กรณีของ นายสุวิทย์ ทองประเสริฐ กำลังเป็น “บทเรียน”อันทรงคุณค่าเป็นอย่างสูงในทางการเมือง

ไม่ว่าจะต่อ “กปปส.”

ไม่ว่าจะต่อ “พันธมิตรประชาชน เพื่อประชาธิปไตย”

การตัดสินใจส่งกำลังจากกองบังคับการปราบปรามรุกเข้าไปตลบมุ้งจับ นายสุวิทย์ ทองประเสริฐ เท่ากับยอมรับว่าการดำรงอยู่ของ นายสุวิทย์ ทองประเสริฐ คือโรคร้าย

และพลันที่การจับกุมได้เกิดขึ้นและนำไปสู่การสึกอย่างฉับพลันทันใด

โรคร้ายอันเนื่องแต่ นายสุวิทย์ ทองประเสริฐ ก็เริ่มลาม

“ปฏิกิริยา”ในทางสังคมนั้นแหละคือ “อาการ”อันน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

 

ทั้งหมดนี้เป็นผลสะเทือนมาจากการคัดสรรคนเข้าร่วมในการต่อสู้และการเคลื่อนไหว

ตั้งเป้าหมายเพื่อ”ชัยชนะ”โดยไม่เข้มงวดในเรื่อง”วิธีการ”

ดึงใครก็ได้ให้เข้าร่วมเพื่อรวมศูนย์กำลังไปทำลาย”เป้าหมาย”ร่วมกันเฉพาะหน้า

จากก่อนเดือนกันยายน 2549 มาก่อนเดือนพฤษภาคม 2557

ไปไกลถึงขั้นมีการจัดตั้ง”กองกำลัง” และติด”อาวุธ”

ยังจำกันได้หรือไม่ว่าที่เมื่อมี “มือปืนป๊อบคอร์” ปรากฏขึ้นพร้อมกับสาดกระสุนเข้าใส่อย่างเมามัน

เสียงไชโยโห่ร้องดังขึ้นบนเวที”กปปส.” สื่อบางฉบับพาดหัวด้วยความคมเข้มเสมือนว่าเป็นการสวด “อิติปิสวน” แทน “อิติปิโส”

แล้ววันนี้ นายสุวิทย์ ทองประเสริฐ เป็นอย่างไร แม้จะมีการออกมาปกป้องอย่างไรก็มิอาจรอดพ้นไปจากการต้องชดใช้กรรม

ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ต้องเปื้อนเลือดไปด้วย

 

นี่เป็นผลสะเทือนมาจากการเคลื่อนไหวตั้งแต่ก่อนเดือนกันยายน 2549 กระทั่งก่อนเดือนพฤษภาคม 2557

ตัวละครยังคงอยู่กันครบถ้วน

ไม่ว่าจะสังกัด”พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย” ไม่ว่าจะสังกัด”กปปส.”

      วันหนึ่งเป็น”พระเอก” แต่อีกวันหนึ่งเป็น “ผู้ร้าย”