บ้านนอนกอด “หมอนข้าง”

แต่ไปโรงแรม ทำไมไม่มี

หรือหน้าโรงแรมมี “ถุงผ้า” แขวนอยู่บนไม้แขวนอย่างดี

ให้คนพักยืมไปใช้ซื้อของครับ

มีป้ายเขียนข้อความน่ารักๆ

“ถุงผ้าให้ยืมเพื่อลืมเธอ…ถุงพลาสติก”

ตอนกลับระหว่างที่เราจ่ายเงินค่าห้องพัก

พนักงานจะส่ง “กู๊ดบาย กิฟต์” ให้เป็นของที่ระลึกก่อนจากกัน

เป็นสบู่มังคุดก้อนเล็กๆ

ราคาไม่เท่าไร

แต่เป็น “น้ำใจ” ที่น่ารัก

พนักงานที่นี่ก็บริการดี ยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นเสน่ห์ที่น่าชื่นชม

เป็นหนึ่งความประทับใจในเมืองจันท์

ตอนเดินทางกลับ กทม. ผมเห็นรถจอดริมถนนเต็มไปหมด โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี

ถึงขั้นจอดซ้อนคัน

คนเป็นหมื่นมาพร้อมๆ กัน

เมืองจันท์เป็นเมืองเล็กๆ ก็แทบแตก

กลับมาถึงบ้าน ผมเปิดดูฟีดข่าวในเฟซบุ๊ก

เจอโพสต์หนึ่งเด้งขึ้นมา

เขาแชร์มาจากเพจ “นายกท่าช้าง”

เป็นเพจประชาสัมพันธ์ผลงานของนายกเทศมนตรีเมืองท่าช้างที่เมืองจันท์ตามแบบนักการเมืองทั่วไป

ผมไม่เคยรู้จักเขามาก่อน

เคยได้ยินญาติๆ ชมว่าทำงานดี

ฟังแล้วก็ผ่านหู ไม่ได้สนใจอะไร

แต่โพสต์นี้เป็นคลิปการโบกรถกระบะช่วยน้องๆ ที่มาสอบข้าราชการท้องถิ่นให้เดินทางไปสถานีขนส่งเพื่อเดินทางกลับบ้าน

ไล่ลงไปดูเรื่อยๆ

เฮ้ย…คนนี้ไม่ธรรมดา

“เฉลิมพล ศักดิ์คำ” นายกเทศมนตรีเมืองท่าช้าง

ผมเพิ่งเห็นว่าเขาเปิดห้องประชุมเทศบาล ให้บริการที่พักฟรีแก่น้องๆ ที่หาที่พักไม่ได้

ขนเสื่อหมอนจากวัดมาให้

เลี้ยงข้าวต้มทั้งมื้อเย็นและเช้าวันสอบ

จัดรถพาไปสถานที่สอบด้วย

และตอนเย็นที่น้องๆ ต้องเดินทางกลับต่างจังหวัด

คนเป็นหมื่นกับระบบขนส่งสาธารณะเมืองจันท์ ไม่มีทางรับมือไหว

เขาทำอย่างไรรู้ไหมครับ

เขาโทร.หาเพื่อนๆ ที่คุ้นเคย ให้ช่วยจัดรถมาบริการ

จอดรอไว้เลยทั้งรถบัส รถกระบะ

มอเตอร์ไซค์ก็มี

แต่เนื่องจากรถในเมืองติดมาก รถที่เตรียมไว้วนมารับไม่ทัน

เขากับพนักงานเทศบาลและหน่วยกู้ภัย ยืนโบกรถ

รถกระบะของพี่น้องชาวจันท์คนไหนผ่านมา

“เฉลิมพล” จะโบกขอให้น้องๆ ขึ้นรถกระบะและไปส่งที่สถานีขนส่ง

ไม่มีคันไหนปฏิเสธเลย

ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใสยินดีช่วยเต็มที่

คนจันท์น่ารักมาก

เป็นการมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดให้กับคนต่างถิ่นที่มาเยือน

นั่นคือ “ความทรงจำ” ดีๆ

คลิปนี้ดูแล้วยิ้มเลยครับ

เป็นระบบการแก้ปัญหาแบบบ้านๆ ไม่ซับซ้อน

แต่จริงใจ

ดูจบ ผมลืมเรื่องรถติด

หายเซ็ง

รักเมืองจันท์ขึ้นมาทันที