ทั้งๆที่ถูกห้ามไม่ให้ถามในเรื่อง “เลือกตั้ง” ในเรื่อง “ต่อท่ออำนาจ”แล้วทำไม “นักข่าว” จึงต้องถาม

แม้จะเสี่ยงต่อการโยน “เปลือกกล้วย” เข้าใส่

แม้จะเสี่ยงต่ออาการ “วีน” ที่เหวี่ยงเข้าใส่ ทั้งโดยแสร้งทำและโดยเป็นจริง

แต่ “นักข่าว” ก็ยัง “ตื๋อ”

เหมือนกับจะไม่เชื่อฟัง เหมือนกับจะย้ำคิดย้ำทำ ไม่ยอมไปยังเรื่องอื่น

นอกจากเรื่อง “เลือกตั้ง” นอกจากเรื่อง”ต่อท่ออำนาจ”

อาจเพราะว่าเรื่อง “เลือกตั้ง” สำคัญ อาจเพราะว่าเรื่อง “ต่อท่ออำนาจ” มีความหมาย

แต่ยิ่งกว่านั้น คือ สนุก

 

กรณีนี้จำเป็นต้องนำเอาทฤษฎีของ ซิกมุนด์ ฟรอยด์ ประสานเข้ากับทฤษฎีของ คาร์ล ยุง เข้ามาจับ

สัมพันธ์กับ อิด อีโก้ และซูเปอร์อีโก้

สัมพันธ์กับ จิตใต้สำนึก ความฝันและการสำแดงออกในเชิงอำพราง

ยิ่งสัมผัสได้ในความหงุดหงิด ยิ่งน่าสนใจ

เพราะว่าเรื่อง “เลือกตั้ง” ไม่น่าหงุดหงิด เว้นแต่จะปิดงำอะไรเอาไว้ เพราะว่าเรื่อง “ต่อท่ออำนาจ” ก็อ่านได้จากรัฐธรรมนูญ เว้นแต่จะปิดงำอะไรไว้

นี่ย่อมเหมือนกับ “ลูกสนิช” ของ แฮร์รี่ พอตเตอร์ นั่นก็คือ ที่ปิดก็จะเปิด

เจ.เค.โรว์ลิ่ง เป็นครู ย่อมสำเหนียกรู้

เหมือนที่บรรดานักข่าว นักหนังสือพิมพ์ กำลังเล่นเกม “ทอม แอนด์ เจอร์รี่” กับกระบวนการ “ต่อท่ออำนาจ”ในขณะนี้

แล้วก็พบว่าในการ “ปิด” กลับยิ่ง “เปิด”

 

ขอให้ย้อนกลับไปสำรวจแต่ละ “ถ้อยคำ” อย่างสังเคราะห์ วิเคราะห์ แล้วประมวลเข้ามาก็จะเห็น

“มันเป็นเรื่องของผม”

“แล้วแต่สถานการณ์” นั่นก็คือ “สถานการณ์” จะเป็นคำตอบใน “อนาคต” และที่สุดเมื่อถูกคาดคั้นหนักเข้าก็ออกมาเป็น

“ผมไม่นั่งยัน ยืนยันอะไรทั้งนั้นแหละ”

ภายใน “การปฏิเสธ” จึงเท่ากับเป็น “คำตอบ”