กวีกระวาด/ชาคริต โภชะเรือง

ฝนแดด

หะ! วันห่า

ชีวิตผลักไสจมอยู่กับหายนะ

พะพรั่ง อาบบ่ายแก่แห่งท้องถนน ปกคลุมก้อนตึกชันชู ไม่เห็นใคร

ผู้คนถูกกลืนหาย ฝนแดดตกหนัก

 

เงาดำทึบทับทาบหน่วยตา ภาพตัดมีแต่น้ำหนักขาวดำขีดขัด จุกอก

ใจอัดอั้น อุกอัก สุมรุมคุกรุ่น

ฉิบหะ! ฝนเปรี้ยง! บ่ายเจ้ากรรม ผู้คนหดหัวอยู่ใต้ร่ม

 

วูบฝุ่นผงลอยคลุ้ง เกือบไม่เห็นหลังคาสูงโค้งคลุมผู้โดยสารพม่า หล่อนเบิ่งตา

หวาดผวา

ตึกคลาคล่ำ หอนาฬิกากลางแดด ห่ะ! เทวาหัวหด

 

ตกเปียกอาบถนนเจ้ากรรม

เมืองห่า! เวรตะไล ด่าพ่อล่อแม่ไอ้เจ๊กจีน ร้านละลายสูญหาย ขอทานนอนซม

ไข้แดด

เมื่อไรชีวิตจะหลุดพ้นบ่วงกรรม

ห่าฝนแดด

 

ใช่ที่ของเรารึ เป็นประชาสามัญเร่ร่อนในแดนแปลกหน้า ผิดฝาผิดตัว ถนน

เจ้ากรรม

ห่าเฮ้ย! ชีวิตพังภินท์พินาศ เจ็บช้ำ ได้แต่เร่ไปในเมืองที่เต็มไปด้วยไวรัส

วันห่า! ฉิบหะ! เมื่อไรจะจบสิ้นวะ