การยืนขึ้นอภิปรายของ นายวิสุทธิ์ ไชยรุณ ดำเนินไปในลักษณะ “ตัวแทน” การเดินออกไปในลักษณะยักไหล่ของ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร ก็ดำเนินไปในลักษณะ”ตัวแทน”

เพียงมองผ่านน้ำเสียงของ นายวิสุทธิ์ ไชยรุณ ก็มองเห็นน้ำเสียงของพรรคเพื่อไทย เห็นอาการของ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร ก็เห็น”ก้าวไกล”

นี่มิได้เป็นเรื่องของ #ฝายแกนดินซีเมนต์อย่างโดดๆ หากแต่ยังเป็นเงาสะท้อนแห่งการก่อรูปขึ้นมาเป็นพรรค ไม่ว่าจะมองผ่านคนของพรรคเพื่อไทย ไม่ว่าจะมองผ่านคนของพรรคก้าวไกล

ไม่เช่นนั้นเมื่อ นายวิสุทธิ์ ไชยรุณ อภิปรายจบจะได้ยินเสียง ปรบมือได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นเมื่อ นายคริษฐ์ ปานเอี่ยม อภิปรายจบจะได้ยินเสียงปรบมือได้อย่างไร

มองเห็นสีหน้าของ นพ.ชลน่าน ศรีแก้ว ที่นั่งอยู่ข้าง นายวิสุทธิ์ ไชยรุณ ก็ประจักษ์ มองเห็นสีหน้าของ นส.ศิริกัญญา ตัน สกุล ที่นั่งอยู่ข้าง นายคริษฐ์ ปานเอี่ยม ก็ประจักษ์

ในที่สุดแล้วท่วงท่าในแบบ นายวิสุทธิ์ ไชยรุณ คือพรรคเพื่อไทย ขณะที่ นายวิโรจน์ ลักขณาอดิศร คือพรรคก้าวไกล

ทุกท่วงท่า ทุกถ้อยคำล้วนดำเนินไปในลักษณะ”ตัวแทน”

 

หากมีความรู้สึกว่าการใช้คำว่า”เสลือก”พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือเป็นการสำแดงอารมณ์ แล้วอาการเดินยักไหล่ไปในห้องประชุมจะแปรออกมาว่าเป็นเงาสะท้อนของอะไร

เพียงแต่เมื่อจบคำว่า”เสลือก”ก็มีเสียงปรบมือ เพียงแต่เมื่อเห็นท่าเดินพร้อมกับรอยยิ้มก็พลอยยิ้มตามไปด้วย

เหมือนกับคำท้าให้ลงไปในพื้นที่ด้วยกันจะดำเนินไปในท่วงทำนองของ”โวหาร” เหมือนกับการยืนหยัดอธิบายถึงเหตุผลที่มิอาจยอมรับต่อ#ฝายแกนดินซีเมนต์ จะเป็น”โวหาร”

รู้สึกแปลกหรือไม่ที่คนของพรรคเพื่อไทยกับคนของพรรคก้าวไกลมีจุดร่วมอย่างมิได้นัดหมาย แต่ภายในจุดร่วมนั้นกลับมีจุดต่างปรากฏขึ้น

นั่นก็คือ ทั้งพรรคเพื่อไทย ทั้งพรรคก้าวไกลมิได้ปฏิเสธ”ฝาย”ล้วนเห็นในความจำเป็น ล้วนคำนึงถึงประโยชน์ชาวบ้าน

แต่ฝ่ายหนึ่งเห็นควรทำทันที แต่อีกฝ่ายเห็นว่าต้องมีการปรับ

 

ในความขัดแย้งระหว่างพรรคเพื่อไทยกับพรรคก้าวไกลจึงนำไปสู่คำถามอันแหลมคมยิ่งในข้อยุติ

ทำไมข้อเสนอของพรรคก้าวไกลจึงเป็นที่ยอมรับ

ไม่เพียงเป็นที่ยอมรับโดยกรรมาธิการจากพรรคภูมิใจไทยทั้งๆที่เป็นโครงการของกระทรวงมหาดไทย กระทั่งข้อเสนอให้ตัดของพรรคก้าวไกลกลายเป็นมติของกรรมาธิการ

เป็นเพราะพรรคก้าวไกลมีอิทธิพล เป็นเพราะพรรคก้าวไกลข่มขู่คุกคาม หรือเป็นเพราะเหตุผลของพรรคก้าวไกลมีน้ำหนัก