วิถีแห่งกลยุทธ์ เหมยฉางชู/เสถียร จันทิมาธร

จุดอ่อน จุดด้อย จิ้งหวัง (18)

 

ในการมายังราชานครจินหลิงของเหมยฉางซูมีเพียงเหมิงจื้อเท่านั้นที่รู้รากฐานความเป็นมาของเหมยฉางซูว่าเป็นใคร

เซียวจึ่งรุ่ย เซี่ยปี้ เหยียวอวี้จิน ไม่รู้

ฮวงไทโฮ่วเมื่อเรียกตัวเหมยฉางซูเข้าไปพบพร้อมกับหนีหวงจวิ้นจู่อาจรู้โดยสัญชาตญาณเห็นจากการเรียกขานนามเป็น “เสี่ยวซูห์”

สร้างความตื่นตะลึงให้กับหนีหวงจวิ้นจู่วูบหนึ่ง

เป็นเพียงวูบเดียวเท่านั้น วูบเดียวเหมือนกับคนอื่นๆ ที่แวดล้อมอยู่โดยรอบแล้วก็คิดว่าเป็นอาการหลงๆ ลืมๆ ของผู้ชรา

กระนั้น เหมิงจื้อแม้รู้ว่าที่แท้เหมยฉางซูเป็นใคร แต่ก็ไม่รู้เป้าหมายอย่างละเอียด

เพียงแต่รู้ว่าการมาของเหมยฉางซูมากด้วยวาระมากด้วยความเร้นลับและเป้าหมายในทางการเมือง

การมาพบหนที่ 2 ของเหมิงจื้อจึงเท่ากับเผยความนัยระหว่างกัน

 

“ท่านมาครั้งนี้ทำไมไม่ส่งข่าวถึงข้าก่อน” เป็นการทักท้วงจากเหมิงจื้อ “ตอนนี้ไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรสักอย่าง จะช่วยท่านได้ยังไง”

“ท่านนะรึจะช่วยข้า” รอยยิ้มเหมยฉางซูแฝงแววเฉี่อยชา

“อย่าเลย ตอนนี้ท่านเป็นถึงผู้บัญชาการทหารองครักษ์คนโปรดขององค์จักรพรรดิไยต้องลำบากเพื่อข้า ขอแค่แสร้งเป็นไม่รู้จักข้าก็นับว่าช่วยได้มากแล้ว”

เหมิงจื้อกัดฟันกรอด “คำพูดนี้กล่าวด้วยใจจริงรึ ท่านเห็นข้าเหมิงจื้อเป็นชนชั้นใด”

เหมยฉางซูเผยรอยยิ้มเบาบางจนแทบมองไม่ออก ยกมืดกดที่บริเวณข้อพับแขนของเหมิงจื้อออกแรงบีบเล็กน้อย

“พี่เหมิงความปรารถนาดีของท่านข้าไหนเลยไม่เข้าใจ ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเราเคยร่วมรบเคียงบ่าในตอนนั้น เฉพาะแค่อุปนิสัยรักความเป็นธรรมของท่านก็คงไม่อาจนิ่งดูดาย แต่สิ่งที่ข้าจะทำไม่มีแผนการล้ำเลิศอะไรจึงไม่อยากลากท่านเข้ามา เกิดพลาดพลั้งความภักดีหลายยุคสมัยของตระกูลเหมิงเกรงว่าจะพังทลายในชั่วข้ามคืน

“ภักดีอยู่ที่จิตใจหาใช่ที่ชื่อเสียง ขอแค่ท่านไม่ทำอันตรายองค์จักรพรรดิโดยตรงก็ไม่มีวันเป็นศัตรูกับข้าตลอดกาล”

 

อย่าได้แปลกใจหากเมื่อได้ยินเช่นนั้นเหมยฉางซูจะกล่าว “องค์จักรพรรดิน่ะหรือ เปรียบไปก็เหมือนดาบเล่มหนึ่ง จะฆ่าจะแกงใครล้วนต้องพึ่งพาพระองค์ ดูท่าท่านคงคาดเดาจุดมุ่งหมายที่ข้ามาเมืองหลวงตั้งแต่แรกแล้ว”

“ใช่ ข้าคิดว่าข้าพอเดาได้” แวงตาเหมิงจื้ออาบล้นด้วยความวิตก

“แต่รัชทายาทกับอวีหวังท่านกำจัดคนใดคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยากแต่กำจัดพร้อมกันทั้ง 2 คนกลับไม่ง่าย ไม่ว่าอย่างไร ฝ่าบาทก็ต้องทรงเก็บไว้คนหนึ่ง”

“นั่นก็ไม่แน่” เหมยฉางซูยิ้มหยัน “องค์จักรพรรดิใช่ว่าจะมีโอรสแค่ 2 องค์”

เหมิงจื้อตื่นตะลึงเล็กน้อย คล้ายไม่เคยคาดคิดมาก่อนถึงความเป็นไปได้ที่จะมีคนอื่นสืบทอดราชบัลลังก์นอกจากรัชทายาทกับอวีหวัง

จึงไม่แปลกที่จะโพล่งออกมา “ท่าน ท่านจะสนับสนุนจิ้งหวังหรือ”

“หรือไม่ได้”

และก็ได้ผลเมื่อเหมิงจื้อกล่าวต่อไป

“ข้ารู้ว่าท่านกับจิ้งหวังสนิทสนมกันดี ข้ามิได้ดูแคลนความสามารถของเขา กล่าวตามสัตย์คุณสมบัติทางลบหลายประการของเขาไม่นับเป็นอะไร

ก็แค่มาตรฐานต่ำต้อย ไม่เป็นที่โปรดปรานเท่านั้นเอง

สิ่งเหล่านี้ต่อไปสร้างผลงานให้ดีก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่สำคัญที่สุดคือ จิ้งหวังไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยม ทั้งรังเกียจการแก่งแย่งอำนาจ แล้วเรื่องการช่วงชิงบัลลังก์ซึ่งมีความเสี่ยงปานนี้ด้วยอุปนิสัยของเขาไหนเลยรบรากับรัชทายาทและอวีหวังที่อำมหิตไม่เลือกวิธีการ ทั้งยังเพียบพร้อมด้วยกำลังหนุนได้”

ตรงนี้แหละสำคัญ

 

สําคัญไม่เพียงแต่ต่อตัวจิ้งหวังเอง หากแต่สำคัญอย่างสูงสุดสำหรับเหมยฉางซูซึ่งเป็นคนวางและกำหนดกลยุทธ์

เพราะว่าเหมิงจื้อมองจากจุดคนที่คุ้นเคย

คุ้นเคยกับทั้งสภาพความเป็นจริงของรัชทายาท คุ้นเคยกับทั้งสภาพความเป็นจริงของอวีหวัง และคุ้นเคยกับสภาพความเป็นจริงของจิ้งหวัง

เหมยฉางซูคิดอย่างไรในสภาพการณ์เช่นนี้