ประกวดเรื่องสั้น มติชนอวอร์ด

อนุสรณ์ มาราสา

 

นักเขียนดีเดือด

 

รบ นิรันดร ชายวัยกลางคนผู้มีหนวดเครารุงรัง เค้าโครงหน้าคล้ายราชสีห์แก่ๆ ผู้โดดเดี่ยวเดินล่าเหยื่อแถวทุ่งร้าง เหลือบแลด้านข้างละม้ายโสกราตีสบิดาผู้ก่อตั้งศาสตร์ปรัชญาตะวันตกผู้กล่าวสัจพจน์ ชีวิตที่ไม่ถูกตรวจสอบนั้นช่างไร้ค่า

ตั้งแต่วัยเรียนมหาวิทยาลัยพาตนเองเข้าคลับคล้ายปีศาจเข้าสิงนั่งชันเข่าหน้าประตูหอนักศึกษาแหงนมองหมู่ดาราที่กำลังเริงรำกลางอ้อมกอดรัตติกาลสุดเยือกเย็นก็มีเทวดาใจดีนำพวงมาลัยมาคล้องคอให้เกียรติว่าเป็นศิลปินคนใหม่

นักเขียนหนุ่มทุ่มเทการอ่านและฝึกฝน ไม่ลืมถักไลฟ์สไตล์ข้างนอกหยั่งกะนักประพันธ์ผู้โด่งดัง เอาไว้ล่วงหน้าเหมือนผีประพันธกรเข้าสิงไม่ยอมออก นั่งอ่านวรรณกรรมชั้นดีระดับโลกประดับสมองให้ยกระดับสากล ล้วนกำพืดเดิมฟากฝั่งตะวันตกหยั่งกะศาสดาคนใหม่ ประดับหนวดแหลมเปี๊ยบเหนือฝีปากผู้คงแก่เรียนสละกิเลสทั้งปวง

คืนค่ำที่ดาวบนท้องฟ้าบิดขี้เกียจ ปล่อยเงามืดเทาปล่อยความไอหนาวลงสู่พื้นล่างกลั่นแกล้งให้คนตาบอดมองลอดผ่านโถงถ้ำวรรณกรรมผลงานก็ไม่เคยได้รางวัล ปีที่รวมเรื่องสั้นเล่มแรกเข้ารอบสุดท้ายนักวิจารณ์ทั้งหลายต่างยกให้เขาอันดับหนึ่ง แต่นักเขียนน้องใหม่จากเวทีนักเขียนเยาวชนคว้าไปหน้าตาเฉย

นักวิจารณ์วิเคราะห์อาจถึงสิ้นสุดงานแนวขนบหรือเปล่า โลกหลังโพสต์โมเดิร์นนักเขียนควรปรับกลวิธีให้ทันโลกมิใช่แต่คร่ำครวญถึงท้องไร่ ท้องนา ฝูงวัว ฝูงควาย เดี๋ยวนี้ข้าวสารมีขายในห้าง หรือสั่งผ่านมือถือกันแล้ว

คนดังแห่งวงการตอกแผ่นหลังนักเขียนเหมารวมหัวหงอกหัวดำที่คร่ำเคร่งงานเขียนพิสูจน์ตัวตน เขาใช้อะไรวัดตื้นลึกหนาบางมนุษย์ พูดได้ยังไงนักเขียนสมควรอยู่ใต้วรรณกรรมหนึ่งบรรทัดเสมอ

ฝูงสัตว์ร้ายทั้งโขยงยังครึกโครมห้องใจกลายเป็นสวนสัตว์นานาชนิดทั้งที่รู้จักฟัดกันเองสนุกสนาน ให้ตายเถิด สมองพื้นที่สร้างสรรค์มันกลายเป็นลานเพลินเดรัจฉานได้ยังไงกัน เขาอยากฆ่าพวกมันให้สิ้นซาก แต่จะใช้อาวุธชนิดใดล่ะที่จะฆ่าให้เกลี้ยงเพื่อเลี้ยงฝันไม่ให้ดับสลาย

คำถามร้อยพันวิ่งเข้ามาหาเหมือนเทหวัตถุอันตรายจากฟากฟ้าพุ่งชนขั้วใจ นวนิยายตกรอบเวทีโน้นกลับได้รางวัลดีเด่นอีกเวทีหนึ่ง มันคือโชค ดวง หรือฝีมือบันดาล นั่นมันหาใช่ผิดนักเขียน เป็นความล้มเหลวสาธารณะแห่งอัลไตต่างหากล่ะ

รบมีคำถามผุดหลอกหลอนเสมอมันเกิดอะไรขึ้น นิยายแนวขนบเรื่องหนึ่งวิ่งผ่าเกาะกลางถนนสี่เลนวรรณกรรมได้ครองรางวัลอีกหนปีรุ่งขึ้น ทั้งๆ ชายเฒ่าเขียนเป็นเรื่องแรกสำนวนโวหาร และแนวขนบธรรมดาโหยหาคืนวันเก่าๆ แกพิมพ์ส่งประกวดไม่กี่เล่มแต่กวาดรางวัลระดับชาติชนิดหักปากกาเซียน

รบ นิรันดร เห็นสิ่งไม่แน่นอนวงการวรรณแห่งอัลไตนคร กัดกรามแน่นก่อนตัดสินใจโบกมือลาเมืองหลวง

 

รบกลับไปใช้ชีวิตในขนำกรีดยางสมบัติที่พ่อแม่สร้างทิ้งไว้ช่วงเขาหลงวนในป่าคอนกรีตบ้าเขียนหนังสืองานที่รัก ปล่อยให้คนที่รักเขาจากไปด้วยอุบัติเหตุรถชนตายพร้อมกัน ในช่วงที่ยากจนสุดแทบไม่มีเงินกินข้าว ต้องย้ายที่พักเพราะโดนไล่ออกเป็นปีศาจผมขาวเร่ร่อนในเมืองหลวง ลำบากขนาดไม่มีเงินค่ารถกลับบ้านให้ทันงานศพ

ในปีรุ่งขึ้นจากการแนะนำเพื่อนบ้านควนดินแดงเขาได้แต่งงานกับข้าราชการส่วนท้องถิ่นจากการแนะนำญาติห่างๆ เพราะกลัวว่าจะตายคาขนำกรีดยางไม่มีใครเหลียวแล เพราะรบเล่นเขียนหนังสือเหมือนคนสติไม่สมประกอบ วันไหนที่ย่างกรายออกร้านน้ำชาปากซอยวันนั้นคือวันโลกแตก เผลอแสดงวิสัยทัศน์ดังๆ ว่า เขาไม่ชอบคนประเภทปลูกยางร้านน้ำชา นอกจากไม่ยอมพัฒนาตัวเองทำให้โลกพลอยไม่เจริญ เพื่อนบ้านเรียกรบปากปีจอตามหลัง

“พี่น่าจะแต่งงานกับหนังสือ อยู่ไม่มีความสุขก็อย่าอยู่เลยดีกว่า” นักเขียนไส้แห้งรบยิ้มให้ชีวิตคู่ที่ครองรักกันเพียงสามปีต้องแยกทางเดิน ทิ้งให้เขาพ่อม่ายค้นหาสัจธรรมกลางป่าลึกอย่างเดียวดายอีกหน

รบ นิรันดร ต้องปรับกระบวนให้ชีวิตนักเขียนวัยเลขห้าต้นๆ ดำเนินต่อไปให้ได้ ก้าวให้ทันวงการหนังสือที่หลงใหล เขาตัดสินใจให้บังบาหลีกรีดยางปันอัตราส่วนหกสี่ประทังชีวิต มีความลำบากที่ต้องออกซื้อกาแฟ ข้าวสาร อาหารแห้งสุดสัปดาห์

บังบาหลีนักเลงนกกรงหัวจุกทักทายในวันมาส่งเงินค่ากรีดยางประจำสัปดาห์ ทำไมไม่หาเมียใหม่สักคนไว้นอนกอดแก้หนาวบ้าง เดี๋ยวนี้สาวแก่หญิงม่ายมากจนผิดปกติ อย่างขี้เกียจที่สุดก็จิ้มหาไปในอินเตอร์เน็ตนั่นแหละ รบเห็นด้วยจึงตามหาแม่ม่ายโลกออนไลน์

ก่อนที่เพื่อนบ้านจะขอตัวย้ำเตือนแฟนในเฟซบุ๊กอาจเสี่ยงไม่ตรงปกก็ได้นะ เพราะไม่อยากให้ผิดหวังซ้ำซาก

นักเขียนยิ้มให้เพื่อนบ้านแห่งชุมชนควนดินแดงผู้ใจดี ชีวิตเขาโชคร้ายมามากพอแล้วจะเมียกลายเป็นผีคงไม่ประหลาดอะไร

 

นักเขียนหนุ่มใหญ่พาตนเองเข้ากลุ่มหาคู่ออนไลน์ทันสมัยบีบข้อมูลให้อยู่ในพิกัดใกล้เคียง รวมทั้งนิสัยใจคอของคนสองคนเหมือนแม่สื่อออนไลน์เทวดา นานเพียงสองวัน เธอทักมาในอินบ็อกซ์ว่าอยู่แม่ขรี จังหวัดพัทลุงนี่เอง สาวบ้านๆ ที่ผัวถูกยิงตาย ทิ้งลูกชายไว้ให้หนึ่งคนตอนนี้เรียนโรงเรียนประจำที่สงขลา

วันรักสุกงอมสายสัมพันธ์คืบหน้าช่องทางโลกโซเชียลจนถึงแม่ม่ายออนไลน์หอบผ้ามาจากแม่ขรีมั่นใจเต็มร้อยว่าไม่หลอกปก นางทำลายกฎเหล็กบางข้อที่ว่าไม่ตรงปกตามคำครหา อายุสี่สิบ รูปร่างอวบ ผิวดำแดง ที่แฝงด้วยเสน่ห์ทั้งร่าง ยิ้มหวาน ช่างพูด ท่าทางคล่องแคล่ว สมกับแม่ศรีเรือน นักเขียนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ถ้าพี่รบไม่รังเกียจแม่ม่ายลูกติดก็อยู่กันจนตายแหละค่ะ สาวนุ้ยไม่ล่อกแล่กรักใครรักจริง” นางบอกชัดเจนนิสัยสาวใต้ของจริง

“ดีสิ มีลูกแล้วไม่ต้องเหนื่อยผลิต พี่จะได้เขียนหนังสือตั้งใจ” คำว่า ดีสิ ไม่ต้องเหนื่อยเพียงต้นประโยคก็มากพอแล้วมิใช่หรือ

“นุ้ยเป็นเพแหละค่ะ รับพิมพ์งาน ตัดยาง ส่งอีเมลงานเขียน ช่วยพิสูจน์อักษรก็ได้นะคะ พี่เป็นนักเขียนก็ยิ่งภาคภูมิใจเลยล่ะค่ะ”

“อ่ะ ดีเลย จะมีคนช่วยพิสูจน์อักษร ส่งเมลถึงโรงพิมพ์ให้ เรื่องสวนยางถ้ามีคนตัดไม่ต้องแบ่งคงดีมากๆ เลย”

“เนื้อคู่กันแล้วคงไม่แคล้วกันไงคะ” สาวนุ้ยยิ้มทั้งปากและดวงตาคมขำ

“โปรแกรมหาคู่ออนไลน์เก็บรายละเอียด ดียิ่งกว่าเจอเนื้อคู่ตลาดสดซะอีกนะ” รบพูดอย่างเป็นสุข

“ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายให้เราอยู่กับมันได้นาน นุ้ยชอบนิสัยใจคอด้านลบของพี่นะ ขี้เกียจออกซื้อกาแฟ และนิสัยที่แก้ไม่หาย เขียนเสร็จส่งไปตีพิมพ์แล้วไม่ยอมอ่านงาน พี่เป็นคนจริงๆ ใจ คนเราไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์ทุกอย่าง”

“ชะ ใช่แล้วน้องนุ้ย พี่เขียนหนังสือได้กรีดยางไม่เก่ง” รบกลืนน้ำลายเฮือก หญิงม่ายเดาะปรัชญาหยั่งกะถอดจากตำราชีวิตระดับโลก

“สำหรับนุ้ยไม่ต้องเป็นนักเขียนก็ได้ถ้ากรีดยางเป็น” รบตาลุกวาว ไม่นึกจะได้ยินคำคมจากแม่ม่ายพัทลุงตอกย้ำอีกหนหนึ่ง

สาวนุ้ยนั่งมองคู่ชีวิตที่ถูกบรรณาการให้จากโซเชียล เดินทางมาเกือบร้อยกิโลเมตรแต่ก็หายเหนื่อย ดูหน้าตาแล้วใจดี มีเมตตาผิดร่างกายทรุดโทรม ถ้าจับอาบน้ำ แต่งตัว โกนเครา ก็ไม่ทุเรศอะไรนัก ว่างๆ ได้เกี่ยวก้อยเดินห้างเทสโก้ โลตัส เอกซ์เพรสใกล้บ้านสบายๆ

สาวนุ้ยบอกหลังจากกรีดยางเสร็จแล้วจะดูแลเรื่องงานเขียน ช่วยอ่านพิสูจน์อักษร ส่งเมลไปให้สำนักพิมพ์ เป็นงานรอง ตั้งแต่เมียทิ้งเขาก็หงุดหงิดไม่น้อย แต่แล้วสวรรค์ทรงโปรดได้เจอสาวนุ้ยผู้รู้ใจคนนี้แหละ จะได้ตั้งใจเขียนหนังสือให้เป็นจริงสักที

 

บ่ายวันที่แดดร่มลมตก สาวนุ้ยกรีดยางเสร็จนำกาแฟมาเสิร์ฟให้ถึงห้องสาดความง่วงนอนให้ย่อยสลาย ให้ทั้งห้องประดับประดาด้วยบรรยากาศเขียนหนังสือ ประกอบด้วยกาแฟ บุหรี่ น้ำอุ่นอีกหนึ่งกาวางไว้ใกล้ตัวตามปกติ

“มีสถิติน่าสนใจมาฝากค่ะ” สาวนุ้ยเอ่ยขึ้นพลางมองข้อความในเฟซบุ๊ก

“นักเขียนเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เกิดอุบัติเหตุ เพราะใช้หยักสมองควบคุมกลับไปคิดหมกมุ่น จริงจังเรื่องที่เขียน เวลาขับรถออกจากบ้านมีตัวละครวิ่งตามเป็นพรวนพากันนั่งเต็มรถ บางตัวก็ขี่คอขณะเขากำพวงมาลัย หลายครั้งตัวละครถูกหามเข้าห้องไอซียูพร้อมนักเขียน บางคนโชคร้ายตายพร้อมนักเขียนก็มี” เสียงเจื้อยแจ้วเมียรักอ่านข้อความในมือถือ

“ระวังเอาไว้บ้างก็ดีนะพี่”

“คนเขียนนั่นแหละตายคนแรก” รบตอบขุ่นเคืองขณะใช้ปลายดินสอแทะขี้ฟันส่งกลิ่นเข้ารูจมูก

“อีกนิดนะ” เมียอยากให้นักเขียนฟังให้จบ

“โลกนี้มีทั้งล้มเหลวและสำเร็จทุกอาชีพ นักเขียนก็ไม่ได้ละเว้นหรอก โลกจึงไม่ใช่เวทีประกาศความสำเร็จเสมอไป”

“บ้าๆ เพ ชงกาแฟดีกว่าไม่อยากฟังให้เสียสุขภาพ” นักเขียนไล่เมียทำหน้าที่ในครัว ตนเองดันดูดบุหรี่พ่นควันคลุ้ง

“ได้ค่ะ นักเขียน” เมียรักเดินกุมมือถือเดินเข้าไปในครัว เธอไม่อยากโผล่หน้าเข้าห้องทำงานสามีเท่าไหร่นักหรอก ควันบุหรี่ให้โทษกับคนใกล้ชิดมากกว่าคนสูบซะอีก

รบไม่เคยลืมสักนาทีเดียว จะไม่มีวันล้มเลิกความฝันตราบใดที่ยังมีลมหายใจเข้าออก แม้จะต้องทนทรมานปีแล้วปีเล่า

ทางออกประการเดียวที่มีโลกโซเชียลให้คลายเครียดขอแอดเป็นเพื่อนนักเขียนค่อนประเทศ เข้าไปกดไลก์รัวๆ ทั้งที่เคยเห็นหน้าและไม่เห็นหน้า ขึ้นชื่อว่าเป็นนักเลงคีย์บอร์ดด้านวรรณกรรม ที่สร้างความเอือมระอาชนิดเขาไม่รู้ตัว

เขาชอบโยนเผือกร้อนลงหน้าเฟซบุ๊ก ตั้งหัวข้อโพสต์แสบๆ คันๆ

หนหนึ่ง หยิบประเด็นว่านักเขียนมีหลายนามปากกาเพราะไม่จริงใจ เปลี่ยนชื่อไปเรื่อยเหมือนจิตใจไม่อยู่กะร่องกะรอย เป็นการไม่จริงใจกับวงการ รบออกความเห็นว่าไม่จำเป็น นักเขียนกับเรื่องแต่งไม่จำเป็นต้องน้ำเนื้อเดียวกัน เรื่องนามปากกาสำคัญไฉน รบ นิรันดร เข้าไปทุกเฟซบุ๊กนักเขียนแสดงความเห็นต่าง

สุดท้ายเขาถูกบล็อกเลิกคบแบบไม่เผาผี

 

วันที่รบรอคอยก็มาถึง ที่สุดถึงวันที่เขาได้เป็นนักเขียนอัลไต อวอร์ด คนใหม่สมใจอยาก สวรรค์กับนรก คือชื่อนวนิยายที่ถูกกล่าวถึงอย่างกว้างขวาง เขาตกตะลึงดีใจสุดขีด เส้นเลือดทุกเส้นทำงานผิดปกติชักกระตุกก่อนนอนสลบไม่ได้สติ

เขากลายเป็นนักเขียนอัมพาตได้แต่คลานไปมาในห้องหนังสือ ออกสื่อแต่ละทีดีที่มีการใช้โปรแกรมทางอินเตอร์เน็ตช่วย

ทว่า สัปดาห์หลังจากข่าวดีเพียงไม่นานนัก เขากลับพบเจอวิบากกรรมแบบผีซ้ำด้ำพลอย สาวนุ้ยเกิดอุบัติเหตุโดนรถสิบล้อฝ่าไฟแดงชนตาย นำความเศร้าโศกมาให้นักเขียนยิ่งนัก เขาถูกแบกขึ้นรถไปร่วมงานศพเมียรักที่พัทลุง

สามเดือนผ่านพ้นไป ในวันแดดร่มลมตก อาการอัมพาตค่อยดีขึ้นตามลำดับ สามารถขยับตัวขึ้นนั่งบนเก้าอี้ได้

รบ นิรันดร นึกถึงสาวนุ้ย เขาลองเปลี่ยนพาสเวิร์ดอีเมลของเธอ แล้วรบเบิกตาโพลงเมื่ออ่านนวนิยายชิ้นมาสเตอร์พีซที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จในอายุวัยเลขห้า สาวนุ้ยได้แปรเปลี่ยนเป็นอื่นขณะพิสูจน์อักษรเกือบทั้งหมด เว้นเอาไว้แต่คำนำผู้เขียนและชื่อเรื่องเท่านั้นเอง

รบเหงื่อแตกในวันที่เขาได้ก้าวมาสู่จุดสูงสุด ลองเข้าไปค้นระบบคลาวด์โดยใช้รหัสสาวนุ้ยนำสองสำนวนนวนิยายนั้นเข้าเครื่องปรินต์ออกมาอ่านหน้าต่อหน้า ยิ่งอ่านก็ยิ่งชัดเจน สาวนุ้ยไม่ใช่แค่พิสูจน์อักษร นักเขียนตัวจริงคือผู้ที่ทำงานบริสุทธิ์ผ่านงานเขียน สอนปรัชญาชีวิตในขณะนางได้อำลาโลกนี้ไปแล้ว มันเกิดเรื่องบ้าๆ นี้ได้ยังไงกันวะ

โลกเงียบตัวอักษรดัดนิสัยไม่ชอบอ่านหลังจากตีพิมพ์ที่ติดตัว และนิสัยไม่ชอบเดินทางไปซื้อกาแฟที่แก้ไม่หายของชายคนหนึ่งให้ต้องทบทวนพฤติกรรมด้านลบที่เขาไม่ยอมแก้ไขมันตั้งแต่วัยหนุ่มจนเกาะติดเป็นเพดานทรุดโทรม ทั้งมวลได้ส่งผลให้ในวันที่ประสบความสำเร็จราวกับเป็นวันที่ฝันเป็นนักเขียนเพิ่งเริ่มต้น

ในขณะป่ายางตกอยู่ในความเงียบ บทเพลงคนผิดหวังดังเศร้าสร้อยเหลือเกิน สถานที่สาวนุ้ยขับรถไปตั้งบนตีนควนและเดินไปกรีดยางทุกค่ำคืน มันลอยมาจากฝั่งตะวันตกจุดกำเนิดลื่นไหลมาตามเพลงลมสะกิดใบยางเบาแผ่ว ทว่า มันทำให้สะดุ้งสะเทือนในหัวอกเหมือนได้ยินเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า รบลุกขึ้นกลางดึกทุกครั้ง

ในเมื่อทุกอย่างต้องพังทลายตั้งแต่เริ่มต้น ถ้าเขายึดอาชีพกรีดยางตั้งแต่เรียนจบยังได้เป็นมนุษย์คุณธรรม ดูแลบุพการีด้วยความภาคภูมิใจ เขาได้สร้างลูกผู้ชายกรีดยางดึกดื่นมาเลี้ยงครอบครัว มองย้อนหลังไปในเส้นฝันก่อกำเนิดในรั้ววิทยาลัยมีชื่อเสียง

ใช่ โลกนี้เต็มไปด้วยความล้มเหลวมากพอกับความสำเร็จ เช่นคำที่เมียรักงัดข้อความมาสอนสั่งเมื่อวันนั้น

“หาเมียได้อีกสักคนแล้วรบเอ้ย สวนยางมึงรกเหมือนป่าเสือแล้วรู้มั้ย” เสียงทักทายดังขึ้นนอกหน้าต่างห้องเขียนหนังสือ

“ดูข่าวในเฟซบุ๊ก มึงได้รางวัลอะไรเหรอ เอาถ้วยให้บังบาหลีดูหน่อยสิ” รบ นิรันดร ลุกขึ้นหยิบโล่รางวัลให้เพื่อนบ้านชมเป็นขวัญตา

“ถ้วยแข่งนกกรงหัวจุกกูใหญ่กว่าซะอีก” รบบีบโล่รางวัลในมือแน่นพร้อมกับกัดฟันกราว

 

หันหลังให้บังบาหลีเขานั่งหยิบนวนิยาย นรกและสวรรค์ ขึ้นมาพลิกอ่านไปมาอีกครั้ง

มองเห็นหน้าสาวนุ้ยแทรกทุกบรรทัด

ทุกคำอักษรเขาได้ยินเสียงของนางแว่วดังรอบๆ ห้องหนังสือ

ไม่จำเป็นต้องเป็นนักเขียนก็ได้ถ้ากรีดยางเป็น •

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022