วิถีแห่งอำนาจ เอี้ยก่วย/เสถียร จันทิมาธร

เงื่อนงำ เอี้ยคัง ตาย (96)

ต้องยอมรับว่าเอี้ยก่วย 1 กลอกกลิ้ง ขณะเดียวกัน 1 เจ้าปัญญา มันกุมสภาพของส่าโกวได้ว่าเป็นคนอย่างไร

ที่สำคัญก็คือ ยังมีลักษณะ “ทารก” อยู่ในตัวสูงยิ่ง

ที่สำคัญก็คือ เพราะความที่ไม่ค่อยสมประกอบจึงไม่ได้รับความสนใจ ถูกปล่อย ทอดทิ้ง ดำรงอยู่อย่างเปลี่ยวเหงา ไม่มีเพื่อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “เพื่อนเล่น”

เอี้ยก่วยล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาผูกปิดตานาง “ท่านไล่จับข้าพเจ้า หากแม้จับได้ท่านถามอะไรข้าพเจ้าจะตอบตามนั้น ไม่อาจปิดบังแม้สักครึ่งคำ หากแม้นจับไม่ได้ข้าพเจ้าจะจับท่าน ท่านก็ต้องตอบตามความสัตย์”

“วิเศษ วิเศษ” เป็นเสียงขานรับอย่างลิงโลดจากส่าโกว

เอี้ยก่วยฝึกปรือวิชาตัวเบาสำนักสุสานโบราณ มีท่าร่างเลิศล้ำพิศดาร อย่าว่าแต่ส่าโกวถูกผูกตาไว้ ต่อให้มองเห็นได้ก็ไล่ตามเอี้ยก่วยไม่ทัน เอี้ยก่วยเกรงว่าส่าโกวหมดสนุก เลิกราไม่เล่นต่อ จงใจผ่อนฝีเท้าเชื่องช้าลง

“จับได้แล้ว จับได้แล้ว” ส่าโกวร้องขึ้นอย่างลิงโลด

แต่คำถามจากส่าโกวไหนเลยมีความหมาย ต่อเมื่อถึงรอบเอี้ยก่วยจับได้ต่างหากที่มีความหมาย

คําถามของเอี้ยก่วยไปถึงจุดที่ต้องการจนได้ “มีคนผู้หนึ่งหน้าตาคล้ายข้าพเจ้า เอี้ยเฮียตี๋คนนั้นถูกคนทำร้ายถึงชีวิตใช่หรือไม่”

“ใช่แล้ว” เป็นคำตอบจากส่าโกว

“ดึกดื่นค่อนคืนในศาลเจ้านั้นมีนกกาจำนวนมากส่งเสียงร้องกากา” พลางเลียนเสียงร้องของนกกา ในดงไม้ปรากฏกิ่งใบบดบังอาทิตย์ ความจริงมืดมิดอยู่แล้วนางพอส่งเสียงร้องยังเยือกเย็นจับใจ

“เอี้ยเฮียตี๋เสียชีวิตอย่างไร”

“โกวโกว ให้เราบอก เอี้ยเฮียตี๋ไม่ให้เราบอก เขาฟาดใส่โกวโกว 1 ฝ่ามือ ตัวเขาพลันหัวร่อดังๆ ออกมา เฮอะ เฮอะ ฮา ฮา”

“ผู้ใดเป็นโกวโกว”

“โกวโกว คือ โกวโกว”

เอี้ยก่วยทราบว่า ปริศนาการตายของบิดาผู้ให้กำเนิดกำลังจะคลี่คลายในบัดดล ถึงกับเลือดลมพลุ่งพล่าน

ขณะจะถามต่อที่ด้านหลังพลันบังเกิดสุ้มเสียง 1 ดังขึ้นว่า

“พวกเจ้าทั้ง 2 อยู่ที่นี่ทำอะไร”

กลับเป็นเสียงของอึ้งเอี๊ยะซือ

ฉากตอนนี้ 1 เอี้ยก่วย 1 ส่าโกว และ 1 ที่เบียดแทรกเข้ามาคือ อึ้งเอี๊ยะซือ มีความสัมพันธ์อย่างค่อนข้างแปลกประหลาดระหว่างกัน

ทั้งสนิทสนม ทั้งแฝงไว้ด้วยปริศนา เงื่อนงำ

“เฮียตี๋อันประเสริฐกำลังเล่นซ่อนหากับเรา” คือคำตอบด้วยความซื่อจากส่าโกว “เป็นเขาชักชวนเรา มิใช่เราชักชวนเขา ท่านอย่าได้ดุด่าเรา”

กิมย้งบรรยายตอนนี้อย่างสั้นกระชับ

“อึ้งเอี๊ยะซือยิ้มเล็กน้อย มองดูเอี้ยก่วยแวบหนึ่ง สีหน้า แววตา แฝงแววลึกซึ้งคล้ายมองทะลุถึงความในใจของเอี้ยก่วย เอี้ยก่วยใจเต้นระทึกขึ้น”

ขณะจะกล่าวคำพูดกลบเกลื่อนพลันได้ยินที่นอกดงไม้บังเกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้น

เป็นฝีเท้าของเที้ยเอ็ง เป็นฝีเท้าของเล็กบ้อซัง เป็นเที้ยเอ็งจูงมือเล็กบ้อซังวิ่งเข้ามารายงานอย่างตื่นเต้น

“ท่านผู้เฒ่าคาดเดาไม่ผิด นางยังอยู่ทางด้านนั้นจริงๆ”

คำว่า “นาง” ในที่นี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก “ลี้มกโช้ว” ซึ่งตามติดศิษย์แปรพักตร์เล็กบ้อซังมานั่นเอง

กล่าวสำหรับเอี้ยก่วย ปริศนาอันค้างคาและดำรงอยู่มาอย่างยาวนานต่อการเสียชีวิตของเอี้ยคัง ผู้บิดา ก็ยังดำรงอยู่อย่างค้างคาต่อไป

เป็นปัญหาเฉพาะตัวของเอี้ยก่วย

เป็นหนามซึ่งตกอยู่ในหัวใจของเอี้ยก่วย ยากเป็นอย่างยิ่งที่จะสามารถถอนออกไปได้ตามความต้องการ

การมาของลี้มกโช้วมีแรงสะเทือนมาถึงเอี้ยก่วยอย่างสำคัญ