ผ่านไปแล้วผ่านไป แล้วก็ผ่านไปอีก กับช่วงเวลาที่ยาวนาน เสียไปอย่างเปล่าประโยชน์ นานแล้วกับเรื่องเล่าผ่านแป้นพิมพ์ประจำสัปดาห์ของผมยังไม่ได้สักเรื่อง ผมพยายามต้อนรับขับสู้ความคิดที่พอจะสร้างสรรค์ได้บ้าง ด้วยความเงียบในบรรยากาศ ทีวีถูกปิด และกับเจ้ามนุษย์หกขวบที่เพิ่งปิดเทอมใหญ่มาหมาดๆ ถูกห้ามไม่ให้ว้าวุ่นและถูกขอร้องห้ามส่งเสียงดัง ก่อความไม่สงบ ในขณะที่ผมนั่งทำงาน

และถึงแม้ว่าเจ้ามนุษย์หกขวบจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีอย่างเหลือเชื่อ หลายชั่วโมงท่ามกลางความเงียบ ในท้ายที่สุดก็ไม่นำพาเนื้อหาสาระอันใดมาสู่ความรู้สึกนึกคิด เรื่องราวผ่านแป้นพิมพ์ยังคงว่างเปล่าไร้วี่แวว

จนอดที่จะสงสัยไม่ได้ “มันต้องมีอะไรผิดพลาดท่ามกลางความเงียบงันนี้”

ความทึบทันทางความคิดมันอาจเกิดจากที่ผมตั้งใจมากไป จนยากที่จะจับต้นมาชนปลาย เรียงร้อยให้เป็นเรื่องเป็นราว

หรืออาจเป็นเพราะ “ความเงียบที่ยังเต็มไปด้วยความไม่สงบ” ของผมเอง ด้วยเสียงแห่งความฟุ้งซ่านที่มาจากภายในหัว ที่ยัง “สนใจอยู่แต่กับความเงียบ”

อาจเพราะอย่างนี้นี่เอง “ความเงียบในแบบผมจึงส่งเสียงดังอยู่ตลอดเวลา”

 

เลิกแล้วพอกันที “ไม่เงียบก็ได้ แต่ขอสงบ” เรื่องราวของการสนุกนึกจึงเกิดขึ้น ผมควรปล่อยทุกอย่างในแบบที่มันเคยเป็น ทีวีถูกเปิดใช้งาน มนุษย์หกขวบได้รับการปลดล็อค ได้ใช้ชีวิตตามประสาอย่างสมวัย สมใจอยาก เสียงแห่งความโกลาหล กลับคืนสู่สภาวะปกติ แม้ในช่วงต้นจะยังคิดอะไรไม่ออกสำหรับผม แต่ก็อดที่จะอมยิ้มอยู่ที่มุมปากเล็กน้อยไม่ได้ ในความประชดประชันของตัวเอง กับการ “เดินเข้าหาความสงบท่ามกลางเสียงอันดัง” มันช่างท้าทายดีแท้

จากความกังวลใจกลายเป็นความสนุกร่วม เปิดใจให้เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมในแบบที่มันเป็น และเข้าใจมนุษย์หกขวบที่มักจะมีคำถามร้อยแปด สอดแทรกเข้ามาเป็นระยะขณะผมนั่งทำงาน และผมไม่รู้สึกถึงการแทรกแซงการทำงานของมนุษย์หกขวบ

ถึงตอนนี้ผมเริ่มรู้แล้วว่า เรื่องที่จะเล่าผ่านแป้นพิมพ์ในสัปดาห์นี้จะเป็นอย่างไร จะไปในทิศทางไหน มันไม่ใช่แน่ๆ กับเรื่องราวของความทรงจำจากอดีต หรือเรื่องของอนาคตจากสิ่งที่คาดเดา

ถึงตรงนี้ก็ผมคงต้อง “เล่าในสิ่งที่ไม่ได้เรื่องของตัวเอง”กับ “ความเงียบที่ไม่สงบ”

แม้สิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวจะยังคงส่งเสียงดังอยู่ เมื่อละวางความสนใจต่อสิ่งนี้ๆ หรือนั้นๆ จะรู้สึกได้เองว่าสงบ “ความสงบที่ไม่ต้องรอความเงียบ” และกับบางครั้งเสียงที่ดังที่สุด และก่อความรำคาญให้เรามากที่สุด ก็คือเสียงในหัวของเรานี่เอง

ท่ามกลางเสียงอันดังในแบบเลือกได้ และเลิกได้ที่จะรับฟังสิ่งที่พึงประสงค์ ก็จะเป็นการดีกับความสงบที่ทำได้เอง

เรื่องราวสดๆ จากสภาวะร้อนๆ ที่ต้องเจอกับตัวเอง เรื่องเล่างูๆ ปลาๆ กับความเงียบที่เพิ่งเข้าใจในแบบงงๆ ว่ามันต่างออกไปจากความสงบ โดยเฉพาะบุคคลฟุ้งซ้านได้ง่ายๆ ในแบบผม คงต้องคิดตามด้วยความระมัดระวัง

และในท้ายสุดนี้ ขอให้ทุกๆ คนมีความสุขจากสิ่งที่สงบอยู่เสมอ อย่างเป็นปกติ ในทุกๆ คืนวัน

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022