ราวกับว่าคำสั่ง”ปลด” ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร ออกจากตำแหน่งจะดำเนินไปตามพังเพยที่ว่า

หยิก “เล็บ” เจ็บถึง “เนื้อ”
เพราะว่า ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร สังกัดพรรคประชาธิปัตย์ เท่ากับว่าพรรคประชาธิปัตย์เจ็บไปด้วย
ไม่ใช่เพราะว่าแม้จะเติบโตมาจากพรรคประชาธิปัตย์ แต่ระยะหลังไม่ใช่แล้ว
ยิ่งกว่านั้น ชะตากรรมนี้ก็เนื่องมาแต่”พรรคประชาธิปัตย์”
เป็นคนของพรรคประชาธิปัตย์ต่างหากที่ออกมาชยันโต ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร
จนถูก”แขวน” และถูก”ปลด”
กรณีของ ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร จึงดำเนินไปตามภาษิตจีนที่ว่า “แค้นนี้มีเป้า” มากกว่า
และลงเอยที่ “10 ปี ล้างแค้นยังไม่สาย”

เหมือนกับวลีที่ว่า “10 ปีล้างแค้นยังไม่สาย” จะมาจากอิทธิพลของหนังจีน ประเภทกำลังภายใน

อาจเป็นเช่นนั้น
เพราะเรื่องของกำลังภายในส่วนใหญ่มักเป็นประเภทของความแค้นและการล้างแค้น
กระทั่งผลิตสำนวน “10 ปี ล้างแค้นยังไม่สาย”
กระนั้น เมื่ออ่านเรื่องราวของมาเฟีย ทั้งมาเฟียอิตาเลียน ทั้งมาเฟียชิคาโก กระทั่งมาเฟียยุโรปตะวันออก ก็จะพบกับสำนวน 1 อย่างเลี่ยงไม่พ้น
การล้างแค้นก็เหมือนกับการกินอาหาร ต้องกินตอนที่มันเย็นจึงจะอร่อย
ไม่แนะนำให้กินตอนที่ “ร้อน” เพราะอาจลวกปาก
“ความเย็น”ของอาหาร สัมพันธ์กับการทอดระยะเวลายาวนานร่วม 10 ปีได้เป็นอย่างดี
หรือว่าฝรั่งลอกจีน หรือว่าจีนลอกฝรั่ง

กระนั้น ความแจ่มชัดอย่างยิ่งยวดจากกรณีของ ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร ก็ยังเป็น

“แค้นนี้ มีเป้า”
เป็น “ความแค้น” อันมีจุดเริ่มต้นจาก”บางส่วน”ภายในพรรค ประชาธิปัตย์อย่างแน่นอน
เพราะพรรคประชาธิปัตย์เป็น “เจ้าภาพ”
เป็นเจ้าภาพในการขุดคุ้ย เป็นเจ้าภาพในการเปิดโปง และเป็นเจ้าภาพในการโจมตี
จากนั้น คสช.ก็รับ”ลูก”ไป”ปฏิบัติการ”
กล่าวสำหรับพรรคประชาธิปัตย์ เป้าคือ ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริ พัตร เป็นเป้าจาก”ความแค้น”
แต่สำหรับ ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร เป้ามิใช่”คสช.”
หากแต่เด่นชัดมากยิ่งขึ้นเป็นลำดับว่า เป้าของ ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ บริพัตร คือ “พรรคประชาธิปัตย์”
และ “10 ปี ล้างแค้นย่อมไม่สาย”