คอลัมน์ประจำ

ระหว่าง

พิชัย แก้ววิชิต
ที่มามติชนสุดสัปดาห์ ฉบับวันที่ 19 - 25 มกราคม 2567
คอลัมน์เอกภาพ
ผู้เขียนพิชัย แก้ววิชิต
เผยแพร่

ในระหว่างที่ยังไร้ซึ่งความชัดเจนทางความคิด และทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการใช้เวลาชีวิตระหว่างนี้ออกไปถ่ายภาพ พูดคุยกับผู้คนตามที่ตามทางที่ได้พบเจอ ไปจนถึงการนั่งรอนอนรอความคิดให้สร้างสรรค์สิ่งดีๆ มีสาระ ที่พอจะเข้าท่าเข้าทาง เป็นประโยชน์ให้ใครต่อใคร หรือแม้แต่ตัวเองบ้าง ตามอัตภาพของความสามารถที่มีอยู่ไม่มากนัก

ในบ้าน ระหว่างการรอฟังเสียงความรู้สึกนึกคิดที่ดังแผ่ว เบากว่าเสียงลำโพงขยายเสียงจากรถเร่ขายแตงโมลูกโตราคาย่อมที่ดังฟังชัด รับรู้ได้โดยพร้อมเพรียงกันทั่วทั้งซอย ยังคงมาทำธุรกิจตรงตามเวลา แม้ไม่ได้นัดหมาย

“ระหว่าง” คำที่ทำให้ผมรู้สึกถึงช่วงเวลา กับการรอคอยบางสิ่งบางอย่าง และคำที่ทำให้รู้สึกถึงการที่ต้องตัดสินใจ จำต้องเลือก

“ระหว่างสิ่งใดสิ่งหนึ่ง”

 

ช่วงเวลาของการรอคอยความคิด เพื่อให้ได้ความคิดใหม่ๆ ตามที่ต้องการ บางครั้งมันก็ไม่ง่ายเสมอไป การได้อยู่ท่ามกลางระหว่างความคิดเห็นร้อยแปด หรืออาจมากกว่านั้น ความลังเลจากสิ่งที่ยังสงสัย ความคิดเห็นจากประสบการณ์ตรงของตัวเอง หรือรับมาอีกต่อในรูปแบบประสบการณ์มือสอง จากผู้อื่นที่ได้เล่าให้ฟัง ย่อมจะถูกนำมาใช้ประกอบการตัดสิน และมักมีตัวเลือกที่มีมากกว่าหนึ่งเสมอ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ยุ่ง จากสิ่งที่ไม่น่าจะยาก

การเดินทางถ้ายังไม่ถึง คงพูดได้ว่า “ยังอยู่ระหว่างทาง” การเดินทางที่ยังคงต้องไปกันต่อ จนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง ระหว่างทางที่เราอาจพบเจอกับหลายสิ่งหลายอย่าง ตลอดเส้นทางเราอาจเห็นสิ่งเหล่านี้และสิ่งเหล่านั้น ด้วยสายตาของความเคยชิน และถ้าได้มองสิ่งต่างๆ ระหว่างทางให้ดีพอ เราอาจจะเห็นในสิ่งที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน และชัดเจนพอที่จะไม่เห็นความเดียวดายของตัวเองอีกต่อไประหว่างการเดินทางในครั้งนี้

และได้ยินออกบ่อย ว่าชีวิตคือการเดินทาง กับระหว่างทางที่หลายคนมักคิดอยู่เสมอว่ามันป็นการเดินลำพัง จะดีกว่าถ้าระหว่างทาง กลับหลังหันไปมองเพื่อนร่วมทาง จนได้เห็นสายตาของความห่วงใยของใครอีกคนและอีกหลายๆ คน ที่ได้อยู่ร่วมระหว่างการเดินทางมาโดยตลอด กับคนที่เราไม่เคยสังเกตุเห็น กับคนที่คอยพยุงไม่ให้เราล้มลง

หรือหลงทางไประหว่างทางของชีวิต

ว่ากันว่า “การเปิดใจคือการปิดช่องว่างระหว่างเราให้แคบเข้า” และเมื่อได้พูดคุยจนเข้าใจซึ่งกัน ช่องว่างระหว่างเราก็จะถูกทับถมให้เติมเต็มไร้ซึ่งช่องว่าง เรื่องราวของ “ช่องว่างระหว่างเรา” ก็จะกลายเป็นนิทานก่อนนอนไปในที่สุด / เทคนิค : F8 1/250s ISO100 / สถานที่ : แยกสี่กั๊ก กรุงเทพฯ

ช่องว่างระหว่างเรา เมื่อมันมากเข้า ความเข้าใจก็ลางเลือน มีบางสิ่งระหว่างเราที่ยังไม่รู้ ยังไม่เห็น เพราะ “ช่องว่างอันดำมืดมันขวางกั้นไว้ระหว่างเรา” ราวกับเป็นหุบเหวของความไม่เข้าใจ และว่ากันว่า “การเปิดใจคือการปิดช่องว่างระหว่างเราให้แคบเข้า” และเมื่อได้พูดคุยจนเข้าใจซึ่งกัน ช่องว่างระหว่างเราก็จะถูกทับถมให้เติมเต็มไร้ซึ่งช่องว่าง เรื่องราวของ “ช่องว่างระหว่างเรา” ก็จะกลายเป็นนิทานก่อนนอนไปในที่สุด

สุดท้ายแล้วของปลายเรื่อง กับเรื่องราวของคำว่า “ระหว่าง” ที่จะยังท้าทายให้เราได้เลือก ได้แยกแยะผ่านเนื้อหาสาระ ความเข้าใจชีวิตในแบบที่เรามี ในแบบที่เราเป็น ไม่ว่าจะคิดและตัดสินใจในแบบไหน ก็อยากให้มองเห็นสิ่งต่างๆ ผ่านสายตาของนักสังเกต และไร้แล้วซึ่งช่องว่างระหว่างกัน และในระหว่างนี้ผมคงต้องขอตัวลาไปรับประทาน “แตงโมลูกโตราคาย่อม” ที่ได้ซื้อเอาไว้

ขอบคุณมากมายครับ •

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต