กวีกระวาด

อัญเชิญ | กวีกระวาด : เรียม

ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 21 - 27 กรกฎาคม 2566
คอลัมน์กวีกระวาด
เผยแพร่

กวีกระวาด | เรียม

อัญเชิญ

 

ปิ่นปักผมสตรีสูงศักดิ์วาววับดั่งหยกขาว

ที่คือกระดูกคนตาย

ตอนกระสุนเจาะทะลุหัว เขายังหนุ่มแน่น

ที่แวววับประดับบนปิ่นคือผลึกอัญมณี

สีแดงขังเลือดในแก้วตาอาฆาต

คำสรรเสริญเขียนด้วยหมึกสีทอง

พู่กันจารอักษรบนผิวเนียนที่เคยเรื่อด้วยเลือดเนื้อ

เธอเพิ่งเริ่มเข้าวัยสาว

บัดนี้ขาวซีด ไร้ชีวิต

แต่สีทองยังเปล่งประกาย งดงาม บาดลึกผิวเนื้อ

บทเพลงขับกล่อมนี้ช่างไพเราะเหลือเกิน

ลมหายใจลอดผ่านรูที่เจาะฉลุ

คนขลุ่ยปิดเปิดเสียงสูงต่ำอย่างใจนึก

กระดูกหน้าขาเด็กน้อยพอดีมือนัก

เบาะนั่งนุ่มด้วยเส้นผม

ที่เจ้าของเพียรดูแลจนดับดิ้นสิ้นลม

เคยถักเปีย ม้วนมวยเกล้าไว้

เคยประดับประดาด้วยดอกไม้หอม

ทั้งดำขลับ น้ำตาลเงา และขาวเงิน

ล้วนรวมกันอยู่ใต้ยศถาบรรดาศักดิ์นั้น

เหล่าสาวงามร่ายรำชดช้อย

ย่างยักย้ายไปบนซากศพผู้คนทั้งหลาย

ซึ่งได้ถมทางทอดไปเบื้องหน้า

ขบวนเสลี่ยงคานหามงดงามด้วยริ้วธงทองโบกสะบัด

ใครกันอยู่หลังม่านแพรพรรณเหล่านั้น?

ดวงจิตผู้ดับสูญกลายเป็นละอองไอ

เหตุแห่งการตายมากมายเกินนับ

อดอยากหิวโหย ตรอมตรมต่อชีวิตอันสิ้นหวัง

การหลอกล่อสู่สงครามคำลวงอันไร้ศักดิ์ศรี

โรคภัยธรรมดากลายร้ายแรง

ด้วยค่าของความขาดแคลนนั้นสูงลิบ

ไม่มีใครเข่นฆ่าพวกเขาเพื่อประดับประดาชีวิต

แต่พวกเขาล้วนอ่อนแอแพ้พ่าย

กระโจนดิ่งสู่ห้วงเหวเองทั้งนั้น

หมอกม่านวิญญาณหนาทึบชวนอัศจรรย์ใจ

แสงจากโคมไฟนำทางหริบหรี่

ดนตรียังบรรเลง

อย่าเพิ่งตื่นตกใจจนเสียงเพลงขาดห้วง

รักษาจังหวะของลมหายใจไว้

ไม่ต้องรีบร้อน

นรกอยู่อีกไม่ไกล! •