โลกเหมือนก้าวเข้าสู่ยุค 60 คือเป็นยุคสมัยของผู้คนที่มีอายุมากกว่า 60 ปี ทั้งหญิงชาย และทั่วโลกกลายเป็นสังคมผู้สูงวัยโดยทั่วหน้า

ขนาดรัฐบาลยังต้องคิดว่าควรให้ข้าราชการเกษียณที่อายุ 63 ปีดีมั้ย เพราะทุกวันนี้คนอายุ 60 ปียังดูแข็งแรง คล่องแคล่ว และมากด้วยประสบการณ์

เช่นเดียวกับมินิซีรี่ส์ (ละครสั้นตอนละ 15-20 นาที) ญี่ปุ่นเรื่อง Samurai Gourmet ของ Netflix ที่เล่าเรื่องราวของทาเคชิ คาซูมิ (เนาโตะ ทาเคนากะ นักแสดงมากฝีมือที่มีงานแสดงมากมาย) คนทำงานออฟฟิศหรือ Salary Man แบบดั้งเดิม ที่ทำงานกับบริษัทตั้งแต่หนุ่มจนเกษียณ

เช้าในวันเกษียณ เขาตกใจที่ตื่นสาย รีบแต่งตัวกลัวไปทำงานสาย แถมบ่นภรรยา (โฮนามิ สุซุกิ) ว่าไม่ปลุกเขา จนภรรยาต้องบอกว่าวันนี้เขาเกษียณแล้ว

ภรรยาที่เป็นแม่บ้าน มีตารางชีวิตประจำวันแน่นอน ว่าจะทำอะไรบ้าง เช่น เสร็จจากงานบ้านก็ไปเล่นโยคะ แล้วไปตลาดจ่ายกับข้าว ขณะที่ทาเคชิเป็นคนเคยทำงาน กลับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน

ต่อไปอาจต้องมีหลักสูตรสั้นๆ สำหรับการเตรียมตัวสู่วัยเกษียณ

 

ทาเคชิรู้สึกหิว จึงออกจากบ้านเพื่อไปหาอะไรกิน เขาได้พบร้านอาหารที่ดูเหมือนร้านอาหารในสมัยเอโดะ ซึ่งเขาเพิ่งสังเกตเห็น เพราะที่ผ่านมาต้องเร่งรีบไปทำงาน

ธุรกิจร้านอาหารในญี่ปุ่นเติบโตขึ้นโดยตลอด เพราะผู้คนมักนิยมรับประทานอาหารนอกบ้าน และยังมีนักท่องเที่ยวซึ่งมากินดื่มเที่ยวที่ญี่ปุ่นเพิ่มมากขึ้น

ครั้งเป็นพนักงานออฟฟิศ ทาเคชิต้องกินอาหารอย่างรวดเร็วในช่วงพักกลางวัน ไม่มีเวลาดื่มด่ำกับรสชาติของอาหาร เมื่อเขากินอาหารกลางวันมื้อแรกหลังเกษียณ เขาไม่กล้าสั่งเบียร์มาดื่ม ทั้งๆ ที่เขาเกษียณแล้ว

ขณะที่ทาเคชิกำลังคิดลังเล อยู่ๆ มีซามูไร(เทสทสึจิ ทามายามะ) ในชุดโบราณเดินเข้าร้านมาอย่างองอาจ (พร้อมกับเสียงเพลง Annie”s Song ของ John Devon ดูเข้ากับฉากได้ดี) สั่งอาหารและเหล้าสาเกมาดื่มอย่างเอร็ดอร่อย

ซามูไรจึงเสมือนจิตใต้สำนึกของทาเคชิ ซึ่งบอกให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่กล้าทำ เมื่อภาพซามูไรหายไป ทาเคชิได้สั่งอาหารและเบียร์มาดื่มอย่างมีความสุข ให้ความรู้สึกอิ่มอร่อย

จากนั้น ทุกวันทาเคชิจะหาร้านอาหารเพื่อกินดื่มอย่างไร้กังวล ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าให้มีความสุข

 

แต่การกินดื่มในร้านอาหาร บางครั้งจะพบเจอคนหรือเรื่องราวที่เราอาจไม่อยากเจอ เช่น คนเมาพูดไม่รู้เรื่อง, คนขี้บ่น โน่นนี่, หรือเจ้าของร้านขี้โมโห สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องที่เกินควบคุม

อันทำให้ความสุนทรีย์ในการกินลดลง

รวมทั้งกฎเกณฑ์ในการกินดื่ม เช่น กินอาหารอิตาลีต้องดื่มกับไวน์ ไม่ควรดื่มกับเบียร์

แม้แต่การเลี้ยงรับรองหลานสาวที่มาจากต่างจังหวัด เด็กวัยรุ่นผู้ยังแสวงหาตัวตน ไม่เชื่อฟังใครทั้งนั้นเวลากินอาหารก็ต้องถ่ายรูปอัพสเตตัสก่อน และเล่นมือถือตลอดเวลา ไม่มีมารยาทต่อญาติผู้ใหญ่ ทาเคชิอยากสั่งสอนหลาน แต่ก็ไม่กล้า

ซามูไรจึงแสดงตนเสียเอง

 

Samurai Gourmet สร้างจากการ์ตูนมังงะเรื่อง Mangaban Nobushi no Gurume ราวกับเล่าเรื่องลุงชวนชิม ซึ่งท่ากินของลุงดูน่าอร่อยมาก ลุงจะหลับตาพริ้มค่อยๆ ลิ้มชิมรสอาหาร แถมลุงยังรู้สึกขอบคุณที่ได้เกิดในประเทศญี่ปุ่น ที่มีแต่อาหารอร่อยๆ ให้กินมากมาย

การนำเสนอภาพของอาหารถ่ายทำได้น่ากินมาก ทำให้น้ำย่อยในกระเพาะอาหารของผู้ชมทำงานหนัก

สำหรับคนที่ชอบอาหารญี่ปุ่น ดูแล้วจะยิ่งรักชอบอาหารญี่ปุ่นมากขึ้น

อาหารญี่ปุ่นได้ถูกบันทึกเป็นมรดกทางวัฒนธรรม ที่จับต้องไม่ได้ของยูเนสโกในปี ค.ศ.2013 อาหารญี่ปุ่นใช้วัตถุดิบหลากหลาย มีทั้งความประณีตและรสชาติที่กลมกล่อม ถึงขนาดมีคำกล่าวว่า “อาหารญี่ปุ่นไม่ได้กินด้วยปากแต่กินด้วยตา” (จาก “Steal Japan”s IDEA” โดยคิมควังฮี)

คนญี่ปุ่นพิถีพิถันในทุกรายละเอียด แม้แต่เมนูไข่ตุ๋น ในชุดอาหารของญี่ปุ่น หน้าไข่ตุ๋นเรียบเนียน เนื้อไข่ตุ๋นละเอียด ให้รสสัมผัสละมุนลิ้นกับรสชาติกลมกล่อม เวลาเสิร์ฟไข่ตุ๋นจะใช้ช้อนไม้ เพราะไข่ตุ๋นที่อุ่นร้อนถ้าใช้ช้อนสแตนเลสจะทำให้ไข่ตุ๋นเย็นเร็ว การใช้ช้อนไม้จะช่วยรักษาอุณหภูมิของไข่ตุ๋นไว้

แต่ใช่ว่าอาหารนอกบ้านจะอร่อยทุกร้าน มีบางครั้งบางร้านที่ลุงสุ่มเข้าไปกลับไม่ได้เรื่อง แค่ราเมงธรรมดาในร้านจีนมีรสชาติไม่ได้เรื่อง ซ้ำซุปเย็นชืดและมันเลี่ยน เส้นราเมงไม่เหนียวนุ่ม ซึ่งอาจจะสื่อว่าราเมงหรือบะหมี่อันมีต้นกำเนิดมาจากจีนปรุงไม่อร่อย แต่คนญี่ปุ่นทำได้อร่อยกว่า

โดยทั่วไป ร้านอาหารที่ญี่ปุ่น จะพบว่าอาหารอร่อยทุกร้าน แต่ลุงโชคไม่ดี เจอดี เจอร้านไม่อร่อย!

ลุงทำท่าขึงขังเหมือนซามูไร และอยากต่อว่าเจ้าของร้าน แต่สิ่งที่ลุงทำได้คือ “เจ้…เช็กบิล!”

สุดท้ายลุงต้องกลับมาตายรัง ภรรยาคุณลุงที่แสนดี ไม่เห็นบ่นว่าลุง ที่วันๆ เอาแต่หากินนอกบ้าน เมื่อกลับมาบ้าน ภรรยาลุงยังทำราเมงซุปมิโซะแบบง่ายๆ ให้กินอีกด้วย