ยิ่งนานวัน การซื้ออาวุธของรัฐบาลชุดนี้เริ่มมีการตั้งคำถามมากขึ้น

เพราะทุกเรื่องล้วนผ่านฉลุยแบบง่ายๆ

ในขณะที่งบประมาณช่วยเหลือเกษตรกรกลับเต็มไปด้วยอุปสรรคมากมาย

พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี ให้สัมภาษณ์ด้วยอารมณ์บูดๆ บ่อยครั้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่ารัฐบาลไม่มีเงิน

เช่นเดียวกับเรื่องงบประมาณด้านสาธารณสุขในโครงการ “30 บาท” ที่มีการบ่นเรื่องงบประมาณไม่เพียงพอ

แต่พอถึงเรื่องการซื้ออาวุธกลับไม่เคยได้ยินเหตุผลนี้เลย

“ความรู้สึก” เช่นนี้สั่งสมอยู่ในคนแต่ละกลุ่ม

แต่เป็นคนละเรื่องเดียวกัน

เป็น “ความรู้สึกร่วม”

นั่นคือ “ไม่พอใจ”

ล่าสุดในวันที่ชาวสวนยางกำลังระทมทุกข์กับราคายางที่ดิ่งติดดิน

คณะรัฐมนตรีก็อนุมัติงบประมาณ 8,000 ล้านบาทให้กองทัพอากาศซื้อเครื่องบิน

เป็นจังหวะเวลาที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง

ถ้าเป็นจังหวะเพลงก็ต้องเรียกว่าเป็น “จังหวะนรก”

ไม่ควรจะเกิดขึ้นตอนนี้

เพราะการสวนกระแสความรู้สึกของชาวสวนยางอย่างยิ่ง

แม้จะเป็นคนละเรื่องกัน

เป็นเรื่องจริงที่ประเทศชาติต้องให้ความสำคัญทั้งเรื่องความมั่นคง และเรื่องเศรษฐกิจโดยเฉพาะความเป็นอยู่ของเกษตรกรซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ในแผ่นดิน

แต่เรื่องของ “ความรู้สึก” นั้นห้ามกันยาก

ในมุมของชาวสวนยางก็คงรู้สึกว่าความเดือดร้อนของเขาสำคัญกว่า “เครื่องบิน”

ทำไมรัฐบาลจึงให้ความสำคัญกับ “เครื่องบิน” มากกว่าการเข้ามาอุดหนุนราคายางให้ขยับสูงขึ้น

“ความรู้สึก” ของประชาชนจึงเป็นเรื่องที่ต้องระวัง

อย่าแปลกใจที่กระแสการประชดประชันแทรก “อารมณ์ขัน” จะขยายวงไปเรื่อยๆ

เว็บไซต์ “ประชาไท” เอาเรื่อง 2 เรื่องที่ไม่เกี่ยวกันมาเปรียบเทียบกัน

นั่นคือ เรื่อง “ตูน บอดี้สแลม” วิ่งจาก กทม. ไปบางสะพาน เพื่อหาเงินมาซื้ออุปกรณ์การแพทย์

“ตูน” วิ่ง 400 กิโลเมตรได้เงินบริจาค 63 ล้านบาท

ถ้าจะให้ได้งบประมาณซื้ออาวุธในช่วง 3 ปีของรัฐบาลชุดนี้

72,714 ล้านบาท

“ตูน” ต้องวิ่ง 461,676 ก.ม.

ทั้งที่ 2 เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกันเลย

แต่มันคงตรงกับอารมณ์ความรู้สึกของคนจำนวนไม่น้อย

ข่าวอื่นๆ ของ “ประชาไท” มีคนแชร์แค่หลักสิบหลักร้อย

แต่เชื่อหรือไม่ว่า “ประชาไท” ลงเรื่องนี้ในเฟซบุ๊กแค่ 2 ชั่วโมง

มีคนแชร์ไปแล้ว 1,200 คน

ปรากฏการณ์นี้ไม่ธรรมดา