ตลอดระยะเวลา 1 เดือนแห่งการสูญเสียมหาบุคคลซึ่งเป็นที่รักยิ่งของปวงชนชาวไทย หลังจากที่พระองค์ท่านเสด็จสรรคต เราได้รับรู้เรื่องราวพระราชกรณียกิจของพระองค์ท่านมากมาย

เราเห็นในสิ่งที่พระองค์ท่านทรงทำ เราได้ยินในสิ่งที่พระองค์ท่านตรัส เราได้ตระหนักถึงความยิ่งใหญ่อันเสียสละเพื่อคนไทยมาตลอดพระชนม์ชีพของพระองค์ท่าน

หลายคนเสียใจเหลือเกินที่ทำไมเราเพิ่งมารู้มาเห็น ถ้ารู้อย่างนี้ เราน่าจะทำอย่างนั้นอย่างนี้ เพื่อพระองค์ท่าน

นี่จึงเป็นเครื่องเตือนใจของเราได้อย่างดีว่า “เราควรทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด” ไม่ว่าเราจะเป็นใคร อายุเท่าไหร่ ทำอะไรอยู่ เพื่อให้เรามีชีวิตที่ดี เพื่อให้เราเป็นประชากรที่ดีของประเทศ เพื่อพัฒนาประเทศเราให้ก้าวหน้า

นี่คือสิ่งที่พระองค์ท่านทรงอยากเห็นลูกๆ ของพระองค์ท่านมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

และจากที่เราได้เห็นพระจริยวัตรของพระองค์ ทำให้เรารู้เลยว่าสิ่งที่เราทำมันแค่ฝุ่นละอองเท่านั้น

ความเหนื่อย ความยากลำบาก อุปสรรคปัญหาในชีวิตของเรามันช่างเป็นเรื่องน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเราได้มองเห็นสิ่งที่พระองค์ท่านทรงทำ

จากนี้ไม่ว่าทำกิจการงานใด ฉันจะบอกกับตัวเองเลยว่า ฉันจะไม่บ่นเหนื่อย บ่นท้อ บ่นเบื่อหน่ายอีกต่อไป

เราต้องมีความเพียร วิริยะอุสาหะทำอย่างเต็มที่ ทำมันอย่างดีที่สุด

เอาชนะตัวเองให้ได้

พูดถึงการทำความดี ทำสิ่งดีแล้ว ฉันเข้าใจแล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะการทำสิ่งดีที่เราไม่คุ้นเคย เราไม่เคยทำ มันจะเป็นสิ่งยากให้เราลงมือทำมัน เราจะคุ้นเคยกับการทำสิ่งเดิมๆ ตื่น กิน อยู่ ทำ คิด พูด ตัดสินใจ ทำอะไรแบบเดิมๆ ที่เราเคยทำมาตลอดชีวิต แต่ถ้าเราอยากทำสิ่งที่ดีกับชีวิตยิ่งขึ้น เราต้อง “ทวนกระแส” ขึ้นไป

มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยพูดไว้ว่า “เวลามีคนชวนไปทำดีอย่างทำบุญ ไปสถานที่ดีๆ แต่ไปยาก ต้องตื่นเช้า ต้องลำบาก ต้องใช้เวลา เราต้องทวนกระแสขึ้นไป เพราะถ้าเราไม่ทวน เราก็จะไหลไปตามน้ำเดิมๆ เราก็จะขี้เกียจ ไม่อยากไปทำ ไม่อยากไป มันไม่ใช่เรื่องทำง่ายๆ เพราะฉะนั้น เราต้องทวนมันขึ้นไป”

มานั่งคิดทวบทวนสิ่งที่ตัวเองทำในชีวิตมีส่วนจริงอยู่หลายต่อหลายเรื่อง เรามีนโยบายชีวิตคือ “สุขนิยม” ทำสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข ความสบายทั้งสิ้น

อะไรที่ยากลำบาก ทุกข์ทรมานเราจะไม่ทำ อย่างเช่น งานแดดร้อน งานไปที่ไกลๆ งานที่ทำนานๆ หรือต้องตื่นเช้า

สถานที่กินอยู่ก็ต้องสบายไม่ลำบาก ถ้าไปที่สกปรก เดินทางยาก ร้อน ฝุ่น เราจะไม่ไป แม้แต่การไปปฏิบัติธรรมที่มีคนชวนอยู่เนืองๆ เราก็จะไม่ไป

เราจะเลือกไปเดินทางท่องเที่ยวมากกว่า

แต่เมื่อฉันได้เดินทางไปอินเดียครั้งแรกเมื่อต้นปี ประเทศที่ไม่ได้มีความสะดวกสบายหรือมีแต่สิ่งสวยงาม สะอาดสะอ้านเหมือนประเทศที่เคยพบเห็น แต่ฉันกลับหลงเสน่ห์อินเดียอย่างจัง จนทำให้ปีนี้ฉันไปอินเดียถึง 3 ครั้งด้วยกัน

แล้วชีวิตฉันก็เปลี่ยนไปหลังจากนั้น ฉันโน้มนำตัวเองเข้าใกล้พุทธศาสนามากขึ้น ฉันได้พบทะไลลามะที่ดารัมซาลา

ได้กลับไปพุทธคยาและเขาคิชฌกูฏเพื่อไปภาวนาร่วมกับคณะเข็มทิศชีวิต นำโดย ครูอ้อย ฐิตินาถ ณ พัทลุง ครูผู้ซึ่งชี้ให้เห็นธรรมะ บอกถึงวิธีปฏิบัติ แสดงธรรมเล่าเรื่องราวในพุทธประวัติให้ฟัง และให้ไปปฏิบัติธรรม บำเพ็ญภาวนาครั้งแรกในชีวิต ที่จังหวัดปราจีนบุรี

การไปครั้งแรกและครั้งที่สองฉันยังรู้สึกสบายเพราะไป 3 วัน แต่ครั้งล่าสุดคือ 5 วัน ซึ่งนานมากที่สุดในชีวิตที่เคยทำมา

สามวันแรกคือวันที่ต้องฝ่าฟันไปให้ได้ เพราะมันจะเกิดความรู้สึกง่วง ขี้เกียจตื่น เมื่อย ปวดตัว ปวดขา อยากจะกรี๊ดหรือบางคนอาจจะอยากกลับบ้านไปเลย แต่ที่ปฏิบัติอยู่ถึงปราจีนฯ บางคนอาจไม่ได้มีรถส่วนตัว จะกลับคงไม่ใช่เรื่องง่าย

ดังนั้น จึงอยากจะบอกว่า แค่ตัดสินใจจะมาก็ไม่ง่ายแล้ว เราต้องตั้งใจจริงว่า 5 วันนี้เราจะมาทำสิ่งนี้ ไม่ว่ามีกิจการงานใด ธุระปะปัง คนนั้นจะอย่างนั้นอย่างนี้ คนรอบตัวจะเกิดเหตุอะไรนานาที่จะทำให้เราพะวักพะวง เราต้องตั้งใจอย่างแท้จริง เพราะไม่เช่นนั้นเราก็จะไหลและตัดสินใจไปตามที่เราเคยไป นั่นคือ ก็ยังไม่สะดวก ยังไม่ว่าง เอาไว้ก่อน แล้วเราก็ไม่ได้มาเสียที

มาได้แล้ว ต้องอยู่ให้ได้ นั่นคือเราต้องเอาชนะใจตัวเอง เราต้องใช้ความเพียร วิริยะ อุตสาหะทำมันจนสำเร็จจริงๆ ไม่อย่างนั้นถ้าเราปล่อยไหล เราก็จะล้มเลิกกลางทาง

หรือในขณะปฏิบัติเราจะเกิดอาการเวียนหัวตอนเดินจงกรม ปวดขา ปวดหลังตอนนั่งสมาธิ เราก็ต้องพิจารณา ตามรู้มัน และใช้ความเพียรผ่านไปให้ได้ ถ้าเราไม่ทวนขึ้นไป เราก็อาจจะขอไปนอนพัก ขอลุกขึ้น ขอไม่ทำต่อไปเพราะเราจะไม่ทนกับความยากลำบาก

และในวันที่ฉันต้องเป็นคนนำสวดมนต์ ฉันรู้สึกเลยว่าน้ำเสียงที่ผ่านไมค์ของฉันมันช่างไพเราะกว่าครั้งใดที่ฉันเคยใช้มัน ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยได้ยินเสียงตัวเองเลยก็ว่าได้ แต่ครั้งนี้ฉันตั้งใจเลยว่าฉันจะใช้เสียงของฉันอย่างละเอียด ประณีตที่สุด และรู้แล้วว่าเสียงของเรามีค่าที่สุดก็ตอนนี้

นั่นคือเสียงที่เรากำลังรับใช้พระพุทธศาสนา ฉันจึงรู้ในวันนั้นแล้วว่า เราเกิดมาเพื่อทำอะไร…