วันนี้เป็นวันที่ห้าของการเดินทางไปกับทัวร์ เป็นการเดินทางจากเมืองญาจาง ไปหมุยเน่ ในประเทศเวียดนาม รถยนต์ 3 คัน และมอเตอร์ไซค์อีก 14 คัน

ถึงแม้ทัวร์จะมีอาหารเช้ารวมอยู่ในโรงแรมเรียบร้อย แต่เมื่อเย็นวานที่เราขี่เข้าเมืองผ่านถนนเลียบชายหาดมา เราพบกับเมืองที่ใหญ่โตพลุกพล่านของญาจาง ซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนพัทยา เราเห็นคนมหาศาลพร้อมกับป้ายภาษารัสเซียและจีน เรามองเห็นนักท่องเที่ยวจำนวนมาก

อันที่จริง ถนนกว้างเลียบชายหาดนั้นมีช่องจราจรมากถึงสี่ช่องจราจร และบางช่วงเป็นหกช่องจราจร แต่ระยะทางเลียบชายหาดยาวเกือบเจ็ดกิโลเมตร เราใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมงเพื่อจะผ่านมันไปได้

เช้านี้เราจึงปฏิเสธอาหารเช้าที่โรงแรม เข้าไปกินในเมืองแทน และเราไม่ต้องการอาหารเช้าของนักท่องเที่ยว เราต้องการอะไรบางอย่างที่เทพไปกว่านั้น

เราต้องการอาหารเช้าที่คนท้องถิ่นกินกัน

เราซึ่งประกอบไปด้วย นัยกับฮอนด้า ฟอร์ซ่าสามร้อย ซึ่งเราเรียกฟอร์ซ่าคันนี้ว่า ฟอร์ซ่าจีเอส แอฟริกาทวิน เพราะในกลุ่มที่มาด้วยกัน มีบีเอ็มดับเบิลยูจีเอสพันสอง กับฮอนด้า แอฟริกาทวิน มาด้วย

ผู้สะกดมอเตอร์ไซค์สองคันนี้ต่างก็เป็นเทพด้วยกันทั้งคู่ และไม่ว่าสองคันนี้จะลุยกันไปถึงไหน เจ้าฟอร์ซ่าของนัยก็จะไปถึงนั่น ไม่เว้นแม้แต่การขี่บนหาดทรายเลียบชายทะเล

คันถัดมาคือคาวาซากิ เวอร์ซิส สีส้ม ขนาดหกร้อยห้าสิบซีซี สองสูบเรียง มอเตอร์ไซค์ที่ไปได้ทุกที่ ทำได้ทุกอย่าง ที่ตกแต่งไว้ด้วยสติ๊กเกอร์เรดบูลอย่างงดงามของพี่เอ (นามสมมุติ) ชายร่างใหญ่ จิตใจดี มีความกวน (__) ระดับสูงมาก

คันถัดมาคือ แอฟริกาทวิน เครื่องยนต์หนึ่งพันซีซี สองสูบเรียง เกียร์อัตโนมัติ สีเทาของไอ้แพทริก ซึ่งเรื่องราวของแพทริกเป็นเรื่องราวที่ไม่ธรรมดา ความผจญภัยโลดโผน การใช้ชีวิตวิจิตรพิสดารระดับเล็กเซียวหงยังต้องเหลียวมาเพ่งพินิจนั้น หากมีโอกาสจะได้เล่าให้ฟังอีกครั้ง คันถัดมา ไอ้แมน ชายร่างใหญ่ใจดีกับยามาฮ่า เทเนเร่ ขนาดพันสองร้อยซีซี สองสูบเรียง ขับเคลื่อนด้วยเพลา

และสุดท้ายคือสองเราผม และดูคาติ สแครมเบลอร์สีเหลืองสด เครื่องยนต์หนึ่งพันหนึ่งร้อยซีซี สองสูบตั้งฉากเป็นตัวแอล ระบายความร้อนด้วยอากาศที่มีเสียงค่อนข้างจะอันธพาลหน่อยๆ และกำลังอยู่ในช่วงศึกษาเรียนรู้ดูใจฮันนีมูนกันอยู่

เราขี่ไปตามถนน มองหาร้านอาหารเช้าท้องถิ่น แล้วเราก็สรุปจบลงได้ที่ร้านหนึ่งริมทาง ที่เราแน่ใจว่าเป็นร้านที่คนท้องถิ่นมักจะมากินกัน

จอดรถมอเตอร์ไซค์เสร็จ เราก็พยายามที่จะสั่งอาหาร และสั่งกาแฟจากร้านติดกันมากิน

การสั่งกาแฟประสบความสำเร็จเรียบร้อยด้วยความช่วยเหลือของกู (เกิล) ทรานสเลต ระดับความซับซ้อนมันไม่ยุ่งมากเท่ากับการสั่งอาหาร ซึ่งไม่ประสบความสำเร็จ

เราพยายามสั่งอาหารที่ดูคล้ายๆ ซุป ที่ประกอบไปด้วยผักและเนื้อ เราไม่ค่อยแน่ใจว่าเนื้ออะไร แต่เราต้องการเนื้อหมู ไม่ใช่เนื้อวัว สั่งจำนวนสี่ถ้วยเพราะผมทานมังสวิรัติได้เพียงแต่มองดู แต่สิ่งที่เราได้รับคือ อาหารที่ดูคล้ายซุป แต่ใส่มาด้วยเนื้อวัว จำนวนห้าถ้วย

บางคนไม่ประสงค์จะทานเนื้อวัว และบางคนไม่ประสงค์จะทานเนื้ออะไรทั้งนั้น

ไอ้แมน พี่เอ และผมจึงได้ออกเดินทางจากร้านด้วยสองเท้า เพื่อหาอาหารกิน เดินมาได้ไม่กี่สิบเมตร ในที่สุดก็เจอร้านอาหารเช้าระดับคนท้องถิ้น ท้องถิ่น ไม่น่าจะสามารถหาท้องถิ่นได้มากกว่านี้อีกแล้ว เราขอตั้งชื่อให้ร้านนี้ตามแคแร็กเตอร์อันน่าสนใจเป็นอย่างยิ่งของร้านว่า…ร้านอาหารส้นตีน

โชคยังเป็นของผมอยู่บ้างที่มันไม่ใช่ร้านอาหารมังสวิรัติ ผมก็เลยไม่ได้กินร้านนี้ มองไปร้านที่ติดกันมีพระเจ้าช่วยกล้วยทอดอยู่ และโชคยังเป็นของไอ้แมนด้วยเช่นกัน เราสองคนตัดสินใจกินกล้วยทอด…แต่พี่เอ…ตัดสินใจกินที่ร้านนี้ ร้านอาหารท้องถิ่นส้นตีน

เจ้าของร้าน เด็กเสิร์ฟ คนคิดเงินเป็นคนเดียวกัน ร้านอาหารประกอบด้วยตู้เล็กๆ ใส่ส่วนประกอบของอาหาร โต๊ะหนึ่งตัวและเก้าอี้สองสามตัว นั่นคือทั้งหมดของร้าน เมื่อพี่เอตกลงใจจะกิน เขาก็ตักข้าวใส่จานให้แบบพูนๆ แล้ววางเนื้อสัตว์ชนิดหนึ่งซึ่งเราถามผ่านกูเกิล ทรานสเลตก็เข้าใจว่าเป็นเนื้อหมู ใส่เสร็จก็เสิร์ฟให้ด้วยวิธีการเสิร์ฟที่ตรงข้ามกับความอ่อนช้อย นอบน้อมถ่อมตนทุกประการ

หน้าตาก็คล้ายๆ ครูฝึก รด.ที่เข้มข้น บึ้งตึง ขมึงทึง และที่สำคัญที่สุด ซึ่งถือเป็นสุดยอดแคแร็กเตอร์และเป็นที่มาของชื่อร้านนี้…พี่แกเสิร์ฟเสร็จก็เอาส้นตีนมาวางบนโต๊ะ…โต๊ะที่พี่เอกำลังกินข้าวอยู่นั่นแหละ

เมื่อกินเสร็จเดินออกจากร้าน พี่เออธิบายว่ารสชาติเหมือนไม่ใช่เนื้อหมู แต่ก็แน่ใจว่าไม่ใช่เนื้อวัว…

ไอ้แมนก็บอกออกมา “คนขายบอกว่า บ๊อก บ๊อก…มันน่าจะเป็นเนื้อหมานะพี่”

พี่เอก็ทำท่าสบายใจ มาเวียดนาม กินแบบคนเวียดนาม อาหารเช้าท้องถิ่นระดับเทพอย่างที่ตั้งใจไว้จริงๆ

มอบให้ไว้สำหรับท่านที่สนใจร้านอาหารเช้าแบบท้องถิ่นแท้ๆ นี่คือพิกัดร้านอาหาร 12.2194389,109.19835

ไปถึงก็มองหาร้านเล็กๆ ริมฟุตปาธ ร้านที่มีส้นตีนวางอยู่บนโต๊ะ…ร้านนั้นแหละ ใช่เลย