วันก่อน ผมเพิ่งได้สัมภาษณ์คุณวิเชียร ฤกษ์ไพศาล หรือ “พี่นิค จีนี่” อย่างเป็นทางการ

“พี่นิค” คือผู้บริหารและผู้ก่อตั้งค่ายจีนี่ เร็คคอร์ด

คุ้นเคยและรู้จัก “พี่นิค” มานาน

นั่งฟังตอนมาเป็นวิทยากรให้กับ ABC และ ABC TALENT หลายครั้ง

แต่ไม่เคยสัมภาษณ์อย่างจริงจัง

มีโอกาสเลยขอเชิญ “พี่นิค” มาสัมภาษณ์ใน “ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ live”

เลือกช่วงเวลาคือ หลังจบคอนเสิร์ต g19

เชื่อว่าน่าจะเป็นหนึ่งในตำนานคอนเสิร์ตของเมืองไทย

จัดที่สนามราชมังคลากีฬาสถาน

บัตร 60,000 ใบหมดภายในเวลาไม่ถึง 15 นาที

เป็นการสัมภาษณ์ที่สนุกมากครับ

“พี่นิค” บอกว่าธุรกิจเพลงตอนนี้ศิลปินทุกคนต้องสร้าง “แฟนคลับ” ของตัวเอง

เรื่องนี้ละเอียดอ่อนนะครับ

“พี่นิค” บอกว่าคนที่ติดตามเพลงของ “ศิลปิน” แบ่งได้เป็น 3 กลุ่ม

“แฟนเพลง” ปกติ คือ ฟังเพลง ชอบเพลง ชอบศิลปิน

แต่ไม่ค่อยมี “ส่วนร่วม”

ไม่ซื้อซีดี ไม่ไปคอนเสิร์ต ไม่ไปกรี๊ดกร๊าด

“ไม่ชูป้ายไฟ”

ฟังอย่างเดียว

“พี่นิค” บอกว่าศิลปินบางคน “แฟนเพลง” เยอะมาก

แต่ไม่มี “แฟนคลับ”

ส่วน “สาวก” นั้นส่วนใหญ่จะเป็นกลุ่มศิลปินร็อกใต้ดิน

เขาจะชื่นชอบศิลปินคนนั้นมากๆ

แต่ไม่ยอมให้เปลี่ยนแปลง

จะให้ “อินดี้” ตลอดกาล

ถ้าเปลี่ยนเมื่อไรก็เลิกทันที

ไม่เหมือนกับ “แฟนคลับ”

คนกลุ่มนี้จะรักศิลปินของเขามาก

พร้อมไปเชียร์ ไปชูป้ายไฟ

มีคอนเสิร์ตก็จะซื้อบัตรไปดู

ร้อนแค่ไหนก็ไม่บ่น

และพร้อมปกป้องถ้า “ศิลปิน” อันเป็นที่รักของเขาถูกโจมตี

ธุรกิจเพลงยุคใหม่จึงมุ่งไปที่การสร้าง “แฟนคลับ” ให้ได้

แบบ “เป๊ก ผลิตโชค”

สรรพนุชของ “เป๊ก” แน่นเหนียวมาก

เคยได้ฟัง “กบ บิ๊กแอส” บอกว่าตอนที่ร่วมงานกับ “พี่นิค” ที่ “จีนี่ เร็คคอร์ด” ครั้งแรก

“พี่นิค” บอกเลยว่าเขาจะไม่ยุ่งเรื่อง “เพลง”

แต่ขอดูเรื่อง “ภาพ”

ทำไม?

“พี่นิค” บอกว่าไม่ถึงขั้นที่จะไม่ยุ่งเรื่องเพลง

แต่จะยุ่งในบางเรื่อง

เช่น เสนอว่าเพลง “คิดถึงเหลือเกิน” น่าจะชื่อ “ฝุ่น” นะ

สุดท้ายเพลงนี้ก็ชื่อ “ฝุ่น”

ส่วนในเรื่องตัวเพลง ไม่ว่าจะเป็นเนื้อหรือทำนอง เขาไม่ยุ่งเลย

“เรื่องพวกนี้เราจะรู้ดีกว่าเขาได้อย่างไร จริงๆ ก็คือ กูสู้มึงไม่ได้ แต่เราบอกว่าไม่ยุ่ง”

เป็น “มุข” เล็กๆ ของผู้บริหารใหญ่ของ “จีนี่ เร็คคอร์ด”

ส่วนเรื่อง “ภาพ”

“มึงสู้กูไม่ได้”

ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง “ภาพลักษณ์” หรือการทำมิวสิกวิดีโอ “พี่นิค” รู้มากกว่า

เขาเลยเข้ามามีบทบาทในเรื่องนี้มากหน่อย

หรืออย่าง “แพท” วงเคลียร์

เธอ “ติสต์” มาก

น่าจะคล้ายๆ กับ “ปาล์มมี่”

อัลบั้มแรก เธอชัดเจนว่าต้องการแนวเพลงแบบนี้

“พี่นิค” ไม่เห็นด้วย

แต่ “เปิดใจ”

“เปิดใจ” ว่า “แพท” อาจจะ “ถูก”

เขาอาจจะ “ผิด”

วิธีการบริหาร คือ “ปล่อย”

ให้อิสระกับ “แพท” ในอัลบั้มแรกเต็มที่

ปรากฏว่าอัลบั้มแรกไม่ประสบความสำเร็จ

ครับ “พี่นิค” รอให้ “แพท” เรียนรู้ด้วยตัวเอง

ถ้าเขาบอกว่าต้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรก

“แพท” ก็คงไม่เชื่อ

ต้องให้เธอได้ทดลองก่อน

“คราวนี้ถึงทีของพี่บ้างนะ”

นั่นคือที่มาของเพลงที่ดังมากในอัลบั้มต่อมา

อย่าง “รักไม่ต้องการเวลา” และ “สิ่งของ”

“พี่นิค” บอกว่าเสียงของ “แพท” เพราะมาก

และ “เศร้า” มาก

เนื้อเพลง “สิ่งของ” เป็นเพลงทางบวก

มี “ความหวัง”

พอเจอเสียงเศร้าๆ ของ “แพท” เข้า

เพลงนี้จึงพอดี

ฟังถึงตอนนี้ ผมเงยหน้าดู “พี่นิค”

ตกลงพี่เป็นผู้บริหารค่ายเพลง

หรือเป็น “พ่อครัว” ครับ

ทำเพลงเหมือนปรุงอาหารเลย

กลยุทธ์การบริหารศิลปินของ “พี่นิค” สุดยอดมาก

เพราะศิลปินของ “จีนี่ เร็คคอร์ด” ไม่ใช่ศิลปินเพลงป๊อปทั่วไป

แต่เป็นศิลปินเพลงร็อก

ลองนึกภาพดูสิครับ

“บอดี้สแลม-บิ๊กแอส-พาราด็อกซ์-อินสติ้นท์-เคลียร์”

แต่ละวงไม่ธรรมดา

ล้วนมี “ของ” กันนั้น

คำถามหนึ่งที่เตรียมมาจากบ้านก็คือ “พี่นิค” บริหารศิลปินกลุ่มนี้อย่างไร

คำตอบสั้นมาก

“ปกครองโดยไม่ปกครอง”

“เต๋า เต็ก เก็ง” มาเลย

“พี่นิค” จบจากคณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ครับ

เป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก

เขานำวิธีคิดแบบ “เต๋า” มาใช้กับศิลปิน

แต่มันก็ยังเป็น “นามธรรม” อยู่

“พี่นิค” ขยายความต่อง่ายๆ

“พี่จะไม่ตีเส้นให้เขาไต่ แต่ทำถนนให้เขาเดิน”

แม้จะนำไปสู่ “เป้าหมาย” เหมือนกัน

แต่ความรู้สึกของ “ศิลปิน” นั้นแตกต่างกัน

“ไต่เส้น” แทบจะไม่อิสระอะไรเลย

ไม่เหมือนกับการเดินบน “ถนน” ที่กว้างใหญ่

ไปข้างหน้าสู่ “เป้าหมาย” เหมือนกัน

แต่อิสระกว่ากันเยอะ

สะบัดไปซ้ายหรือขวาก็ได้

ด้วยวิธีการเช่นนี้

“ค่ายเพลง” และ “ศิลปิน” ก็จะไปสู่ “เป้าหมาย” ร่วมกัน

คือ “ความสำเร็จ”

…คมมาก