คอลัมน์ปรุงในครัวทัวร์นอกบ้าน

หลากหลายสายพันธุ์ของบรรดางูเกลื่อนเต็มบ้านสวนธรรมจนเป็นที่เลื่องลือ พื้นที่ 2 ไร่จึงเต็มไปด้วยคราบงูและที่อยู่อาศัยของสัตว์เลื้อยคลานเหล่านี้ สมาชิกของเราจึงมีทั้งงูเหลือม งูสามเหลี่ยม งูงอดท้องแดง งูแสงอาทิตย์ งูเขียวพระอินทร์ งูสิง และอีกมากมายที่ยังไม่สามารถทำความรู้จักได้

หลังจากกลับจากญี่ปุ่น ฉันไม่ค่อยชินกับงูสักเท่าไร แค่คิดก็กลัวจนขนลุกขนพองเสียแล้ว ทั้งที่ในช่วงเป็นเด็กเล็กนั้นมักจะเดินหางูเขียวก่อนไปโรงเรียน เมื่อเจอก็จะค่อยๆ จับไปที่หาง แล้วกระตุกให้งูหลังหักก่อนนำไปใส่ในโต๊ะของเพื่อนที่ไม่ชอบหน้า

และสนุกกับการนั่งมองเพื่อนคนนั้นกรี๊ดกร๊าดด้วยความตกอกตกใจสุดชีวิต บางครั้งในบริเวณสนามหญ้าฉันก็เดินเหยียบงูอยู่บ่อยก่อนที่จะวิ่งหนีสุดชีวิต

–วิ่งเป็นทางตรงนะ อย่าวิ่งเลี้ยวไปมาละ งูมันจะตามทัน

จริงไม่จริงไม่ทราบได้ แต่ฉันก็ทำตามทุกครั้งที่รู้สึกว่าไปเหยียบโดนอะไรที่คล้ายๆ งูในสนามหญ้าสีเขียวเข้า หรือการไปเข้าห้องน้ำที่มีงูเหลือมนอนขดอยู่ ฉันก็จะพยายามทำธุระอย่างเบาเสียงที่สุด สายตาก็จะจับจ้องงูตัวนั้นแล้วจึงค่อยๆ ย่องจากมาอย่างเงียบๆ เช่นเดียวกัน

สัตว์เลื้อยคลานชนิดนี้ที่เรียกว่างู ได้อยู่ใกล้ชิดในวิถีชีวิตของฉันมาโดยตลอด ถึงแม้จะห่างหายไปบ้างในช่วงที่อยู่ต่างแดน แต่ในยามนี้ที่บ้านสวนธรรมกลับกลายมาเป็นคุ้นเคยกับงูเหมือนสมัยเยาว์วัย

–เลี้ยงห่านสิ ห่านจะช่วยไล่งูได้นะ

–งูมันเกลียดขี้ห่าน เกลียดเสียงห่านที่ร้องโวยวาย

แน่นอนฉันรีบไปซื้อห่านขาวแสนสวยมาทันที ห่านทั้งสามตัวมีชื่อว่า ห่านจี๊ดจ๊าด ห่านแอปเปิล และห่านมะขาม เจ้าจี๊ดจ๊าดน่ารักน่าชังเป็นลูกรักของอายากะ ส่วนเจ้าแอปเปิลก็จะสง่างามเน้นมาดผู้ดีเดินช้า กินช้า ชอบชายตามองรอบข้างช้าๆ อย่างมีเสน่ห์และเป็นผู้ดีที่สุด

 

ห่านสามตัวประจำบ้านสวนธรรมอยู่มาตั้งแต่ตัวเหลืองจนกลายเป็นตัวขาวผ่องสวยงดงาม แล้ววันหนึ่งเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเจ้าร็อตไวเลอร์ที่ชื่อเจ้าโบวี่หมาข้างบ้านที่ถูกเลี้ยงอย่างทิ้งขว้างวิ่งเข้ามาในสวนธรรม

ในทันใดนั้นเองสีขาวสวยงามในกรงห่านก็กลายเป็นกรงเลือดสีแดงฉานน่ากลัว น่าสยดสยองมาก แนวยาวที่เจ้ามะขามตัวผู้ผู้พี่พยายามจะปกป้องน้องๆ จนโดนลากออกมานอกกรงยาวไปถึงหน้าประตูบ้านเพื่อปล่อยให้เป็นเหยื่อของหมาตัวอื่นๆ หน้าบ้านสวนธรรม ฉันไม่เห็นร่างของมะขามเลยนอกจากขนและเลือดสีแดงเท่านั้น

เจ้าจี๊ดเองก็หลังแหว่งเลือดไหลโชกนอนซุกอยู่ข้างกรง เจ้าแอปเปิลตัวเปื้อนเลือดแต่ไร้ซึ่งบาดแผลใดๆ ทั้งสิ้น นางผู้มีเสน่ห์ช่างหลบหลีกได้เยี่ยมยอดมาก

 

ฉันรีบวิ่งเอาผ้ามาห่อเจ้าจี๊ดแล้วอุ้มไปหาหมอที่โรงพยาบาลสัตว์หน้าปากซอยในทันที

–จะให้หมอเย็บยังไงคะ?

หมอถามทำหน้างงๆ ฉันเองก็มัวแต่ตื่นเต้น ตกใจแต่ก็ตอบไปว่า

–ล้างแผลก่อนนะคะ แล้วดูบาดแผลว่าเยอะแค่ไหน? ควรเย็บกี่เข็ม

หมอทำหน้างงๆ พร้อมล้างแผลไป ส่วนฉันก็กอดเจ้าจี๊ดไว้แนบตัว ลูกสาวก็ช่วยประคองอีกแรง

–เกิดอะไรขึ้นครับ? หมอเริ่มถาม

–พอดีเปิดประตูไว้ตอนไปรับลูกสาวค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น กลับมาถึงบ้านก็เห็นแต่เลือดแล้วค่ะ

ฉันรู้ดีว่าเจ้าโบวี่มันดุน่ากลัวแค่ไหนเพราะมันกัดหมา กัดคนมานักต่อนักแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเข้ามารุกรานถึงในบ้านสวนธรรม

และที่น่าเศร้ามากก็คือเจ้าของที่เลี้ยงสนุขนักล่าโดยไม่ดูแล ซึ่งสุดท้ายเจ้าโบวี่ก็อายุสั้นและตายจากไปอย่างรวดเร็วจากการหนีออกจากบ้านแล้วไปติดเชื้อจากบาดแผลที่ไปฟาดฟันกับสุนัขอีกหลายสิบตัวทางวัดของฝั่งภูเขาอีกฟากที่ตรงข้ามบ้านสวนธรรม

 

ระยะเวลาในการล้างแผล ดูแลรักษาห่านจี๊ดทั้งการป้อนยา ล้างแผลก็ทำให้เกิดความผูกพันของฉันกับห่านมากขึ้นประหนึ่งสมาชิกของครอบครัว หาใช่เลี้ยงห่านไว้เพื่อไล่งูไม่แม้แต่น้อย

ห่านขาวสองตัวก็รักและผูกพันกับฉันและอายากะ เรามีความสุขที่มีห่านคอยเป็น รปภ. ดูแลรักษาความปลอดภัยให้ ความสงบงามในบ่อน้ำ ความสนุกสนานที่ห่านเล่นกันจนน้ำในบ่อกระจายซ่านเซ็น เป็นความงามความบันเทิงของธรรมชาติที่เหล่าเทวดามอบให้

เมื่อถึงวัยของการออกไข่ บ้านสวนธรรมก็มีไข่ห่านมากมายนับไม่ถ้วนจนต้องเอาไปแจกให้ชาวบ้านบ้าง แจกให้วัดบ้างเพราะชาวบ้านเชื่อกันว่าไข่ห่านนั้นดีต่อการเติบโตของสมอง

ฉันเองก็ไม่น้อยหน้ารีบตอกไข่ใบใหญ่ใส่ต้นหอมปรุงรสด้วยดอกเกลือและน้ำตาลเล็กน้อยจนหอมฉุยไว้ให้อายากะได้กินกับข้าวสวยร้อนๆ ในยามเช้า