ในที่สุด ประเด็นอันเกี่ยวกับการแต่งกายเข้าสภา ประเด็นอันเกี่ยว กับการใช้ภาษา”ถิ่น” ซึ่งถูกมองว่าเป็นเรื่องเล็ก เป็นเรื่องไร้สาระจะ กลายเป็นเรื่องใหญ่ จะกลายเป็นเนื้อหาอันเข้มข้น

และถูกจัดให้รวมเข้าเป็นลักษณะ New Normal หนึ่งในสังคมไทย คือ สภาวะอย่างที่เรียกว่า ความปกติรูปแบบใหม่

นั่นก็คือ สภาวะอย่างที่ สุทธิชัย หยุ่น เรียกว่า ความปกติที่เคยไม่ปกติ

นั่นก็คือ สภาวะอย่างที่ กล้า สมุทวณิช อธิบายว่า

การขยายขอบเขตการยอมรับในเรื่องบางเรื่องออกไป จาก เดิมที่เรื่องนั้นเคยเป็นเรื่องไม่ปกติ แต่ก็ได้รับการปรับฐานคิด

หรือขอบเขตการยอมรับของสังคมออกไปว่าเป็นเรื่องปกติ

 

เรื่องการแต่งกายเข้าร่วมประชุมสภาของ ส.ส.หญิง และ ส.ส.ชาย อาจฟังดูน่าขำ หรือเป็นเรื่องแปลก จากสายตาแม้กระทั่งของ ส.ส. ด้วยกัน

การ์ตูนนิสต์บางรายอาจถึงกับเขียนล้อส.ส.พรรคอนาคตใหม่แต่งสูทลงสนามฟุตบอล

นักเขียนซีไรท์บางรายอาจสะท้อนภาพโกลาหล อันเนื่องแต่การแต่งกายตามใจตนเองของ ส.ส. หรือกระทั่งการอภิปรายออกมาเป็นภาษาถิ่น

ทั้งหมดนี้ล้วนสะท้อนปฏิกิริยา ท่าทีต่อข้อเสนออันตนเห็นว่าเป็นเรื่อง”ไม่ปกติ”ในสภาพการณ์ปัจจุบัน

แต่นี่คือการปรากฏขึ้นของ “สภาพการณ์”ใหม่ทางการเมือง

ก็เหมือนอย่างที่เคยมีการสรุป หากไม่มีนักการเมือง”หน้าใหม่” จากพรรคอนาคตใหม่ ก็ไม่มีปรากฏการณ์เช่นนี้ขึ้นไม่ว่าในเรื่องการแต่งกาย ไม่ว่าในเรื่องของภาษา

      นี่คือการทะลวงเข้าไปยัง”รูปการจิตสำนึก”ในทางความคิด

 

อาจมีปฏิกิริยา อาจมีการปฏิเสธ แต่ปฏิกิริยาและการปฏิเสธก็สะท้อนให้เห็นความสับสนลึกๆของแต่ละคนในเรื่องทางความคิด ในเรื่องทางวัฒนธรรม

เป็นการปะทะระหว่าง “ไทยภาคกลาง” กับ “ไทยท้องถิ่น”

ทั้งที่ล้วนเป็นคนไทยด้วยกัน เพียงแต่ภาษาแปลกแปร่งออกไป เพียงแต่เสื้อผ้าอาภรณ์ไม่เหมือนกัน สีสันอาจผิดไปจากความเคยชิน

อาจแปลกหน้าวันนี้ แต่วันพรุ่งนี้อาจไม่แปลกหน้า