‘คาว-หวาน’ อันเรียบง่าย

กระแสลมร้อนจากมหาสมุทรอินเดียโบกสะบัดเข้ามาสู่เมืองเพิร์ธอย่างไม่ขาดสาย

แม่หวานมักสะดุ้งตื่นแต่เช้ามืดด้วยแสงแดดเปลี่ยนทิศสาดส่องเล็ดลอดเข้ามาทางขอบม่านหน้าต่าง ท้องฟ้าที่ฉาบไปด้วยสีสันแห่งความร้อนแรงช่างขัดแย้งกับความเย็นสบายของใบไม้สีเขียวหน้าบ้านที่โอนเอนแผ่วเบาช้าๆ เอื่อยๆ

แม่หวานไม่ค่อยคุ้นตากับภาพที่เห็นข้างหน้าจึงมักออกไปยืนตรงระเบียงนิ่งนานพร้อมลมหายใจที่ยาวลึกเพื่อเพ่งมองภาพตรงหน้า ดังอยากให้ฝังเข้าไปในความทรงจำ

ช่วงข้ามปีที่ผ่านมาผู้คนที่แม่หวานรักเคารพต่างพากันจากไปดุจใบไม้ร่วง
ภาพชีวิตที่สดใสพร้อมครอบครัวที่เริ่มสร้างเด็กน้อยตัวเล็กเติมเต็มความสุขเพิ่มความฝันให้สองสามี-ภรรยาอย่างไม่มีเงื่อนไข รอยยิ้มเต็มใบหน้า เมื่อกาลเวลาผันผ่านไม่นานหลายสิ่งอย่างเปลี่ยนแปลงไปดังคลื่นสึนามิถาโถมเข้ามา

สุดท้ายไม่มีใครหน้าไหนสามารถยื้อชีวิตไว้ได้…

โอ้หนอชีวิตช่างเหมือนธรรมะที่แม่หวานเคยฟังพระอาจารย์ท่านบอกว่า “ความตายไม่มีคิว” ความตายจะมาถึงตัวเมื่อไหร่ไม่ทราบได้ ขอแค่อย่าประมาท ขอแค่ให้ทำความดีอยู่เป็นนิจ เพื่อวันหนึ่งที่ถึงคิวแล้วเราจะได้ไปอย่างสบาย ไม่กังวลกับสิ่งใดๆ บนโลกใบนี้

แม่หวานเห็นด้วยที่สุดและพยายามเปลี่ยนแปลงปฏิบัติตนให้อยู่ในศีล ในธรรมเพื่อเป็นพื้นฐานให้จิตใจเข้มแข็งพร้อมที่จะฝึกพัฒนาจิตในขั้นต่อไป

สังคมบนโลกใบนี้ใช่จะสุขสันต์ เราต่างเกิดมาพร้อมกับร่างกายที่รอวันเสื่อมโทรม พร้อมกับสารพัดปัญหาที่พกพาความทุกข์แถมมาให้ แต่มนุษย์ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสัตว์ประเสริฐต่างพยายามปั้นหน้าใส่กันเพื่อให้สังคมยอมรับ

บ้างถึงกับไปทุบหน้าใหม่ บ้างอวดกระเป๋าแบรนด์เนม บ้างอวดเพชรพลอย เงินทอง รถ บ้าน แม้กระทั่งสามีหรือลูกก็ถูกชูมาโอ้อวดกันโดยไม่แคร์ศีลธรรม ขอแค่มีวัตถุปรนเปรอประดับประดาก็พร้อมก้าวออกมายืนแถวหน้าแล้วตะโกนดังๆ ว่า “กูรวย” “กูประสบความสำเร็จ” และกูอยู่เหนือคนไทยอื่นใดทั้งปวง

ทั้งที่บางคนต้องทำงานหนักในครัว งานเสิร์ฟบ้าง ดูแลคนแก่บ้าง และงานทำความสะอาดบ้านบ้างอย่างเหนื่อยยาก ต้องอดทนทรมาน ทั้งยังได้รับการดูถูกเหยียดหยามถึงงานที่ต่ำต้อย แต่เขาเหล่านั้นกลับมีพลังวิเศษที่สามารถยกตนข่มท่านได้อีกคือ

พวกเขารัก “สถาบัน” พวกเขาพร้อมทำลายล้าง ก่นด่า ถ้าใครคนนั้นไม่เห็นด้วย

–ช่างน่าหดหู่เหลือเกิน หยุดเถอะ ทำไมคนไทยต้องมาทะเลาะเบาะแว้งกันเองเช่นนี้

แม่หวานเคยพูดทั้งที่รู้ว่า “เสี่ยง” เป็นดังคาด แค่คำพูดแม่หวานแค่นี้ก็ทำให้พวกเขาไม่พอใจและหันกลับมาเล่นงานแม่หวานทันที

โชคดีที่แม่หวานถอยหลังเดินก้าวออกมาก่อนและพยายามไม่พบ ไม่เจอ ไม่ร่วมวงเวทีเดียวกับพวกเขา ปล่อยให้เขาด่าว่าจนพอใจ

แล้วพวกเขาก็สงบกันไปเอง

การเข้าสังคม คบคนในสมัยนี้ต้องคิดและระวังตัวอย่างยิ่ง ส่วนมากจะใส่หน้ากาก ปั้นหน้าเข้าหากัน อวดกัน และสุดท้ายก็ระแวงกัดกันเองเมื่อผลประโยชน์ไม่ลงตัว

เพราะพวกเขาไม่เคยมีความจริงใจให้ใครในการคบหา เอาตัวเองเป็นใหญ่ ไม่มีการเสียสละ และมองแต่ผลประโยชน์

แม่หวานยังโชคดีที่ไม่ต้องไปสุงสิงอยู่ในสังคมนั้น โชคดีที่มีเพื่อนญี่ปุ่นชื่อ “จิเอโกะ” แม่หวานคบกับเธอก่อนเดินทางมาเพิร์ธ และเราจริงใจ ช่วยเหลือกันและกันได้ในยามลำบากมาโดยตลอด ทั้งเธอและแม่หวานต่างไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบโอ้อวด ชอบปลูกผัก เขียนและอ่านหนังสือ ทั้งยังชอบทำงานบ้าน เลี้ยงลูก และทำอาหาร

เรื่อง “ทำอาหาร” นี่เองที่เรารู้สึกว่าใจเราตรงกัน เรามักแลกเปลี่ยนสูตรอาหาร วัตถุดิบการทำอาหารจนถึงยาสมุนไพรต่างๆ เพื่อบำรุงรักษาสุขภาพร่างกาย เราทั้งคู่ “เลือกกิน” จากการเลือกกินทำให้เราทราบว่า

–ทำกินเองอร่อยที่สุด

แม่หวานชอบเค้กไทรเฟิล (Trifle) ที่คุณจิเอโกะทำให้กินในวันเลี้ยงฉลองคริสต์มาส และไม่สามารถลืมรสชาติที่กลมกล่อมนั้นได้

–เงินไม่สามารถซื้อของกินที่เอร็ดอร่อยได้ในเมืองเพิร์ธ

–อยากกินอะไรต้องทำกินเองค่ะ

คุณจิเอโกะและลูกสาวเธอนักแล่ปลาพูดจนเป็นเรื่องปกติ ใช่ค่ะ คนออสซี่กินหวานมากและรสชาติก็ไม่ถูกปากคนเอเชียที่รักสุขภาพเช่นเราเลย

แม่หวานเคยอยากกินโซบะก็หาไม่ได้ในเมืองเพิร์ธ ร้านญี่ปุ่นหลายร้านก็เป็นของคนจีนที่ทำอาหารญี่ปุ่นออกมาเป็นอาหารจีนผสมทำให้แม่หวานเสียความรู้สึกจนไม่กล้าไปเยือนอีกเลย

แต่ก็มีร้านที่คนญี่ปุ่นลงมือทำเองเป็นร้านเล็กๆ ซึ่งเป็นร้านประจำ นั่นคือร้านยากิโซบะที่ Fremantle ชื่อร้าน “AKI”

แม่หวานไปกินยากิโซบะบ่อยจนเป็นเพื่อนเจ้าของร้านไปโดยปริยาย

เมื่อทั้งอาหารคาวและอาหารหวานต้องลงมือทำเอง และแม่หวานไม่ช่ำชองอาหารหวานเท่าคุณจิเอโกะ จึงต้องโทร.นัดแนะให้คุณจิเอโกะมาช่วยสอนทำที่บ้าน

ขนม Strawberry Trifle (สตรอว์เบอร์รี่ไทรเฟิล) เป็นขนมที่แม่หวานเลือกทำในวันนี้ และอายากะก็จะลงมือช่วยทำคลิปวิดีโอ Vlog ลง YouTube ในช่อง “แม่หวาน ละมุนมัม” อีกด้วย
คุณจิเอโกะมาพร้อมกับหนุ่มโทมะลูกชายคนโปรด และโทมะก็มาพร้อมกับคอมพิวเตอร์ตัวโปรดเพื่อเล่นเกม ข้าวของพะรุงพะรังถุงใหญ่เป็นอุปกรณ์สำหรับการทำเค้ก

–ทำไมเธอเลือกทำไทรเฟิลคะ
คุณจิเอโกะถามขึ้น

–ฉันชอบไทรเฟิลจากการไปกินที่บ้านคุณน่ะค่ะ ความเย็นของวิปปิ้งครีมกับผลไม้สด แยมสตรอว์เบอร์รี่กับสปันจ์เค้กมันช่างเข้ากันที่สุด รสชาติที่เรียบง่าย หวานน้อย ยิ่งเป็นเสน่ห์ของไทรเฟิลค่ะ

แม่หวานตอบโดยไม่ลังเล และทราบว่า “ไทรเฟิล” เป็นขนมหวานของคนอังกฤษที่นิยมกินกันในเทศกาลคริสต์มาส สูตรของแต่ละบ้านก็แตกต่างกันไป บางสูตรมีใส่เหล้า ใส่ไวน์ลงไปในสปันจ์เค้กด้วย โดยทั่วไปก็จะทำมาจากส่วนผสม เช่น สปันจ์เค้ก คัสตาร์ด ซอสผลไม้ ผลไม้สด และวิปปิ้งครีม ลักษณะเด่นของไทรเฟิลก็คือการเรียงส่วนผสมให้เป็นชั้นๆ ในแก้ว เพื่อให้ดูสวยงาม

สำหรับไทรเฟิลสูตรญี่ปุ่นในวันนี้จะเป็นสปันจ์เค้ก แยมสตรอว์เบอร์รี่ ผลไม้สด และวิปปิ้งครีม

หลังจากฝากฝังโทมะกับอายากะเรียบร้อย แม่หวานกับคุณจิเอโกะก็ไปซื้อของที่ Coles ซูเปอร์มาร์เก็ต ผลไม้สดแม่หวานเลือกซื้อสตรอว์เบอร์รี่ บลูเบอร์รี่ (Blueberry) และราสเบอร์รี่ (Raspberry) ส่วน     แบล็กเบอร์รี่ที่วางขายอยู่คู่กันแม่หวานไม่ได้หยิบมาเพราะราคาค่อนข้างสูง

เราทั้งคู่เมาธ์มอยเรื่องการเลี้ยงลูกกันอย่างสนุกสนานก่อนหยิบแป้งเค้กแบบนุ่มแล้วก็น้ำตาลทราย น้ำตาลไอซิ่ง จบลงด้วยวิปปิ้งครีม

–อาหารเที่ยงเอาไงกันดีคะ

คุณจิเอโกะถามขึ้น

–ฉันเตรียมข้าว ปลาแซลมอน โอคุระ (กระเจี๊ยบ) ลวก และผักดองไว้แล้วนะ

แม่หวานคิดว่า เมื่อเชิญเขามาสอนทำขนม เราก็ควรตอบแทนเขาด้วยอาหารเที่ยงสไตล์ญี่ปุ่น ซึ่งทั้งโทมะและคุณจิเอโกะมีความสุขกับอาหารมื้อเที่ยงฝีมือแม่หวาน จนแม่หวานอดดีใจไม่ได้ที่เด็กกินยากอย่างโทมะมีความสุขกับข้าวที่แม่หวานหุงและโอคุระลวกอย่างเบิกบานใจ

ส่วนคุณจิเอโกะจะค่อยๆ กินอย่างเงียบๆ ช้าๆ เหมือนอาหารแม่หวานมีค่ายิ่งนัก
อายากะก็ไม่ยอมแพ้ กินอาหารได้เก่งขึ้นอย่างน่าตกใจ

หลังอาหารเราหยิบไทรเฟิลที่นอนรออยู่ในตู้เย็นมาตักกินกันอย่างมีความสุข ทั้งอาหารคาว อาหารหวานฝีมือเราต่างประสบความสำเร็จอย่างหวัง จานทุกจานเกลี้ยงไม่มีเศษอาหารใดๆ หลงเหลืออยู่

ความเรียบง่าย กับอาหารง่ายๆ แต่ความอร่อยล้นเหลือ ที่สำคัญคนที่เราคบด้วยความจริงใจ เอื้อเฟื้อต่อกัน มันคือความสุขที่ยากจะพรรณนา

สามารถชม Vlog การทำ “ไทรเฟิล” ขนมชาวอังกฤษได้ในช่อง YouTube ของแม่หวาน ละมุนมัม ฝากกดไลก์ กดแชร์ และกด Subscribe ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ