มธ.จัดเบิ้ม งิ้วล้อการเมือง ‘จั่นเจาปราบกบฎผ้าขาว’ เล่าเรื่องเปาบุ้นจิ้น ‘ภาคพิสดาร’ ไม่ทนเผด็จการ

มธ.จัดเบิ้ม งิ้วล้อการเมือง ‘จั่นเจาปราบกบฎผ้าขาว’ เล่าเรื่องเปาบุ้นจิ้น ‘ภาคพิสดาร’ ไม่ทนเผด็จการ

เมื่อวันที่ 19 กันยายน ที่ ท้องสนามหลวง กรุงเทพฯ  “แนวร่วมธรรมศาสตร์และการชุมนุม” และเครือข่าย จัดกิจกรรม “19 กันยา ทวงอำนาจ คืนราษฎร” โดยมีกิจกรรม เปิดเวทีปราศรัยโจมตีรัฐบาล สลับการแสดงดนตรี และการแสดงละครล้อเลียน

เวลา 23.25 น. มีการแสดงงิ้วล้อการเมือง โดยนักศึกษา คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์ เนื้อหาพูดถึงสถานการณ์การเมืองไทยในช่วงนี้ การแบ่งเป็นฝักฝ่าย โดยจำลองตัวละครทั้งสองฝ่ายให้โต้แย้งกัน โดยใช้วลีจากสถานการณ์การเมืองในปัจจุบัน เพื่อหาคำตอบ ว่า แผ่นดินจะก้าวข้ามผ่านวิกฤตไปได้อย่างไร

สำหรับ อุปรากรจีนล้อการเมืองครั้งนี้ มาในชื่อ “เปาบุ้นจิ้น” ภาคพิสดาร ตอน “จั่นเจาปราบกบฏผ้าขาว”
โดยมีตัวละครหลัก คือ เปาบุ้นจิ้น และจั่นเจา

โดยเริ่มตั้งแต่ การเสียดสี ส.ส งูเห่า, เรือดำน้ำที่ต้องซื้อตอนนี้เพราะเข้าโปรโมชั่น พูดถึงครบรอบ 14 ปี รัฐประหาร และเรื่องร้องเรียนจากชาวบ้าน อาทิ ขยะนำเข้า คนตกงานเกินแสน เบี้ยคนชราที่จ่ายช้า, ยุทธศาสตร์ 20 ปี แต่ขุนนางคลังอยู่ได้แค่ 20 วัน โดยตัวละครมีข้อแก้ตัวว่า ‘ต้องช่วยตัวเอง ค่าน้ำ ค่าไฟ ก็ลดให้ จะเอาอะไรอีก’

ทั้งนี้ การแสดงดำเนินไปจนถึงจุดแตกหัก เมื่ออีกฝ่ายจัดการชุมนุม จึงถูกเรียกไปพิพากษา โดยได้ชวนผู้ชมชูสามนิ้วต้านเผด็จการ และว่า

“พอกันทีแผ่นดินที่อภิสิทธิ์ชนอยู่เหนือกฎหมาย แผ่นดินสะเทือน เฮโรอีนกลายเป็นแป้ง 300 ล้าน หลุดทุกคดี ผู้นำคนดีที่มีเซลล์สมอง 84,000 เซลล์”

“ถ้าการเมืองดี จะมี ส.ว.จากการเลือกตั้ง ถ้าการเมืองดี จะมีผู้แทนที่มีเกียรติและศักดิ์ศรี ไม่ใช่ซูมดูรูปในสภา ถ้าการเมืองดี จะมีรัฐมนตรีที่มีความสามารถ ไม่ใช่โดนสัมภาษณ์ตอบแต่ ไม่รู้ ถ้าการเมืองดี จะมีนายกฯ รับใช้ประชาชน ไม่ใช่ทำรัฐประหาร พอกันทีเรื่องแบบนี้ มันต้องจบที่รุ่นเรา ดังนั้น จึงขอยืน 3 ข้อเรียกร้อง 2 จุดยืน และ 10 ข้อเรียกร้อง

“พวกเราไม่ใช่กบฏผ้าขาว แต่คือประชาชนที่เรียกร้องสิทธิได้ แร็พเพลงโดนจับ วิจารณ์กลับถูกอุ้ม มาชุมนุมยังโดนล่า พวกท่านไม่ได้ยินเสียงเรียกร้องของพวกเราหรือ พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิด”

อีกตัวละครกล่าวว่า “จะผิดหรือถูก ท่านเปาจะติดสิน แต่วันนี้จำเป็นต้องควบคุมตัว เพราะนายสั่งมา

“ไม่ผิดที่ท่านกลัว ยิ่งกลัว เขายิ่งมีอำนาจ”
จากนั้นประชาชนตะโกน “ไม่กลัว”

ก่อนตัวละครจะกล่าวบทสรุปทิ้งท้ายพร้อมกันว่า “เราจะสู้ กู่ร้อง มิจำนน อย่ายอมทน เผด็จการ ต้องสิ้นไป”