อุบัติเหตุอันเนื่องแต่เรือหลวงคีรีรัฐไฟไหม้ก่อให้เกิดคำถามตามมาอย่างต่อเนื่อง

มิใช่ถามต่อ”เรือหลวงคีรีรัฐ” หากถามต่อ”กองทัพเรือ”

เนื่องจากมิใช่อยู่ๆก็เกิดไฟไหม้ขึ้นในเรือหลวงคีรีรัฐ หากแต่ชัดเจนว่าไฟไหม้เกิดจากการยิงเข้ามาของปืนใหญ่ เป็นลูกปืนใหญ่จากเรือหลวงชลบุรีซึ่งอยู่ไม่ห่างจากกันนัก

รายงานเบื้องต้นระบุว่าเป็นปืนลั่น และเกิดขึ้นระหว่างมีการ ตรวจสอบก่อนจะเข้าเทียบ

เด่นชัดว่ามิได้เป็นปืนใหญ่จาก”นอก”ประเทศ

เด่นชัดว่าเป็นอุบัติเหตุอันเกิดจากมือของกำลังพลในกองทัพเรือด้วยกันเอง

ถูกต้องแล้วที่กองทัพเรือจัดตั้งกรรมการ”ตรวจสอบ”

ต้องยอมรับว่าสถานการณ์ปืนลั่นจากเรือหลวงชลบุรีตรงเข้าใส่เรือหลวงคีรีรัฐในสังกัดกรมยุทธการทหารเรือ ครั้งนี้ดำเนินไปในลักษณะที่โบราณเรียกว่า”ผีซ้ำด้ำพลอย”

ยิ่งหากมองย้อนไปยังกรณีซื้อ”เรือดำน้ำ” ยิ่งหากมองย้อนไปยังกรณี”เรือหลวงสุโขทัยจม”

สายตาที่มองไปยัง”กองทัพเรือ”ยิ่งมากด้วยความแคลงคลาง

 

คำถามไม่ว่าจะมาจาก นายสุทิน คลังแสง รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ไม่ว่าจะมาจาก นายจิรายุ ห่วงทรัพย์ โฆษกพลเรือนคนแรกแห่งกระทรวงกลาโหม

ก็เช่นเดียวกับคำถามจากสังคม คำถามจากชาวบ้านโดยทั่วไป

นั่นก็คือ เกิดอะไรขึ้นกับ”กองทัพเรือ”ของเรา

การตัดสินใจทำข้อตกลงซื้อ”เรือดำน้ำ”แล้วปรากฏว่าเป็นเรือดำน้ำที่ไม่มีเครื่องยนต์ หรือว่าแม้จะเป็นเครื่องยนต์ก็มิได้เป็นเครื่องยนต์อย่างที่เข้าใจ

นี่ย่อมเป็นความอัปยศอย่างใหญ่หลวง นี่ย่อมเป็นเรื่องน่าอับอายเป็นอย่างสูง

เช่นเดียวกับ เรือหลวงสุโขทัยต้องจมอย่างอธิบายไม่ได้

แม้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจาก”อดีต” แต่เมื่อเกิดกรณี”ปืนลั่น”ก็กลายเป็นอดีตที่กำลังไล่ป่า”ปัจจุบัน”อย่างน่ากลัว

 

กองทัพเรือคือกองทัพแรกที่เกิดขึ้นอย่างเป็นระบบ กระทรวงทหาร เรือมีกำเนิดก่อนกองทัพบก ก่อนได้ชื่อว่ากระทรวงกลาโหม

โรงเรียนนายเรือถือได้ว่า”มาตรฐาน”สูงเยี่ยมอย่างสุดยอด

เกิดอะไรขึ้นกับกองทัพเรือในยุคหลังรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 และยุคหลังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 จนกลายมาเป็นอย่างที่เห็นกัน ณ วันนี้

เป็นคำถามถึง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา เป็นคำถามถึง พล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ