ไม่ว่ากรณี ปั้นจั่น ปรมะ ไม่ว่ากรณี ทาทา ยัง เป้าหมายเริ่มจากจุดเดียวกัน ใกล้เคียงกัน

​1 กระหน่ำไปยังพรรคอนาคตใหม่

​1 กระหน่ำไปยังโฆษกพรรคอนาคตใหม่ น.ส.พรรณิการ์ วานิช

​ทุกอย่างเป็นไปตามกฎพื้นฐานของ เซอร์ไอแซค นิวตัน

​นั่นก็คือ เมื่อมีแรงกดก็บังเกิดแรงต้าน ต้องการกดพรรคอนาคตใหม่ ต้องการทำให้ภาพลักษณ์ของ น.ส.พรรณิการ์วานิช ด้อยค่าหมดราคา

​แต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม

​กลายเป็น ปั้นจั่น ปรมะ ต่างหากที่โดน กลายเป็น ทาทา ยัง ต่างหากที่โดน

 

อาการโดนในที่นี้วัดจากอารมณ์ความรู้สึกในทางสังคมที่ย้อนกลับไปกระหน่ำสู่ ปั่นจั่น ปรมะ ย้อนกลับไปกระหน่ำสู่ ทาทา ยัง อย่างเป็นรูปธรรม

​นั่นก็คือ ไม่เพียงแต่จะมีการแสดงออกผ่านทวิตเตอร์ ผ่านอินสตาแกรม ผ่านไลน์

​หากแต่หนังของ ปั่นจั่น ปรมะ เจ๊ง

​กล่าวสำหรับ ทาทา ยัง บรรดาคนที่ไม่พอใจแสดงปฏิกิริยาผ่านหน้าเพจจากที่เคยมีระดับ 10 ทะยานเป็นระดับ 1,000 เป็นระดับ 10,000

​ล้วนเป็นความหงุดหงิด ล้วนเป็นความไม่พอใจ

​เป้าหมายเพื่อปกป้องพรรคอนาคตใหม่ เป้าหมายเพื่อปกป้อง น.ส.พรรณิการ์ วานิช

​กระทั่ง ทาทา ยัง ต้องออกมาอธิบาย

​กระทั่งมีความเชื่อว่าการแสดงคอนเสิร์ททาทา ยัง ในอนาคตอันใกล้อาจประสบชะตากรรมเดียวกับหนังปั่นจั่น ปรมะ

​นี่คือ สงครามสั่งสอนในโลก”ออนไลน์”

 

จากกรณีของ ปั่นจั่น ปรมะ มายังกรณีของ ทาทา ยัง สะท้อนให้เห็นการเติบใหญ่อย่างคึกคักของสังคมออนไลน์ กำลังกลายเป็น การแสดงออกของ”ม็อบ”ในยุคอินเตอร์เน็ต

​พวกเขาไม่ได้ออกจากบ้านมาชูป้ายบ่งบอกความรู้สึก

​ตรงกันข้าม พวกเขาใช้”พื้นที่”เกิดใหม่ อันได้แก่ ทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ค ไลน์ อินสตาแกรม

​ก่อให้เกิดชุมชน ก่อให้เกิด”ประชามติ”