ประสบการณ์อันเกี่ยวกับ “สถานการณ์ฉุกเฉิน”ในสังคมประเทศ ไทย เป็นประสบการณ์อันเป็น “บาดแผล” มากกว่าเป็นผลงานและ “ความสำเร็จ”

​ไม่ว่าจะเป็นการประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในเหตุการณ์เมื่อเดือนมกราคม 2548

​ไม่ว่าจะเป็นเมื่อเดือนเมษายน พฤษภาคม 10 ปีก่อน

​ถามว่า ณ วันนี้ สถานการณ์และความเป็นจริงของ 3 จังหวัด ชายแดนภาคใต้เป็นอย่างไร

​ถามว่า ณ วันนี้ สถานการณ์”เสื้อแดง”เป็นอย่างไร

​อาจกล่าวได้ว่าบทบาทของ”คนเสื้อแดง”น้อยลงเป็นอย่างมาก แต่ประเด็นที่ตกค้างอยู่คือความขัดแย้ง ความแตกแยก

​ยิ่งคำตอบใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ยิ่งหาได้ยาก

 

ขณะที่การประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในประเด็นทางการเมืองยัง มีคำถาม การแพร่ระบาดของไวรัสก็ได้กลายเป็นคำถามที่กึกก้องในสภาพการณ์ปัจจุบัน

​เป็นคำถามที่ว่ากฎเหล็กจากพระราชกำหนดการบริหารราช การในสถานการณ์ฉุกเฉินจะจัดการกับ”ไวรัส”ได้หรือไม่

​ขณะเดียวกัน จากปัญหาที่ปรากฏให้เห็นเด่นชัดมากยิ่งขึ้น เป็นลำดับก็คือ สถานการณ์ฉุกเฉินในประเด็นของไวรัสกำลังมีส่วนในการกระพือปัญหาทางการเมืองให้ปรากฏขึ้นมา

​1 เป็นปัญหาทางการเมืองอันหมักหมมและสะสมอย่างยาว นานในสังคมไทย 1 เป็นปัญหาใหม่ที่เกิดขึ้นในสถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัส

​กลายเป็นว่าตะกอนนอนก้นในทางการเมืองกำลังกระพือฮือขึ้นท่ามกลางไวรัสแพร่ระบาด คุกคาม

 

จากสภาพการณ์เมื่อเดือนมกราคมได้นำไปสู่การประกาศและบังคับใช้พระราชกำหนดการบริหารราชการแผ่นดินในสถานการณ์ฉุกเฉินเมื่อเดือนมีนาคม

​ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนประสบการณ์เดือนเมษายน พฤษภาคม 2553

​นั่นก็คือ จากเบาไปหาหนัก จากผ่อนปรนไปสู่ความเข้มงวด

​ที่เห็นและเป็นอยู่ก็คือ สังคมไทยกำลังเผชิญกับปัญหาของไวรัสขณะที่ปัญหาความขัดแย้งและแตกแยกยังดำรงอยู่

​มีความจำเป็นต้องแก้ทั้ง”ไวรัส”และ”ความขัดแย้ง”