ไม่ว่าสถานการณ์การเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำของ”น้องเมย” ไม่ว่า

สถานการณ์อันเกี่ยวกับนาฬิกาหรู Ricard Mille ก่อให้เกิดนัยประหวัด

นัยประหวัดไปยังสำนวนไทยโบราณ

“ขว้างงูไม่พ้นคอ” ดังที่ปรากฏในละครนอกเรื่อง”ไกรทอง”ตั้งแต่ยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์ว่า

“จะขว้างงู ดูถูก อสรพิษ

มันจะผิด พ้นคอ ไปข้างไหน”

เพราะว่ากรณี”น้องเมย”ก็ปะทุขึ้นที่โรงเรียนเตรียมทหาร เพราะว่ากรณี Richard Mille ก็ส่องประกายแวววาวมาจาก หน้าตึกไทยคู่ฟ้า ทำเนียบรัฐบาล

มิได้เป็นเรื่องอื่น เรื่องไกล

 

คำถามที่เสนอเข้ามาก็คือ กรณี GT 200 เกิดขึ้น ดำเนินไปและ ดำรงอยู่อย่างไร

ดูเหมือนว่าไม่มี “ใครผิด”

แม้ที่ประเทศอังกฤษ เจ้าของประดิษฐกรรม GT 200 ถูกศาลพิพากษาไปแล้วว่า

ลวงโลก

แต่ดูเหมือนในประเทศไทย ไม่ว่าอดีตนายกรัฐมนตรี ไม่ว่านักนิติวิทยาศาสตร์ ไม่ว่านายทหารน้อยใหญ่ในกองทัพ ล้วนไม่เคยมีการออกมาแสดงความรับผิดชอบแต่อย่างใด

ถามว่าบทบาทและการตัดสินใจของท่านเหล่านั้นความรู้สึกของประชาชนดำเนินไปอย่างไร

คำตอบ คือ “ขว้างงูไม่พ้นคอ”

 

เหมือนกับเสียงอันดังขึ้นที่ตลาดปลา ปัตตานี เหมือนกับคำแถลงว่าด้วยการหายตัวไปของ”แบมุส”

บทสรุปอาจจางหาย คลายจากไปเป็นลำดับ

แต่เสียงยังดังกึกก้องอยู่ในความรู้สึกของชาวบ้านหรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวประมงคนนั้น

เช่นเดียวกับกรณี”แบมุส”

คนที่ออกมาให้ร้ายป้ายสี แม้จะลอยหน้าลอยตาแถลงข่าวในเรื่องอื่นเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

กระนั้น สายตาที่มองไปก็ไม่น่าจะเหมือนเดิมอีกแล้ว

นี่แหละที่โบราณสรุปอย่างรวบรัดว่า “ขว้างงูไม่พ้นคอ”