To Your Eternity แด่เธอผู้เป็นนิรันดร์

 

“เหลือเกิน” น่าจะเป็นคำสั้นๆ สำหรับอะนิเมะชุดนี้

เรื่องที่การ์ตูนญี่ปุ่นทำได้อย่างไม่น่าเชื่อเสมอคือสร้างโจทย์ที่เป็นไปไม่ได้ขึ้นมาสักข้อ มิใช่นิยายวิทยาศาสตร์เพราะไม่มีเหตุผลอะไรรองรับเลยแม้แต่น้อย จากนั้นจึงดำเนินเรื่องไปจนกระทั่งสร้างความประทับใจให้แก่เราจนได้ – สิน่ะ

หนังการ์ตูน 20 ตอนจบนี้ก็เช่นกัน เริ่มเรื่องด้วยหมาป่าสีขาวตัวหนึ่งคืนชีพมากลางหิมะแล้วไปอาศัยอยู่กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งถูกพ่อแม่และคนทั้งหมู่บ้านละทิ้งไป เด็กชายพยายามออกเดินทางติดตามคนอื่นไป จนกระทั่งเมื่อพบว่าทุกคนน่าจะตายหมดแล้ว เขาจึงซมซานกลับหมู่บ้านด้วยความท้อแท้และมีแผลสาหัสที่โคนขา เพียงไม่นานก็ตายจากไป

หมาป่าสีขาวนั้นจึงกลายร่างเป็นเด็กหนุ่มแล้วออกเดินทาง เป็นเด็กหนุ่มที่มีรอยเลือดกับผ้าพันแผลรอบต้นขาแล้วจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดทั้งเรื่อง ในบางสถานการณ์ “มัน” กลายร่างกลับมาเป็นหมาป่า แต่ส่วนใหญ่แล้วมันเลือกที่จะใช้ร่างของเด็กหนุ่มเสียมากกว่า

ตรงนี้มีข้อชวนสงสัยว่าร่างไหนเหมาะแก่การใช้ชีวิตมากกว่ากัน

สร้างจากงานเขียนปี 2016 ของ Yoshitoki Oima หนังสือได้รับคำชื่นชมอย่างสม่ำเสมอตลอดมาจนกระทั่งสร้างเป็นหนังซีรีส์เมื่อปีที่แล้วนี้เอง นอกเหนือจากพล็อตเรื่องที่ไม่มีฐานวิทยาศาสตร์อะไรรองรับแล้วยังเป็นลายเส้นแบบการ์ตูนทีวีญี่ปุ่นดั้งเดิมอีกต่างหาก แต่สามารถสร้างความประทับใจได้ในแต่ละช่วงที่ผ่านไป ได้รับคำชื่นชมมากมายยิ่งขึ้นไปอีก

องก์ที่ 1 ประมาณตอนที่ 1-5 เด็กหนุ่มเดินลากขาไปในป่า สีหน้าเฉยเมย จนกระทั่งเข้าสู่ดินแดนนินันน่า เขาได้พบเด็กหญิงตัวเล็กพูดมากชื่อมาร์ช มาร์ชสอนเขาใช้มือและสอนเขาพูด คำพูดแรกคือ “ขอบคุณ” เด็กหนุ่มเปล่งเสียงด้วยความยากลำบากและใช้มือได้ด้วยความยากลำบากยิ่งกว่า

มาร์ชสอนเขาเก็บผลไม้ป่าแล้วนั่งกัดกินให้สุภาพเรียบร้อยมิใช่ก้มกินเหมือนหมา มาร์ชและคนดูจึงได้ล่วงรู้ความสามารถที่สองของเขา นั่นคือเขาสามารถ “สร้าง” ผลไม้ป่าขึ้นมาบนมือได้ จำนวนเท่าไรก็ได้ด้วย เป็นผลไม้จริง รสชาติจริง และ (น่าจะ) มีสารอาหารจริงด้วย

มาร์ชและคนดูพบต่อไปว่านอกเหนือจากอาหารแล้วเด็กชายยังสามารถ “สร้าง” อาวุธที่เขาเคยสัมผัสขึ้นมาบนฝ่ามือได้เช่นเดียวกัน ไม่เพียงอาวุธ หากเด็กหนุ่มเคยสัมผัสสิ่งใดเขาก็จะสร้างสิ่งนั้นบนฝ่ามือในภายหลังได้ เช่น กระดาษและดินสอ เป็นต้น เอากับเขาสิ

มาร์ชตั้งชื่อให้เด็กชายว่า ฟูชิ

การเนรมิตอาหารและอาวุธบนฝ่ามือขึ้นมาได้นี้ถือว่าบ้าบอมาก จะมีฉากหนึ่งในตอนท้ายๆ เรื่องที่ฟูชิเนรมิตอาหารจำนวนมากเลี้ยงพรรคพวก และเนรมิตธนูเป็นร้อยเพื่อให้พรรคพวกสู้กับศัตรู

เมื่อนึกถึงว่าเขาเกิดใหม่ได้เรื่อยๆ เป็นว่าหนังเฉียดใกล้ศาสนาโดยไม่ทันระวังกันเลยทีเดียว

วิกฤตการณ์ในนินันน่านี้แค่น้ำจิ้ม มาร์ชถูกเลือกเป็นเครื่องสังเวยประจำปีให้แก่หมีเทพเจ้าโดยมีสาวรุ่นพาโรน่าซึ่งไม่เชื่อเรื่องบูชายัญนี้คอยขัดขวาง นำไปสู่การดวลระหว่างหมีขาวยักษ์ที่มีซากธนูปักเต็มตัวกับฟูชิ หมีขาวยักษ์ตายในตอนท้าย ฟูชิจึงสามารถกลายร่างเป็นหมีปีศาจได้อีกร่างหนึ่งนอกเหนือจากร่างหมาป่า

แค่นี้พระเอกซอมบี้ของเราก็น่าจะไร้เทียมทานได้แล้ว คนทั่วไปเรียกเขาว่า คนอมตะ

แต่ไม่! คนเราต่อให้ไร้เทียมทานก็ไม่อาจฝ่าด่านความโศกเศร้าเมื่อพลัดพรากจากสิ่งที่รัก เด็กหญิงมาร์ชซึ่งบัดนี้เป็นที่รักของคนดูเสียแล้วจะตายในตอนท้ายขององก์ที่หนึ่ง นั่นทำให้ฟูชิสามารถแปลงร่างเป็นมาร์ชได้อีกด้วย

ถึงตอนนี้คนดูน่าจะจับทางได้แล้วว่าฟูชิสามารถกลายร่างเป็นชีวิตที่เขาได้สัมผัสและผูกพัน ถึงตอนนี้เขามีสี่ร่างแล้ว

องก์แรกยังไม่จบดี ฟูชิและพาโรน่าเดินทางไปถึงยาโมเนะ ต้องต่อสู้กับนักรบสาวโหดฮายาเสะและได้ช่วยเหลือแม่มดชราพีโอรันออกจากที่คุมขัง แม่มดชราพีโอรันสอนฟูชิให้พัฒนาภาษาได้ดีขึ้นและเร็วขึ้นกว่าที่มาร์ชได้เริ่มต้นไว้ องค์แรกจบลงด้วยจุดจบน่ากังขาของสาวสวยพาโรน่าและสาวโหดฮายาเสะ

ปรากฏว่าหนังสู้กันดุเดือดจนน่าจะเป็นตอนจบเลยก็ได้ แต่ที่แท้ทั้งหมดที่เล่ามาเป็นเพียงไตเติล

องก์ที่สอง ประมาณตอนที่ 6-10 เล่าเรื่องฟูชิพบกูกู องก์นี้น่าชมเชยจริง หากการพรากจากมาร์ชยังทำคนดูเสียน้ำตาไม่ได้ เรื่องราวของเด็กชายกูกูจะทำได้แน่ ด้วยโจทย์ที่เป็นไปไม่ได้และด้วยลายเส้นกะดึ๊กกะดั๊กบนแผ่นเซลดั้งเดิมก็สามารถทำได้ เช่นนี้จึงเป็นงานศิลปะบ้านๆ แท้ๆ

คนดูรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับฟูชิ เขามีร่างดำหนึ่งติดตาม ร่างดำนั้นเป็นใครไม่รู้ แต่ฟูชิไม่ชอบมันเพราะดูเหมือนร่างดำจะเป็นอำนาจเหนือเขา ที่แท้ในตอนแรกเขาเกิดมาเป็นก้อนหิน ก่อนจะเป็นหญ้ามอสบนก้อนหินแล้วกลายเป็นหมาป่าเมื่อต้นเรื่อง โดยไม่ยากเราจะได้กลิ่นอายทางศาสนาเป็นระยะๆ

ศัตรูของฟูชิและร่างดำคือน็อกเกอร์ น็อกเกอร์เป็นเหมือนปีศาจที่สิงสู่สรรพสิ่งและคอยสูบร่างแปลงของฟูชิไปทีละร่าง มันอาจจะปรากฏตัวในรูปของต้นไม้หรือหินผา ที่แท้ปีศาจอยู่ในธรรมชาติรอบตัวนั่นเองในขณะที่พระผู้เป็นเจ้าเลือกฟูชิให้มีร่างกายมนุษย์เสียมากกว่า

ในที่สุดน็อกเกอร์ยึดเอาร่างมาร์ชไปได้ บัดนี้ฟูชิกลายร่างเป็นมาร์ชมิได้อีกแล้ว เขาถวิลหามาร์ช เศร้าโศก

แต่ดูเหมือนเขาจะค่อยๆ ลืมเลือนมาร์ชได้ด้วย เหมือนมนุษย์เลย

 

เรื่องของเด็กชายกูกูเริ่มต้นได้บ้ามากเช่นเดิม กูกูกับพี่ชายเป็นคนงานในไร่ ทำงานหนักเก็บหอมรอมริบเพื่อสร้างบ้านของตนเอง แต่แล้ววันหนึ่งพี่ชายขโมยเงินทั้งหมดหนีไป กูกูต้องเป็นเด็กชายเร่ร่อนอดมื้อกินมื้อ นอนกลางดินกินกลางทรายอย่างหนาวเหน็บ

จนกระทั่งได้พบเด็กหญิงลูกผู้ดีคนหนึ่งชื่อรีน เขาช่วยชีวิตรีนไว้แต่ตนเองบาดเจ็บสาหัสสูญเสียใบหน้าไปทั้งหมด เป็นคุณตาขายเหล้าคนหนึ่งช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้แล้วสร้างหน้ากากครอบใบหน้าที่อัปลักษณ์อย่างที่สุดของกูกูเอาไว้

นับจากนั้น กูกูเป็นเด็กผีของหมู่บ้าน ไปไหนมาไหนถูกล้อเลียนและกลั่นแกล้งเสมอๆ

ที่แท้คุณตาขายเหล้าอยู่กินกับแม่มดชราพีโอรัน หน้ากากกูกูจึงได้พบฟูชิ เขาสอนฟูชิพูดอีกหลายคำและสอนทำงาน ถึงตอนนี้ชีวิตฟูชิสงบและเรียบง่าย เขาไม่พบน็อกเกอร์นานแล้วแต่ร่างดำเตือนเขาว่าเขานิ่งเกินไป การไม่เปลี่ยนร่างอีกทำให้ชีวิตของเขาไม่พัฒนาต่อแล้ววันหนึ่งจะสู้น็อกเกอร์ไม่ได้

ขณะเดียวกันความสัมพันธ์ระหว่างฟูชิ กูกู และรีนก็ก่อตัว นำไปสู่การเปิดเผยความจริงอีกข้อหนึ่งว่าที่แท้ร่างกายของกูกูเป็นภาชนะหมักเหล้าของคุณตาขายเหล้า

ที่แท้เขาไม่เพียงอัปลักษณ์ เขาเหมือนแฟรงเกนสไตน์ด้วย จะมิให้ชมเชยการ์ตูนเรื่องนี้ได้อย่างไร หนังเล่าเรื่องพระเจ้า มนุษย์ และปีศาจในเวอร์ชั่นใหม่ได้อย่างกลมกลืน รวมทั้งการกระทำที่ฝ่าฝืนบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้า

หนังไม่เพียงเรียกน้ำตาได้เป็นครั้งๆ แต่ยังตลกขบขัน เหลือเชื่อ และน่าตื่นเต้นสลับกันไปมาเป็นระยะๆ จนกระทั่งจบองก์ที่สองบัดนี้กูกูกลายเป็นหนุ่มล่ำบึ้กใต้หน้ากาก ในขณะที่ฟูชิก็ดูจะเป็นหนุ่มขึ้น ส่วนรีนเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว

เรื่องต้องยุ่งแน่ๆ •

 

การ์ตูนที่รัก | นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์

สะดวก ฉับไว คุ้มค่า สมัครสมาชิกนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ได้ที่นี่https://t.co/KYFMEpsHWj

— MatichonWeekly มติชนสุดสัปดาห์ (@matichonweekly) July 27, 2022