เรื่องสั้น / พิณพิพัฒน ศรีทวี

 

อนุสรณ์แห่งจิ้งหรีดกรีดร้อง (1)

 

[ชิโนว่า]

การตามฆ่าชิโนว่าทำให้เสียงจิ้งหรีดกรีดร้อง ผมกับเขาเจอกันเมื่อห้าปีก่อน ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวเปลือกสาลี่ ลมหายใจเขามีกลิ่นโคลน เดิมโคลนพวกนี้อยู่ในคูเมือง ใครบางคนสั่งให้ใครบางคนขุดมันขึ้นมา ถมทับลงบนร่างใครบางคนที่กำลังจะตาย วิญญาณคนพวกนั้นบอกก้อนดินที่ถมทับว่าคนสั่งให้กูตายคือพระเจ้าไกรสร เขาเคยคิดหนีออกจากนรกจกเปรตนั่น แต่จะหนีไปไหน เขาเป็นทาสเหมือนกับคนอื่นๆ ทาสไม่ได้รับอนุญาตให้กินอิ่มนอนหลับเพื่อมีแรงหลบหนี เขาป่วย หลายคนก็ป่วย แต่การขุดคูเมืองยังคงดำเนินไปเหมือนจะสิ้นสุดลงชาติหน้า

ไม่ใช่ชาติหน้าของพวกทาส แต่เป็นชาติหน้าของความทุกข์ระทม

 

[เจ้าหญิง]

ชิโนว่าบ้าแค็กตัส เขาปลูกสิ่งที่ผมเคยเข้าใจว่าเป็นกระบองเพชรพิการจนเต็มลานหน้าบ้าน มิตรภาพของเราควรเริ่มจากตรงนี้ แต่ผมคิดว่าจุดร่วมแท้จริงที่ก่อความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่ต้นไม้จิ๋ว แต่เป็นเวียดนาม ผมเข้าไปด้อมมองจนถูกเขาเชิญชวน ลองดูสิ มันไม่ใช่ต้นไม้ธรรมดา อย่างน้อยมันก็รักษาแผลให้ตัวมันเองได้ หลายครั้งมันก็รักษาแผลให้กับคนปลูก…จากนั้นอย่างที่บอก—เวียดนาม

ทุกครั้งที่จิ้งหรีดกรีดร้องผมนึกถึงเจ้าหญิง เธอนุ่งผ้าถุงแบบเวียดนามขณะปลูกต้นไม้ เธอปลูกต้นไม้แคระทุกชนิดยกเว้นจำพวกโป๊ยเซียน เจ้าหญิงบอก อะไรที่เกี่ยวกับจีนนั่นคือเชื้อโรค ฉันเป็นเจ้าหญิงองค์สุดท้ายของเวียดนาม ปู่ฉันเป็นเจ้าเมืองหนีสงคราม สักวันจะมีคนจากเวียดนามตามตัวฉันเจอ รับกลับ งานเลี้ยงต้อนรับฉันต้องยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบหลายร้อยปี ผู้คนเมืองฉันผ่านสงครามมาจนกระดูกเปราะ คุณอาจเคยได้ยินข่าวคนหนุ่มในชนบทเวียดนามล้มลงแขนขาหักเป็นชิ้นๆ มีเพียงเจ้าหญิงเท่านั้นที่ต่อกระดูกให้พวกเขาได้ สักวันฉันจะกลับไป ก็ฉันเป็นเจ้าหญิง เจ้าหญิงองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์เวียดนามไง

กรี๊ด…บิโก! ผมโพล่งขึ้น เสียงจิ้งหรีดชะงักชั่วครู่ก่อนดังขึ้นอีก กรี๊ด ผมรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนรุนแรงในโพรงสมอง กรี๊ด กรี๊ด หลังผมหลุดชื่อแอพพลิเคชั่นทันสมัยชิโนว่าสะดุ้ง แค็กตัสค้างคามือ ดอกมันเป็นสีส้มอมแดง ผมเริ่มเล่า…บิโกไลฟ์โปรแกรมถ่ายทอดสดออนไลน์ ผมเจอเจ้าหญิงองค์สุดท้ายในนั้น สะดุดตั้งแต่ชื่อโปรไฟล์ เจ้าหญิงเป็นบรอดแคสเตอร์เจ้าของจอโฮสต์ ผมกระโดดเข้าร่วมไลฟ์ เริ่มจากจอสี่ยูสเซอร์กระจอก ตอนนั้นผมยังไม่มีสักดาว ไม่มีระดับ ก่อนขยับเป็นระดับห้า ระดับสิบ ระดับสิบห้า ล็อกอินเข้าดูไลฟ์สดทุกวัน เก็บเวลาบ่อยๆ ก็เพิ่มระดับได้แล้ว ให้ถั่ว ให้คทา เปย์ของขวัญอื่นๆ เข้าไปอีก ได้เป็นทาสคนสนิทของเจ้าหญิง เลื่อนจากจอสี่เป็นจอสองเคียงข้างจอโฮสต์ เจ้าหญิงตั้งผมเป็นแอดมิน หน้าที่เตะเกรียนออกจากห้อง ไม่สร้างกฎเกณฑ์ไว้ก็มีสิทธิ์ไลฟ์บิน พวกเกรียนคีย์บอร์ดหยาบคาย พวกนี้มันจอมหื่น ไม่แยแสต่อกฎกติกา เรียกร้องให้เธอครางเสียว โชว์นม แลกกับก็อตซิลล่า ถั่ว มงกุฎ พวกมันต้องแลกมาด้วยการเติมเงินจำนวนไม่น้อย สำหรับผมอย่างมากแค่ให้เธอตีก้นตัวเองแลกกับเสียถั่วสิบยี่สิบเม็ดก็พอ เป็นแอดมินนี่มันดีจริงๆ

นัดกอด จริงๆ คือนัดเอากัน เธอนุ่งผ้าถุงขับรถญี่ปุ่นคันเล็กสีขาวมาตามเวลา เจ้าหญิงไม่เหมือนในบิโกไลฟ์เลยสักนิด ไม่พลิ้วเหมือนตอนเต้นโชว์แลกถั่ว เธอเอียงอาย ร่างกายเราสวมกันเข้าได้พอดีเหมือนความทุกข์กับฟ้าหม่น เครื่องแบบกับความฉ้อฉล ความสุขกับดอกไม้ จะบอกว่าเหมือนอดัมกับอีฟตามหากันจนเจอก็ได้ เธอหลับตานิ่ง กัดฟันกรอด น้ำตาไหล พอปลอกหมอนชุ่มผมจึงหยุด เปลี่ยนเป็นกอดเธอ ร่างกายเธออวบหนาแต่ผมกลับสัมผัสถึงความบางเบาเหมือนขนลูกไก่ เจ้าหญิงตัวสั่นเหมือนนกโดนฝน สะอื้น บอกผมว่าคิดถึงแม่ สาม-สี่เดือนต่อมาเจ้าหญิงเช่าแมนชั่นเดือนละสามพันห้าทิ้งไว้ในตัวจังหวัดบ้านเธอ เผื่อฉันตายพรุ่งนี้ เธอหัวเราะ ผมบินไปลงสนามบินจังหวัดติดกัน เจ้าหญิงขับรถสีขาวคันเดิมข้ามจังหวัดมารับ เธอชอบปลูกไม้ประดับต้นจิ๋ว หลังการร่วมรักเจ้าหญิงบอกว่าอยู่แบบนี้กันไปก่อน เราจะไม่จากกันไปไหน แต่เจ้าหญิงก็ไป ไม่ใช่ตาย แค่หายไปเฉยๆ

กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด

กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด

จิ้งหรีดในหัวกรีดร้องระงม

 

[การถ่ายทำของความฝัน]

ชิโนว่าหายใจแรง จังหวะเข้า-ออกไม่เท่ากัน น้ำลายเหนียวเคลือบตรงริมฝีปาก เขาดูเหมือนชายเฒ่าหลงทางบนภูเขา มากกว่าชายหนุ่มเจ้าของแปลงแค็กตัสที่มีเพจ MAI ME MON เป็นที่รู้จักในเฟซบุ๊ก ผมหยุด เขาหุบปากลงอย่างโหยหา ก่อนรำพึง “บักดั่ง…”

รับแค็กตัสในมือเขา วางมันลงบนชั้นไม้อย่างนิ่มนวล แกปลอดภัยแล้ว ปลอดภัยอยู่บนชั้นไม้นี่แหละ จนกว่าใครสักคนจะพาแกไปทิ้งให้เน่าเปื่อย

“ชื่อแม่น้ำทางเหนือของเวียดนาม ผมฝันถึงมันมาตลอด” ชิโนว่าบอก

“ทำไม…” ผมถาม

เปลี่ยนกันเล่าบ้าง คราวนี้กล้องแพนไปที่เขา ชิโนว่าเล่า บางครั้งเชื่อว่าวิญญาณที่มีกลิ่นดินโคลนของเขาอาจมาจากเวียดนาม ผมสงสัย แล้วพระเจ้าไกรสรนครขีดขินล่ะ ไม่รู้ เขาตอบดื้อๆ อาจเป็นภพชาติอื่น มิติเวลาทับซ้อนโยงใย ในฝันบอกว่าวิญญาณของเขาถูกกินจากอะไรสักอย่างที่ใหญ่กว่า ฝันบ้าอะไร เครื่องทำความฝันของชิโนว่าคงเออเรอร์ เขาพูดอีก–ความฝันเลวร้ายพอกับความจริง ไม่มีใครควบคุมการถ่ายทำได้จริงๆ สักคน ชิโนว่าเคยออกแบบเครื่องควบคุมความฝันแต่ไร้ปัญญาสร้าง แม่งเลยตามเลยเถอะงั้น อย่างที่บอก ไม่มีใครควบคุมการถ่ายทำได้สักคน ฝันว่ากระเด้าก้นตัวเองก็ต้องทำ ฝันว่าเป็นคนของพระเจ้าไกรสรนครขีดขินก็ต้องเป็นทาสชั่วชีวิต ฝันว่าเป็นเวียดตอนนี้เขาก็ต้องเป็นคนเวียด ย่าทวดเขาถูกถมดินทั้งเป็นตอนอายุยี่สิบหก หรือว่าสามสิบหกกันแน่ จำไม่ค่อยได้นักหรอก พ่อเล่าเรื่องของย่าทวดไม่ตรงกันสักครั้ง แต่เขาก็ยังอยากฟัง

ฟ้าร้อง ผมเตือนชิโนว่า ฝนห่าใหญ่กำลังจะเท เขาเคยบอกเอง รากมันจะเน่าเปื่อย และกินตัวเองจนตายถ้าโดนน้ำขัง ผมนึกถึงเจ้าหญิง เธอเคยทำให้ผมเกือบตายเพราะโดนขังด้วยน้ำตา

ย่าทวดคุณไปขวางทางตีนใครเข้า ผมถามต่อ พวกทหารมองโกลหรือ เปล่าๆ ไม่ใช่จีนพวกนั้น ชิโนว่าตอบ ย่าทวดเก่งจะตาย ถึงจะเป็นผู้หญิง ไม่มีทหารคนไหนทำร้ายย่าทวดได้หรอก สามีของย่าทวดเป็นกะลาสีในยุทธนาวีแม่น้ำบักดั่ง แกไม่เคยได้ฆ่าใคร ยืนยามกับล้างส้วมคือหน้าที่หลักของปู่ทวด พวกเจ้านายชอบทิ้งกองขี้ไว้เพราะรีบไปยิงปากทหารเล่น ตอนที่มีประกาศว่าเวียดนามชนะจีนมองโกล ปู่ทวดยังนั่งขัดส้วมอยู่เลย หนึ่งปีให้หลังปู่ทวดหลบหนีบาดแผลสงครามมาเมืองไทย ปู่ของชิโนว่าเกิดที่ขอนแก่น ใช้ชีวิตยากแค้นร่วมยี่สิบปีก่อนพบหญิงสาวชาวสระบุรีที่ตามผู้เป็นพ่อไปค้าขายน้ำมันเถื่อนให้กับเวียดอพยพ เชื่อไหม–ชิโนว่าถาม ทั้งที่ปู่ทวดเป็นทหารล้างส้วม แต่ลมหายใจเขากลับไม่มีกลิ่นอุจจาระ ลองดมไหม มีแต่กลิ่นโคลน เรื่องนี้แหละที่เขาภูมิใจในปู่ทวดมากที่สุด จนมาถึงพ่อ ลมหายใจของพ่อเขาก็ไม่มีกลิ่นอุจจาระ เข้าโรงเรียนเขาจึงไม่เคยถูกล้อว่าไอ้ขี้

“พ่อไม่มีกลิ่นโคลนเหมือนผม จริงๆ พ่อไม่มีกลิ่นอะไรเลย ไม่รู้นั่นคือความสะอาดหรือความว่างเปล่ากันแน่ คงมีแต่พ่อคนเดียวที่ไม่มีกลิ่นทางรูจมูก” ชิโนว่าพูด จากนั้นก็เล่าเรื่องของเซืองขึ้นมาดื้อๆ ผมแทบตามเขาไม่ทัน

“เซืองก็มีกลิ่น เป็นกลิ่นขยะเปรี้ยวๆ…”

“เซือง?”

“อืม…”เขาพยักหน้า

“ผมเจอเธอแถวสถานีรถไฟ เธอล้มลงกับพื้นแฉะเหมือนลูกหมา ขาผมหยุดนิ่งตรงหน้าหญิงสาวผอมแห้ง กลิ่นน้ำเน่าโชยคลุ้ง ดูออกว่าเธอตกขบวนรถ รถไฟเที่ยวสุดท้ายออกไปแล้วเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ท่าล้มของเธอเป็นท่าล้มของคนสิ้นหวังและสิ้นความอับอายไปนานแล้ว ผมเจอคนประหลาดแถวรถไฟมาไม่น้อย ผมแหย่เซืองว่าคุณควรนั่งจิบชาอยู่หน้าทีวีที่บ้านอุ่นๆ ไม่ใช่มานั่งแฉะอยู่ที่นี่ มันดึกแล้ว ผมยกข้อมือข้างที่มีนาฬิกาเพื่อยืนยัน ใช่ มันดึกจริงๆ กลับบ้านเสียเถอะ

“ฉันอยู่ในกองขยะ” เซืองร้องไห้

สายตาชิโนว่าดูมีความสุขอมเศร้าขณะพูดถึงเซือง ดอกส้มอมแดงเริ่มบานนั่นเรียกว่าอะไร ผมถาม ยิมโนด่าง เขาตอบ เท่าไหร่ ผมถามอีก

อยากได้?

อยากซื้อ แต่ไม่ใช่สำหรับตัวเอง

ให้ใคร

เจ้าหญิง

เจ้าหญิง?

เจ้าหญิงองค์สุดท้าย เธอบ้าแค็กตัสเหมือนคุณ

 

[ตามหาเจ้าหญิง]

จู่ๆ เจ้าหญิงก็หายไป ผมเช็กสเตตัส ทั้งเฟซบุ๊ก ไอจี ไลน์ ไม่มีความเคลื่อนไหว สี่เดือนที่ผ่านมาเธอยังอยู่ในอ้อมกอดผม ในห้องเช่าเดือนละสามพันห้า แล้วเธอหายไปไหน อาจเป็นเวียดนามพาเธอไป

วันที่ 31 มกราคม ผมลงเครื่องที่ฮานอย สิบห้าองศายังไม่หนาวที่สุดแต่ผมกลับสั่นสะท้าน ห่อตัวบนรถบัสราวสองชั่วโมงครึ่งถึงฮาลองบก

ซินจ่าว, กา เฝ่า โอเต็ล ขอต้อนรับ

จิ้งหรีดกรีดร้อง กรี๊ด ผมลากกระเป๋าขึ้นบันไดเก่า เปิดประตู สูดกลิ่นสาบของผ้าปู หมอนสีเทา ม่านหน้าต่างสีเดียวกัน ฝุ่นตรงชายผ้าม่านฟุ้งเล็กน้อยตอนเดินผ่าน โยนกระเป๋าลงปลายเตียง พลิกหมอน ฝุ่นกระจาย ผมจามสองที ทิ้งร่างลง เขี่ยกระเป๋าออกด้านข้าง หลับตา โคตรเหนื่อยอ่อน กรี๊ด คิดถึงเจ้าหญิงองค์สุดท้าย กรี๊ด กรี๊ด ลืมตา คว้ามือถือ เปิดเฟซบุ๊กพิมพ์ชื่อเจ้าหญิง เข้าดูไม่ได้ ไอจีเงียบ ไลน์หาย ผมอาจถูกบล็อก กรี๊ด คราวนี้เหลือแต่บิโกไลฟ์ การแจ้งเตือนมีขึ้นเมื่อเธอไลฟ์สดเท่านั้น ผมดูการตั้งค่าให้แน่ใจอีกครั้ง พลาดการแจ้งเตือนอีกครั้งเดียวเธออาจหายไปตลอดกาล วางมือถือลงข้างตัว หลับตา กรี๊ดกรี๊ด มีเสียงแจ้งเตือน หนังตาหนักเกินไป ฝืนลืมตาคว้ามือถืออีกครั้ง ไม่ใช่เธอ โยนเครื่องมือบ้านั่นอย่างหงุดหงิด กรี๊ด หลับตาลง เครื่องทบทวนความจำทำงานปั่นป่วน ภาพเจ้าหญิงปรากฏแวบสลับเสียงตึงเป็นระยะ สมองชาดิก มึนตื้อไปหมด การตามหาใครบางคนทำให้จิ้งหรีดกรีดร้องและเจ็บร้าวอย่างนี้เอง

กรี๊ด กรี๊ด