ชะตากรรมที่ สมปอง นครไธสง กำลังประสบ แทบไม่แตกต่างไปจาก ชะตากรรมที่ ไพรวัลย์ วรรณบุตร ได้เผชิญมาแล้ว

เพียงแต่กรณี สมปอง นครไธสง เป็นเรื่อง”ผลประโยชน์”

ขณะที่กรณีของ ไพรวัลย์ วรรณบุตร อาจเป็นเรื่องของจริตเป็นเรื่องของความชอบ ความไม่ชอบ

แต่ไม่ว่ากรณีของ ไพรวัลย์  วรรณบุตร ไม่ว่ากรณีของ สมปอง นครไธสง ในที่สุดแล้วก็มาจากองค์ประกอบอันเป็นภาวะ อ่อนด้อยและความไม่เดียงสาอย่างเพียงพอในประสบการณ์ใหม่

นั่นก็คือ สมปอง นครไธสง เองก็มิได้เฉลียวอย่างเพียงพอว่าที่มีการหยิบยื่นผลประโยชน์มาให้อย่างน่าตื่นตาตื่นใจนั้นจะมีอะไรเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน

นั่นก็คือ ไพรวัลย์ วรรณบุตร อาจมิได้สำเหนียกอย่างเพียงพอว่า ในการไหลบ่าเข้ามาของแต่ละเวทีในการแสดงออกจะประสบกับ

แรงเสียดทานมากน้อยเพียงใด

และแรงเสียดทานนั้นก็มิได้เป็นเรื่องของ”ผลประโยชน์”อย่าง เดียว หากแต่แฝงมาพร้อมกับ”อุดมการณ์”และความเชื่อ

 

ต้องยอมรับว่าการดำรงอยู่ในห้วงแห่งเป็น”สมณะ” กับการดำรงอยู่ในสถานะของ”ฆราวาส” ก่อผลสะเทือนและแรงกระทบแตกต่างกัน เป็นอย่างมาก

เมื่ออยู่ใน “ผ้าเหลือง” ไม่ว่าจะก้าวเดินไปที่ไหนมีแต่คนยกมือไหว้ให้ความเคารพ

ตรงกันข้าม เมื่อสละจากโลกอันสะอาดบริสุทธิ์เข้ามาดำรงอยู่ในพื้นที่ของปุถุชน แทนที่จะมีคนยกมือไหว้ เป็นไปได้ว่าทั้งสองอาจต้องยกมือแสดงความคารวะก่อน

ที่แหลมคมเป็นอย่างมากก็คือ พื้นที่ที่ทั้ง ไพรวัลย์ วรรณบุตร และ สมปอง นครไธสง เข้าไปเกี่ยวข้องสัมพันธ์ด้วยจัดว่าอยู่ในพื้นที่

อันเรียกว่า”ทุนนิยม”ซึ่งมากด้วย”ผลประโยชน์”

 

แท้จริงแล้ว โลกที่ ไพรวัลย์ วรรณบุตร เข้ามา โลกที่ สมปอง นครไธสง เหยียบย่างก้าวเดินไป เป็นโลกอันมากด้วยหนามไหน่

“อันตราย”จึงรออยู่แทบจะทุกย่างก้าว ยากจะหลุดรอดไปได้

นี่ย่อมมิใช่ทุ่งลาเวนเดอร์ ไม่ว่าจะมองผ่านกลไกแห่ง”ผลประ โยชน์” ไม่ว่าจะมองผ่านกลไกแห่ง”ชื่อเสียง” ที่สำคัญมีคนดักซุ่มเพื่อฉกฉวยตลอดสองรายทาง

เพียงก้าวแรกที่เหยียบลงมาต่างก็ได้”บทเรียน”อย่างร้อนแรง