แท้จริงแล้ว สถานการณ์ของ”รัฐธรรมนูญ” กำลังกลายเป็น”เส้นแบ่ง”อย่างสำคัญยิ่งในทางการเมือง

จะเข้าใจบทสรุปนี้ต้องอย่าลืมว่าใครคือผู้”จุดกระแส”

เด่นชัดอย่างยิ่งว่า ความเรียกร้องต้องการให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมหรือแม้กระทั่ง”ยกร่าง”ขึ้นใหม่ เป็นความเรียกร้องต้องการที่เกิดขึ้นตั้งแต่รัฐธรรมนูญประกาศและบังคับใช้มาแล้ว

นั่นก็คือ เมื่อเดือนเมษายน 2560

ยิ่งในห้วงแห่งการรณรงค์หาเสียงเพื่อสร้างคะแนนนิยมในการเลือกตั้งเดือนมีนาคม 2562 เกือบทุกพรรคการเมืองยกเว้นพรรคพลังประชารัฐ พรรครวมพลังประชาชาติไทย พรรคประชาชนปฏิรูป

ล้วนแล้วแต่เสนอต่อประชาชนว่าจะเข้าไปเพื่อแก้ไขและเพิ่มเติม ตั้งความหวังว่า “นโยบาย”เช่นนี้จะสามารถสร้างความความนิยมและแปรเป็น”คะแนนเสียง”ได้

แม้ภายหลังการเลือกตั้งความต้องการโดยพื้นฐานนี้ก็ยังมีอยู่

แต่ก็ต้องยอมรับว่า การเคลื่อนไหวของพรรคการเมืองไม่สามารถจุดประกายและเป็น”กระแส”ในทางสังคมได้อย่างเป็นจริง

คำถามก็คือ กระแส”รัฐธรรมนูญ”เกิดขึ้นได้อย่างไร

 

ต้องยอมรับว่า จุดเริ่มต้นอย่างมีนัยสำคัญก็คือ การชุมนุมของ ”เยาวชนปลดแอก” ณ บริเวณโดยรอบพื้นที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย เมื่อเดือนกรกฎคม 2563 ได้จุดประกายขึ้น

แม้จะเป็นเพียงจุดเล็กๆจากเยาวชนจำนวนไม่กี่ร้อยคน แต่ด้วยเวลาอันรวดเร็วกระแส”รัฐธรรมนูญ”นี้ก็ถือได้ว่าจุดติด

ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงพรรคฝ่ายค้านร่วมที่มีความเรียกร้องต้อง การโดยพื้นฐานอยู่แล้ว หากที่สำคัญคือพรรคร่วมรัฐบาลโดยเฉพาะ พรรคประชาธิปัตย์ซึ่งมี”พันธะ”ในเชิง”อุดมการณ์”

พรรคประชาธิปัตย์เป็นพรรคเดียวในรัฐบาลที่เสนอการแก้ไขรัฐธรรมนูญเป็น”เงื่อนไข”ในการเข้าร่วม จึงอาศัยกระแสจากการเมืองข้างถนนไปกดดันต่อพรรคร่วมรัฐบาลอื่น

การเสนอร่างพรบ.แก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญจึงได้เกิดขึ้น แต่แล้วก็ถูกล้มคว่ำโดยมือของพรรคพลังประชารัฐและ 250 ส.ว.

 

สภาพความเป็นจริงนี้จำหลักอย่างหนักแน่นอยู่ในการเมืองไทย ไม่ว่าจะเป็นความจริงจาก”เยาวชนปลดแอก” ไม่ว่าจะเป็นความจริงจาก 250 ส.ว.และ ส.ส.พรรคพลังประชารัฐ

ถามว่าความเป็นจริงในด้านของ”เยาวชนปลดแอก” ความเป็นจริงในด้านของ”การเมืองบนถนน”จะหายไปอย่างหมดสิ้นละหรือ

ที่บอกว่า “มันจบแล้ว”จึงไม่แน่ว่าเป็นการจบหรือเริ่มบทใหม่