กวีกระวาด/พิเชฐ แสงทอง

โลกอำลา

 

ทิ้งไปให้หมด                                           ความทรงจำจับจด เป็นชิ้นส่วน

บางอย่างเรารู้ ไม่คู่ควร                              หอมบางกลิ่นอุ่นอวล แค่กลิ่นอาย

โชยเข้าประสาทโสต โจษขาน                      ช้า-นานมิอาจคำนวณได้

จนกว่าแสงเช้าผ่าวผ่านไป                          ดูดระยิบระยับไยสูญใสพ้น

ช้า-นาน อยู่ในขณะจะสำนึก                      ตื้น-ลึก อยู่ที่รากจะหักป่น

สุข-เศร้า อยู่ที่รับจะปรับปรน                     เจ้าไม่เคยอดทนสักหนใด

ให้รู้สึกล่องไหลไปวันวัน                           เป็นชิ้นส่วนร้อยพัน หวั่นไหว

ลงหลักปักรากในกากใย                            ทางไปสู่หนใด ไม่เลือกเลย

 

โลกอำลาพร้อมตะวันผันดวงตก                  เมื่อเงาปีกของนกบินผกเผย

มืดมนหม่นเศร้า ใช่ เจ้าเอย                       ข้าจะเอ่ยคำใดให้เจ้าฟัง

เหมือนจอมยุทธ์หมดเคล็ดเกร็ดวิชา             สิ้นแล้วมนตราแต่ครั้งหลัง

ยุทธจักรหักทรุดเกินหยุดยั้ง                       วิชาถ่ายพลังคั่งค้างคืน

เหมือนนักเขียนเอียนอับศัพท์แถลง             สาปแช่งปากกา จะเป็นอื่น

กระดาษเปล่าเฉาว่าง น้ำค้างชื้น                 สิ้นทางฟื้นอารมณ์คมความคิด

 

ยุคแห่งส่วนชิ้นถวิลหวัง                             พ่ายพังยับเยินเกินต่อติด

ลาพรากจากใจไม่แม้มิตร                          ดีกว่าใกล้ชิดลิดรอนกัน