เมื่อตอนเย็น (29 มิ.ย.59) ฝนตกหนักมาก

นั่งคุยกับลุงเบอร์นาร์ด น่าจะนานมากตั้งแต่เคยคุยกันมา

แกว่าขายไม่ค่อยดีหรอก เพราะนักศึกษาไปรังสิตหมดแล้ว ยิ่งมาฤดูฝนนี่คนยิ่งหาย ขายของก็ยาก แกบอกว่า เต็มที่ก็ได้100-150บาท ดีหน่อยก็200บาท

ผมถามลุงเบอร์นาร์ด ว่า อยู่นี่มากี่ปีแล้ว แกบอกว่า 48 ปี จากที่เคยแบกไปขายตามคณะนู่นนี่ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เพราะ เข่าไม่ค่อยดี เบอร์นาร์ด บอกว่าผมจะเริ่มขายตอน 11 โมง เลิกสี่โมงครึ่งตอนเย็น เพราะต้องไปเป็นยาม รับจ็อบต่อ

นอนตอนไหน แกบอก หูย! นอนๆ ตอนขายถั่วมีไปหลบงีบๆ แล้วก็หลังออกจากเวรยาม

ผมถามแกว่า ตอนนี้อยู่ยังไง แกบอกอยู่กับหลานและลูกสะใภ้ ลูกชายคนโตตายแล้ว เมียก็ตาย ลูกสาวอีกสามแต่งงานก็ไปมีครอบครัวเขา เบอร์นาร์ดมีลูก 5 คน

เบอร์นาร์ดถามผมว่า จบไปกี่ปีแล้ว ผมบอก4ปีแล้ว แกก็ถามต่อว่า แล้วมีเมียรึยัง ถึงตรงนี้แกทำตายิ้มหวานเจ้าเล่ห์ เราบอกว่ายัง ทำไมเหรอ แกบอกว่า “มันจะเหงานะ” นี่เมียเราตายเเล้ว โอ้! ใจมันโหวงๆ เมื่อนึกว่าเราต้องอยู่คนเดียวไปนานขนาดไหน

เล่าให้เบอร์นาร์ดฟังว่า เพิ่งไปอินเดียมา เมื่อช่วงสงกรานต์ แกถามว่าไปไหนมาบ้าง เลยเปิดรูปให้ดู แกถามว่า อินเดีย เป็นยังไง เราบอกว่าสนุกมาก ตื่นเต้น แล้วก็ร้อน แกว่า “ร้อนชิบหายเลยละ” กลับมาไทย ก็ชิบหายเหมือนกัน 555

เปิดรูปอาหารการกิน แกก็อธิบายว่ามันคืออะไร ยังไง เราเลยถามแกว่าเป็นคนเมืองไหน แกบอกแต่เสียงฝนทำให้ผมฟังไม่ชัด ถามซ้ำก็จำไม่ได้ แต่แกบอกว่าไปอินเดียครั้งสุดท้ายก็2ปีแล้ว เลยถามเบอร์นาร์ดว่า คิดถึงอินเดียไหม แกตอบว่า เมีย ตายแล้ว ไม่คิดถึง (ไปตีความเอาเอง)

เราขออนุญาตถามแกว่า แกอยู่ในวรรณะไหนของคนอินเดีย แกว่า เราเป็นศูทร แล้วแกพูดว่า ทุกวันนี้ยังมีจัณฑาล จัณฑาล จริงๆนี่ลำบากมาก เราเลยพูดกับแกว่า ตอนไปอินเดีย มีงานนรำลึก ดร.เอ็มเบ็ดการ์ เบอร์นาดบอก เขาคือผู้ปลดปล่อย เป็นพุทธ แต่เราเป็น ฮินดู

แล้วเบอร์นาร์ดก็ถามเราว่า เอ้าเอาเท่าไหร่ เราก็อะไรเท่าไหร่ อ๋อ ถั่ว โอเคๆ เอา 10 บาทพอนะกินไม่ไหวเบอร์นาร์ด ตักเยอะ เราเลยบอก เอา10บาทพอ แกบอกไม่เป็นไรตัก20 แต่คิด10บาทพอ (กรี้ด!)

ว่าแล้วแกก็ถามเราซ้ำ นี่รอบสองนะ ว่ากี่โมงแล้ว เราบอกว่า นี่สี่โมงสี่สิบห้าแล้ว แกรีบเก็บของ แพ็กปิดมิดชิดไม่ให้ฝนสาดใส่ถั่ว แล้วแบกขึ้นบ่า เดินจ้ำฝ่าฝนออกไป แล้วตะโกนว่าไปแล้ว ไปแล้ว ไปทำงานต่อ สายๆ

ถ้าเย็นๆใกล้สี่โมงเย็น เจอแกถามเรื่องเวลา หรือชวนซื้อถั่วอย่ารำคาญ บอกเวลาแกหน่อยแกต้องไปทำงานต่อ

ผมว่าสีสันที่สุดคือ อย่ารำคาญเวลาแกถามซื้อถั่ว ผมนั่งดู นี่แกมีความสุขมาก แล้วช่วยแกซื้อเถอะ กินเล่นๆอร่อยดี ช่วยแก

เชื่อสิ ในทุกเรื่องราว ที่ทุกคนจะรู้สึกกับเบอร์นาร์ด คือ แกเคยเรียกเราซื้อถั่วด้วย ไม่ก็ตื๊อให้ซื้อ ใครไม่เคยเจอเบอร์นาร์ด เรียกซื้อถั่ว อยู่ธรรมศาสตร์มาตั้งนาน เรียกว่า เช้ย เชย ก็น่าจะได้

นี่แหละตำนานของจริง อีกหนึ่งหน้าประวัติศาสตร์

เรื่อง : ธนกร วงษ์ปัญญา