การเดินทางโดยเที่ยวเดินนี้ ไม่ได้ระบุตารางเวลาการออกเดินไว้แน่ชัด จากจุดหมายที่ไร้ปลายทาง จุดสิ้นสุดของเที่ยวเดินขึ้นลงอยู่ที่ใจ ว่าอยากไปต่อหรือพอแค่นี้ เที่ยวเดินในเมืองกว้างกับย่างก้าวที่ยังพอมีแรง เกือกคู่เก่ายังคงไม่กัดเจ้าของ ใส่นุ่มสบายเท้าที่ได้มาในราคาเบาๆ

การเดินเที่ยวในต่างถิ่น นอกจากจะพกกล้องที่สะดวกใช้แล้ว อีกสิ่งสำคัญที่ห้ามลืมระหว่างเดินทางก็คือเงินในกระเป๋า ทั้งแบบเหรียญและแบบแบงก์พิมพ์นิยมใบสีเขียว ถ้าเป็นใบแดงๆ ก็จะดีมาก พกพาไว้ให้พอกับค่าข้าวค่าน้ำระหว่างทาง

ให้พอดีเท่ากับใจที่เกินร้อยไม่มากนัก

 

ในวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งโล่งใส ในบางครั้งอาจมีเมฆหมอกทางอารมณ์ทำให้จิตใจขุ่นมัวไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้สร้างปัญหาในเที่ยวเดินแต่อย่างใด แต่เพื่อความไม่ประมาทในระหว่างเที่ยวเดิน คงต้องสำรวมความรู้สึก ระมัดระวังความคิดพอเป็นกระษัย

การเดินทางในครั้งนี้ใช้เส้นทางสายเดิมเพราะกลัวหลง เวลาในการเดินทางมากกว่าหนังโฆษณาในโรงภาพยนต์เพียงเล็กน้อย

เที่ยวเดินนี้ก็นำพาผมมาถึงย่านเก่า “Flower Market” ย่านค้าดอกไม้ที่สำคัญ มากไปด้วยอาคารพาณิชย์เก่าแก่ สวยคลาสสิคเหนือกาลเวลา ตึกรามบ้านช่องสูงๆ ต่ำๆ เก่าใหม่ปนกัน ดูแปลกตาหลากสีสัน ไม่แพ้ดอกไม้ที่ถูกวางขายอยู่ทั่วบริเวณ

ความมากหน้าหลายตาของผู้คนที่นี่ ราวกับดอกไม้หลากสายพันธุ์หลายสีสัน มีทั้งพ่อค้าแม่ขาย ผู้ใช้แรงงานรับจ้างเข็นของ รวมถึงนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ที่เดินทางมาจากเที่ยวบิน และเที่ยวเดินอย่างผม

เมื่อเดินถ่ายภาพเข้านอกออกซอยไปพักใหญ่ ก็เริ่มรู้สึกถึงความหิว อาหารการกินของที่นี่หารับประทานได้ไม่ยาก มีแบบนั่งอิ่มในร้านและยืนกินอยู่ข้างรถเข็นขายอาหาร

กลิ่นหอมหวนชวนชิมจากร้านรถเข็นปิ้งย่างลอยโชยมา มองเห็นควันคลุ้งโขมงจากฝั่งตรงข้าม เพื่อเข้าถึงความเป็น “Street food” ผมข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้าม และระงับความหิวด้วยการจัด “grill chicken ass” ให้ตัวเองไป 3 ไม้

เที่ยวเดินของผมยังคงต้องไปต่อ เพราะการตามหาสิ่งที่อยากเห็นยังทะยานไม่ยอมหยุด การเดินทางด้วยเที่ยวเดินเป็นเวลานานๆ อาจทำให้เมื่อยขาอยู่บ้าง แต่นักเดินทางที่ทำตัวดีๆ แบบผมแต่ก็ทำเป็นลืมไว้ไม่ให้เมื่อย ขอบเขตของการเดินทางจะจบลงเมื่อถึงเวลาอันสมควร เมื่อการเดินทางจบลง กับการไม่ได้พบภาพที่อยากพานพบ มันก็จะจบลงด้วยดีเสมอ กับการท่องเที่ยวเชิงพเนจร

เมื่อเที่ยวเดินมาถึงจุดที่เกือกคู่เก่าไม่นุ่มสบายเป็นมิตรเหมือนคราวก่อนหน้า ความเมื่อยล้ากระตุ้นเตือนถี่ๆ ราวกับจะบอกให้ยอมรับสภาพของความเป็นจริง

เมื่อใจไม่อาจบอกร่างกายให้ลืมความอ่อนล้าได้อีกต่อไป ความดื้อดันไม่อาจไปต่อ

การเดินทางของผมจบลงด้วยการหยุดยืนพักหน้าอาคารเก่าๆ หลังหนึ่ง และบอกกับตัวเองว่า “เที่ยวเดินมันมาถึงปลายทางแล้ว” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองอาคารที่อยู่ตรงหน้าผ่านความรู้สึกเหมือนเช่นเคยเป็นมา และได้บอกกับตัวเองเป็นครั้งที่สองในความรู้สึกที่ดีขึ้นแบบเฉียบพลัน

“เจอแล้ว! กลับเหอะ!”

ขอบคุณมากมายครับ

 

เอกภาพ | พิชัย แก้ววิชิต

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022